ความรัก คือ สายใย (1)

ความรัก คือ สายใย (1)

ริมโขงเช้าวันนี้ดูสงบนิ่ง เรือหางยาวที่เคยวิ่งไปมาแทบไม่มีให้เห็นเลยสักลำ อากาศดูเงียบเหงา…เปียนั่งทอดสายตาไปยังลำน้ำโขง หวนคิดถึงภาพของตัวเองวิ่งเล่นซุกซนเก็บดินเก็บทรายตามชายโขงประหนึ่งเดียวกับชายหาดของทะเลยามน้ำเหือดแห้งทำให้เห็นโขดหินดินทรายน้อยใหญ่ โดยมีเพื่อนคู่ใจคือเจ้าจุก เมื่อยามเป็นเด็กเขาทั้งสองจะเก็บหินที่สวยงามของลำน้ำโขงขึ้นมากองเล่นกันอย่างสนุกสนาน เวลาผ่านไป จุกเพื่อนเล่นตั้งแต่ยามเป็นเด็กกลับมาเป็นคู่ชีวิตในเวลานี้…นี่ถ้าไม่มีจุกเปียคงเหงาเหลือเกิน หญิงชราที่เปรียบเสมือนแม่คนเดียวของเปียก็มาจากไปตามวาระและสังขาร เช้าวันนี้จุกไปส่งดอกบัวที่ตลาดเพียงคนเดียวเพราะเปียรู้สึกเพลียจนไม่อยากออกไปไหน เธอครุ่นคิดถึงความฝันเมื่อคืนก่อนตอนใกล้รุ่ง…

…เปีย…เสียงเรียกจากหญิงชรา…เหมือนเสียงปลุกให้เธอตื่น
ยายจ๋า ยายมีอะไรเหรอจ๊ะ? สายตาของเปียจับจ้องไปที่หญิงชรา

หญิงชราค่อยๆเปิดกล่องไม้เก่าแก่และหยิบสร้อยพญานาคสองเศียรที่เกี่ยวก้อยล้อมรอบด้วยอัญมณีเขียวส่อง สวมให้ที่คอของเปีย หญิงชราแย้มยิ้ม งามเหลือเกินหญิงชราเอ่ยพูดพร้อมรอยยิ้ม เปียเก็บรักษาให้ดีนะลูก หญิงชราลูบหัวเปียแผ่วเบาด้วยความเมตตาเต็มเปี่ยมและร่างของหญิงชราก็ค่อยๆจางหายไป
เปียสะดุ้งสุดตัว มือจับที่ต้นคอทันที…เอ้…นี่เราฝันไปนี่น่า…

เปียยังคงนั่งทบทวนความฝันไปมา ยายมาบอกอะไรเรานี่ พระอาทิตย์เริ่มสาดส่อง ไอร้อนกระทบผิวเปีย เปียจึงค่อยๆขยับเข้ามานั่งอยู่ใต้ต้นจำปาลาวที่ยายโปรดปราน ทำให้เปียยิ่งมีความรู้สึกคิดถึงยายมากขึ้น

ยายจ๋า…เปียคิดถึงยายเหลือเกิน จุกไปตลาดยังไม่กลับมาเปียรู้ว่ายายอยู่ข้างๆเปีย เปียคิดถึงยาย ยิ่งเวลานี้เปียอยู่คนเดียว…ลมพัดโชยกลิ่นดอกไม้นานาชนิดที่ปลูกมาตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นย่าพากันส่งกลิ่นหอม ทำให้เปียรู้สึกเคลิ้มและหลับไปในที่สุดใต้ต้นจำปาลาวต้นนั้น…

เปีย…หญิงชราลูบที่ไรผมของเปียอย่างแผ่วเบา ยายก็คิดถึงหนูเหลือเกินเช่นกัน หนูคือหญิงสาวผู้บริสุทธิ์ จงให้กำเนิด เด็กผู้หญิงตากลมใส เธอชื่อใบบัว เธอจะมาบังเกิดบนโลกมนุษย์ในยุคพระศรีอริยเมตไตรย ในยุคของคนดีมีศีลธรรม เปียจงทำหน้าที่นะลูก ดูแลเขาให้ดี…นั่นไงเห็นไหมลูก หญิงชราชี้ไปทางสระบัวหลวง เปียยิ้มด้วยความยินดี เมื่อมองเห็นเด็กหญิงตากลมใส ตัวขาวผ่อง เด็กน้อยยังคงนั่งอยู่บนใบบัวและส่งเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขมันคือเสียงมาจากสวรรค์…เปียรำพึง

