คอลัมน์ในอดีต

พระนิรันตระเฝ้าบำเพ็ญเพียรอยู่ในป่านั้นเป็นเวลาเนิ่นนาน และคิดเสมอว่าจะต้องถ่ายทอดพระธรรมคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าให้กับชาวบ้านริมหนองน้ำทั้งสองฝั่ง

ภาพความทรงจำครั้งเก่าเมื่ออดีตไม่เคยพร่าเลือนไปจากหัวใจ เป็นเสมือนโซ่ตรวนแห่งกรรมในอดีตที่รัดรั้งจนมิอาจขัดขืนได้ บ่วงรักมิอาจหลุดพ้นรอยกรรมที่ต้องข้ามผ่านให้ได้

ตะวันใกล้จะลับขอบฟ้า ก็มาถึงเรือนชานของยายเอมพอดี ยายเอมจึงเอ่ยขึ้นว่า “พระคุณเจ้าเจ้าค่ะ อิฉันจะขอนิมนต์ให้พระคุณเจ้าจำวัดเสียที่นี่ก่อน เพราะใกล้ค่ำแล้ว กว่าจะเข้าถึงป่าก็อันตราย อีกอย่างพระคุณเจ้าก็พึ่งจะฟื้นไข้ ยังดูอ่อนแรงอยู่”

พระนิรันตระเริ่มให้ศีลด้วยอาการอันสำรวม “เราทุกคนที่เกิดมาบนโลกใบนี้ พระพุทธองค์ทรงตรัสไว้ว่า สัตว์ทั้งหลายที่เราพบเห็น โดยเฉพาะมนุษย์ด้วยกัน ซึ่งเกิดมาพบกันในชาตินี้ ที่ไม่เคยเป็นพ่อแม่ญาติพี่น้องกัน ในวัฏสงสารนั้นหายาก 

เสียงเรียก หลวงตาๆ ดังแผ่วเหมือนสายลมพัดผ่าน พระนิรันตระไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้ เหมือนมีอะไรสักอย่างทับเอาไว้ ตาปลื้มหมอชาวบ้านกำลังเอายาสมุนไพรให้พระนิรันตระซึ่งนอนนิ่งอยู่ดม พร้อมสลับการบีบนวด

หลังจากกลับออกจากป่า ราชาวดีก็ไม่ได้คุยอะไรกับยายเอมสักเท่าไหร่นัก แม้แต่ตอนอาหารเย็น ทำวัตรเย็นจนถึงการเข้าสมาธิ ยายหลานต่างแยกย้ายกันเข้านอน

เสียงเรียกจากยายเอม พร้อมกับเอื้อมมือเขย่าแขนหลานสาวเบาๆ เสียงเรียกของยายเอมทำให้ราชาวดีค่อยๆลืมตาขึ้นมาแบบงง ๆพอมองเห็นหน้ายายก็ยิ่ง งงหนัก

ราชาวดีเฝ้าแต่ชะเง้อมองไปตามทิศทางที่พระนิรันตระเคยเดินออกจากป่ามาบิณฑบาต“ยายจ๋า วันนี้วันพระทำไมหลวงตาไม่เห็นมาบิณฑบาต มีแต่พระองค์อื่นๆล่ะจ๊ะยาย”

ราชาวดีนำแก้วน้ำมะตูมซึ่งมีดอกมะลิลอยอยู่ถวายพระนิรันตระ พร้อมกับก้มลงกราบอย่างงดงาม พระนิรันตระมองอากัปกริยาท่าทางของสาวน้อยก็อดนึกถึง

พระนิรันตระหยุดการบรรยาย  ยกขันน้ำลอยมะลิหอมชื่นใจที่ราชาวดีนำมาถวายขึ้นดื่ม…“ในเบื้องต้นเราควรจะรู้ว่าคุณภาพของเมตตาในหัวใจของเราว่ามีมากมีน้อยเพียงไร

เช้าตรู่ของวันพระ พระนิรันตระ จัดเตรียมเดินธุดงค์จากป่าสู่หมู่บ้านหนองน้ำเพื่อมารับบิณฑบาต ส่วนยายเอมกับราชาวดีต่างก็จัดเตรียมอาหารคาวหวาน

กลับจากบ้านป้าแช่มมาถึงบ้าน ราชาวดีก็ตระเตรียมตัวเพื่อจะสวดมนต์ไว้พระคืนนี้พร้อมกับยายเอม คืนวันโกนข้ามคืนจนถึงวันพระ

หลังจากยายหลานกลับออกจากป่า ก็ตั้งหน้าตั้งตาสวดมนต์แผ่เมตตากันตามที่รับมาจากพระนิรันตระทุกค่ำคืนด้วยจิตใจที่อิ่มเอมเบิกบานในศีลเพิ่มมากขึ้นทุกวัน