จิตวิทยาการกีฬา

การรับรู้ว่ามนุษย์จะมีสุขภาพที่ดีได้ ต้องมีเรื่องของการออกกำลังกายหรือการมีกิจกรรมทางกายที่เหมาะสม (ในเชิงคุณภาพและปริมาณ) รับประทานอาหารที่เพียงพอ รวมทั้งการพักผ่อน

เมื่อกล่าวถึงการพัฒนานักกีฬาให้มีความสามารถสูงสุด เรามักจะนึกถึงการนำหลักการทางวิทยาศาสตร์การกีฬามาใช้อย่างเป็นระบบ ต่อเนื่อง โดยในองค์ประกอบย่อยของวิทยาศาสตร์การกีฬา

ในฐานะนักจิตวิทยาการกีฬาทีมของชาติไทยที่ส่งนักกีฬามากกว่า 900 คนเข้าร่วมการแข่งขันที่หางโจว ประเทศจีน ระหว่าง 23 กันยายน ถึง 8 ตุลาคม 2566 การทำหน้าที่นักจิตวิทยาการกีฬา

โยโควิช นักกีฬาเทนนิสระดับอาชีพและแชมป์แกรนสแลม 24 รายการ ให้ข้อคิดเกี่ยวกับจิตวิทยาในการเล่นกีฬาว่ามีความสำคัญและนักกีฬาต้องเตรียมความพร้อมด้านจิตใจ

ในการประชุมวิชาการนานาชาติ ด้านวิทยาศาสตร์การกีฬาที่ประเทศมาเลเซีย ที่ University of Science Malaysia ที่ได้มีโอกาสได้ไปบรรยาย แลกเปลี่ยนเรียนรู้และรับทราบผลการวิจัยทางด้านจิตวิทยาการกีฬา

นอกจากการเป็นนักกีฬาที่มีความสามารถในการเล่นกีฬาแล้ว การเป็นนักกีฬาที่มีชีวิตที่ดีถือว่าเป็นเรื่องที่เหนือกว่าการเป็นนักกีฬาเก่งและประสบความสำเร็จในการเล่นกีฬาด้วยซ้ำ ดังนั้นการเล่นกีฬาที่ดีจริงๆ

มีผู้ปกครองมาขอรับคำปรึกษาผมเกี่ยวกับการเล่นกีฬาของลูกอายุ 12 ปี สาเหตุหลักๆของการมาพูดคุยกันคือลูกที่เป็นนักกีฬา อาเจียนจากก่อนและระหว่างการแข่งขัน การอาเจียนดังกล่าวจากข้อมูลที่ได้

เมื่อผมมีโอกาสในการเล่นกอล์ฟกับพี่ๆ เพื่อนๆและน้องๆ โดยมีเป้าหมาการเล่นส่วนใหญ่เพื่อสุขภาพและสังคม มีความสบายใจและสนุกมากกว่าเพราะไม่ได้สนใจที่ผลที่เกิดขึ้น

ประเด็นนี้ นักกอล์ฟเพื่อการแข่งขันหลายคน น่าจะมีประสบการณ์ และได้ผลออกมาในทำนองนี้ จริงๆแล้ว ไม่ได้เกิดขึ้นนักกอล์ฟที่แข่งขันใหม่ หรือในระดับอาชีพ เราจะไม่เห็นผู้นำในวันแรก

หัวข้อของการพูดคุยกันในวันนี้ ผมขอนำแนวคิดของ Dr. Martin Luther King, Jr. นักต่อสู้เพื่อมวลชนคนผิวสีที่มีชื่อเสียงและพลังสำคัญในการเปลี่ยนแปลงความเหลื่อมล้ำ

ในการเล่นกีฬา การเล่นกอล์ฟ เรามักแนะนำให้นักกีฬาใช้การกำหนดเป้าหมายในการเล่น มีสมาธิ และผ่อนคลาย หากนักกีฬาสามารถทำได้ตามนั้น โอกาสของความสำเร็จก็มีมากขึ้น

ในช่วงนี้มีการแข่งขันมหกรรมกีฬาของผู้สูงวัยต่อเนื่อง การแข่งขันกีฬาและนันทนาการผู้สูงอายุแห่งประเทศไทย และการแข่งขันกีฬาบุคลากรแห่งประเทศไทย ทั้ง 2 รายการ

บทความนี้เขียนขณะที่ผมทำหน้าที่นักวิทยาศาสตร์การกีฬา ในส่วนของจิตใจของทีมชาติไทยที่เข้าร่วมการแข่งขันกีฬาซีเกมซ์ครั้งที่ 32 ที่กรุงพนมเปญ ประเทศกัมพูชา