Interview

อากง มาจากเมืองจีนตั้งแต่ยุคเสื่อผืนหมอนใบ มาทำธุรกิจจนตั้งตัวได้ ผมเห็นความอดทนและไม่ยอมแพ้ของครอบครัว เราเป็นโรงงานตึกแถวเล็ก ๆ ผลิตแบตเตอรี่ ต้องหล่อตะกั่วกันเอง แต่การทำงานสมัยก่อนยังไม่มีระบบการบริหารจัดการที่ดี ทั้งการควบคุมต้นทุนการผลิต, ระบบการปล่อยเครดิตขายเงินเชื่อ แต่เก็บเงินไม่ได้

ไม่คิดว่าชีวิตจริงจะมาไกลขนาดนี้ ผมโตมาในย่านบางมด ทุ่งครุ เรียนจบแค่ชั้น ป.6 เท่านั้นเอง ชีวิตไม่มีอะไรมาก ช่วยงานพ่อแม่ เช้าขึ้นมา ขับเรือเข้าไปดูสวนส้ม ชีวิตผกผัน เพราะได้พบกับแฟนตั้งแต่จบประถม เธออยู่พระประแดง ผมอยู่กรุงเทพฯ แต่เป็นเขตชนบทมาก

ผมเกิดที่พะเยา ตั้งแต่ยังเป็นอำเภอหนึ่งของจังหวัดเชียงราย วัยเด็กชีวิตเหมือนกับคุณหนู แต่พอชีวิตพลิกผัน จากสวรรค์ก็มารู้ว่านรกเป็นยังไง

ผมชอบกีฬามาก ช่วงเด็ก ๆ เลย เล่นซนแทบทุกอย่างตามวัย แต่ที่เป็นเรื่องเป็นราวก็คือ เทควันโด้ เรียนเป็นรุ่นแรก ๆ ในสมัยโน้น ตั้งแต่ ม.1 – ม.3 ครั้งแรกเห็นชุดก็คิดว่าเท่

เป้าหมายในชีวิตของผมคือ ส่งต่อกิจการให้กับทีมงานวัยรุ่นในวันนี้ ให้ต่อยอดขึ้นไปอีก โดยมีเป้าหมายว่า เราจะเป็นบริษัท 1 ใน 5 ของประเทศ

เล่นให้โรงเรียนวัดเขมาภิตาราม ตั้งแต่รุ่นจิ๋ว โดนขย่มตัวเพื่อให้ความสูงไม่เกินรุ่น (หัวเราะ) ซึ่งปัจจุบันถือว่าเป็นเรื่องอันตราย ห้ามทำเด็ดขาด

งานสื่อมวลชน โดยเฉพาะในสายกีฬา เป็นงานที่รัก ยังอยากทำไปเรื่อย ๆ เห็นเพื่อน ๆ ที่เป็นข้าราชการ พนักงานประจำ พอปลดเกษียณแล้ว ดูหงอย ๆ

เรียนที่โรงเรียนสตรีศรีสุริโยทัย ยานนาวา เป็นบ้านของคุณพ่อคุณแม่ แล้วก็ไม่เคยจากบ้านไปไหนเลย ตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัยก็เลือกคณะอักษรศาสตร์

ช่วงเรียนมัธยม มีอาจารย์สอนศิลปะจบจากเพาะช่าง สมัยก่อนเวลามีงานพระปฐมเจดีย์ มีการเปิดร้าน แล้วให้นักเรียนไปแสดงผลงานด้านศิลปะ อาจารย์ก็ให้เตรียมผลงานไปส่งประกวด

เมื่อเจอปัญหาคนอื่นอาจจะหนี แต่นั่นไม่ใช่ผม เจอปัญหาวิ่งเข้าใส่ (หัวเราะ) แล้วแก้ไข สมัยก่อน วางแผนชีวิตว่าอยากเป็นมืออาชีพ

เด็กต่างจังหวัดไม่ค่อยคิดอะไรเยอะ ผมเกิดและโตที่ สีคิ้ว นครราชสีมา, ไม่เหมือนเด็กในเมืองที่มีตัวช่วยเต็มไปหมด เราใช้ชีวิตปกติ เย็นมาใช้ชีวิตอยู่กับพ่อแม่

พ่อเป็นนักเลง แม่เป็นนักห้าม ผมจึงได้ความใจเย็นจากแม่ ได้ความเป็นนักเลงจากพ่อเยอะมาก ถ้าจำเป็นต้องตีรันฟันแทง ก็อยู่แถวหน้า ซึ่งทุกคนรู้ แต่ผมเป็นคนเรียบร้อยมาก

ถ้าคุณพร้อมจะเสีย คุณจะสนุก ไม่มีอะไรจะต้องกังวล แล้วผลลัพธ์อาจออกมาดีก็ได้, แต่ถ้าคุณจ้องแต่จะเอากำไร คุณจะทุกข์ เพราะมีแต่ความวิตกกังวล