ศรัทธาสร้างพลัง (5)

ศรัทธาสร้างพลัง (5)

23 ตุลาคม 2548

ผู้เขียนมองเห็นภาพปกหนังสือสีทองของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว(รัชกาลที่ 5 ) เขียนหน้าปกว่า “ความสำเร็จ” และมีองค์พระพิฆเณศวรลอยขึ้นมาเหนือสมุดสีทองเล่มนั้น สะดุ้งตื่นมาด้วยความปิติ หลังจากที่ผู้เขียนเขียนต้นฉบับ“ย้อนอดีตบันทึกสีชมพู”เสร็จสมบูรณ์

3 มีนาคม 2551

ก้มลงกราบองค์พระพิฆเณศวรที่อยู่บนแท่นศิลาแลง มองเห็นเป็นองค์เล็ก แล้วค่อยๆกลายเป็นองค์ใหญ่ขึ้น ประทับยืน ผู้เขียนก้มลงกราบอีกครั้ง ท่านอวยพรให้ผู้เขียน เกิดความสำเร็จ มองขึ้นไปยังพระองค์ท่านอีกครั้ง กลายเป็นร่างของผู้ชายสูงใหญ่เหมือนชาวอินเดียมีหนวดเครามองเห็นชัดเจนมากๆแล้วสะดุ้งตื่น

ผู้เขียนเป็นลูกสาวคนโตที่มีความผูกพันกับคุณพ่อมากมายตั้งแต่ยังเป็นเด็ก แต่ปัจจุบันคุณพ่อได้จากไปแล้วด้วยวัย 85 ปี เมื่ออดีตคุณพ่อยังแข็งแรงขี่จักรยานปร๋อ ไปวัดทุกวัน บางทีผู้เขียนขับรถสวนกับท่าน ท่านยังโบกมืออยู่บนจักรยานคู่ใจซึ่งต้องเนี้ยบอยู่ตลอดเวลา แล้ววันหนึ่งเกิดไปทำจักรยานล้มที่หน้าวัด (ท่านขี่จักรยานไปวัดใกล้หมู่บ้านแทบทุกวัน) ไม่ยอมบอกใครที่บ้าน แต่ผู้เขียนสังเกตเห็นหัวเข่าเป็นรอยเหมือนหกล้ม ก็เลยถามท่าน ท่านบอกว่าหกล้มนิดหน่อย ผู้เขียนดูจากภายนอกก็ไม่เห็นอะไรที่น่าเป็นห่วง และผู้เขียนก็เดินทางไปประเทศอเมริกา

ขณะที่ผู้เขียนอยู่ประเทศอเมริกาไม่มีใครกล้าส่งข่าวว่า คุณพ่อล้มหมอนนอนเสื่อมีอาการหายใจแทบไม่ออก ผู้เขียนกลับมาฟังคำบอกเล่าจากน้อง ผู้เขียนรู้สึกใจหายวาบ เมื่อเห็นอาการของคุณพ่อตอนนั้น งงมากอย่างกับคนละคน ผ่ายผอมไม่มีเรี่ยวแรง เดินต้องประคอง ผู้เขียนได้แต่นึกในใจเป็นไปได้ขนาดนั้นเชียวเหรอ

ผู้เขียนไหว้พระในตอนเช้าก่อนไปทำงานเป็นปกติ เกิดมองเห็นองค์พระพิฆเณศวรมีไม้เหมือนไม้ไผ่อุดตรงงาช้างที่หัก (ซึ่งเป็นรูปลักษณ์ขององค์ท่าน) ผู้เขียนลุกขึ้นสังเกตทันทีมีรอยคล้ายกับน้ำตาไหลลงมาเป็นคราบ ใจหาย แต่เงียบสวดมนต์จนจบ วันนั้นทั้งวันจิตใจเห็นแต่ภาพองค์พระพิฆเณศวรที่มีไม้อุดอยู่ที่งาช้าง ใจคอก็ไม่ค่อยดีใจจดจ่ออยู่กับ “องค์พระพิฆเณศวร”เวลานั้นเป็นเวลาสัก 5 ทุ่ม ผู้เขียนจะสวดมนต์เวลา 5 ทุ่มครึ่งถึงเที่ยงคืนขึ้นไป เหมือนผู้เขียนได้สวดมนต์ภาวนา 2 วัน ซึ่งผู้เขียนปฏิบัติประจำ ผู้เขียนตัดสินใจโทรหาสามีซึ่งขณะนั้นเก็บตัวนักฟุตบอลทีมชาติอยู่ที่หนองจอก ทันทีเมื่อเปิดไฟและจุดเทียนในห้องพระ