เปียร้องเรียก…มาหาแม่ซิลูก เด็กหญิงตากลมโต ผิวขาวผ่อง ค่อยๆคลานเข้ามาหาเปีย เปียอุ้มขึ้นมาโอบกอดไว้แนบแน่น นานมากเลยนะลูกที่เราจากกันไป แม่ดีใจที่สุดที่ได้เจอหนู ชื่นใจของแม่ เราจะไม่จากกันอีกแล้วนะลูก…แล้วภาพของหญิงชราค่อยๆจางหายไปเช่นเคย

เสียงจุก…เขย่าตัวเปียๆ…เปียๆ เปียลืมตาขึ้นใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
จุกถามเปีย…เปียๆเป็นอะไรหรือเปล่า? เรียกตั้งนาน

เปียส่ายหน้า เหมือนกำลังทบทวนความจำ แล้วพูดขึ้นทันที จุกๆพร้อมเขย่าแขนจุกผู้เป็นสามี เปียฝันเห็นยาย ยายให้สร้อยพญานาคในกล่องโบราณใบนั้นในห้องยาย เป็นสร้อยพญานาคสองเศียรเกี่ยวกัน หลับไปอีกเมื่อตะกี้ ฝันว่ายายมาสั่งให้ทำหน้าที่ ลูกๆผู้หญิงชื่อ ใบบัว จุกเหมือนเป็นความจริงไม่ใช่ความฝัน เปียจำได้แม่น เหมือนเขามีชีวิตจริงๆรู้สึกอบอุ่นเหมือนยังกอดเขาอยู่เลยจุก เปียเอาหน้าแนบอกสามีอันเป็นที่รัก จุกเปียรู้สึกคิดถึงยาย ยายบอกให้เปียทำหน้าที่ เด็กคนนี้ชื่อ ใบบัว

จุก…มือทั้งสองของจุกโอบกอดเปียภรรยาคู่ชีวิตไว้แน่น…อธิษฐานซิเปีย ถ้าเด็กคนนี้เป็นลูกของเรา มีสายใยผูกพันกับเรา เขาก็จะมาเกิดกับเราสองคน ไปขึ้นบ้านกันเถอะ วันนี้ดอกบัวได้ราคาเพราะพรุ่งนี้เป็นวันพระใหญ่ ไปกินข้าวกันเถอะ ตอนอยู่ตลาดจุกเลยซื้อปลาน้ำโขงที่เขาตากแห้งมาเผื่อเปีย เมื่อเช้าจุกนึ่งข้าวเหนียวไว้แล้ว ดูเปียเพลียๆจุกจะไปทอดปลาให้เอง

ขณะที่นั่งกินข้าว เปียรู้สึกวิงเวียนศีรษะเหมือนจะอาเจียน จุกเห็นท่าทางไม่ดีเลยรีบไปต้มน้ำอุ่นให้เมียรักดื่ม และให้เปียนอนพัก…

จุกเดินไปหาหมอชาวบ้านที่ชื่อ ยายปลื้ม อยู่ข้ามคลองไปนิดเดียว เล่าอาการให้ยายปลื้มหมอชาวบ้ายฟัง ยายปลื้มพูดขึ้นว่า ถ้าเจ้าเปียจะท้องแล้วละมั่งจุกอาการแบบนี้

จุกระล่ำระลัก…ถามด้วยความตื่นเต้น จริงเหรอยายปลื้มแล้วต้องทำอะไรบ้างยาย?

ยายปลื้ม…ไม่ต้องหรอกเป็นเรื่องธรรมดาของผู้หญิง ถ้าเปียอยากกินอะไรก็หาให้กินแล้วกัน เอ้านี่…ยายมีมะยมที่เก็บไว้เมื่อวาน ฝากไปให้เปียมันด้วย อ้อ…นี่ยายทำเองเผื่อมันเป็นลมเป็นแล้ง ไม่ต้องตกใจนะพ่อจุก ว่าแล้วยายปลื้มก็อดขำท่าทางอันตื่นเต้นของจุกไม่ได้ เอ้าไปรีบกลับไปดูเมียเอ็ง

จุก…ยกมือไหว้ขอบคุณ ใจเต้นแรงตื่นเต้นไปหมดจุกรีบแจวเรือข้ามคลองนึกถึงความฝันที่เปียเล่าให้ฟัง อธิษฐานเราเป็นจริงแล้วเปีย

มณีจันทร์ฉาย