“พ่อค่ะ..องค์พระพิฆเณศวรไม่ทราบใครนำไม้มาอุดแล้วมีคราบเหมือนน้ำตา วันนี้ได้ทราบเรื่องราวองค์พระพิฆเณศวรจากเพื่อน แล้วแม่เองเรียนศิลปศึกษาต้องบูชาท่านเพื่อความสำเร็จ และโชคดี แม่จะทำอย่างไร?”

สามีบอกผู้เขียนให้สวดมนต์ภาวนาอัญเชิญพระพุทธเจ้ามาอยู่เหนือศีรษะ และอธิษฐานขอขมาแทนผู้กระทำเพราะไม่ได้มีเจตนาที่กระทำไม่ถูกต้องแล้วให้ดึงไม้ออก

ผู้เขียนสวดมนต์ภาวนาจนถึงตี 1 เวลานั้นเงียบสงัดถามว่ากลัวมั้ย!!!บอกไม่ถูกเหมือนกัน พยายามตั้งจิตให้มั่น นมน้ำ ดอกดาวเรืองอยู่หน้าองค์ท่าน ผู้เขียนตัดสินใจดึงไม้ออกเสียงดังเปาะ! รู้สึกโล่งใจ หลังจากธูป 16 ดอกหมดลง ผู้เขียนจึงดับเทียน ซึ่งตัวผู้เขียนเป็นคนจุดเทียนเยอะมากตั้งแต่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ถวายเทียนบูชาด้วยเทียนล้อมลีลาวดี ครูบาอาจารย์ เทียนล้อมดอกกุหลาบและดอกมะลิ ส่วนบุคคลในครอบครัวผู้เขียนจุดทุกสีที่เป็นสีประจำวันเกิด ในตอนนั้นเงียบสงัดจริงๆคืนนั้นผู้เขียนนอนคิดทั้งคืน

รุ่งเช้าผู้เขียนก็ตามหาบุคคลใดในบ้านที่นำไม้ไผ่ไปอุดงาช้าง จึงได้คำตอบจากน้องสาวคนเล็ก

คุณพ่อเอง!! (ซึ่งอาการขณะนั้นเริ่มดีขึ้น)

คุณพ่อบอกว่า

“เห็นงาหักอยู่ดูแล้วไม่สวย เลยเอาไม้ไปอุดเพื่อจะได้ดูสวยงามไม่มีตำหนิ เนี่ยๆเหลาเป็นวันๆ ต่อด้วยกาวตราช้างเป็นหลอดๆแทบจะไม่ติด”

ขณะที่ท่านพูด ท่านเองก็ยังไม่ทราบอะไรเลย ผู้เขียนพอทราบเรื่องราวก็ขึ้นไปอัญเชิญองค์พระพิฆเณศวร นำน้ำใส่อ่างแก้ว พร้อมผ้าและสำลีสะอาด แล้วบอกคุณพ่อว่า เอ๊า…ช่วยทำความสะอาดให้องค์ท่านเหมือนเดิมจะได้หายไวๆ เชื่อมั้ย!!ท่านทำแบบว่าง่าย องค์พิฆเณศวรกลับมาสง่างามเหมือนเดิม ผู้เขียนกราบท่านแล้วนำองค์ท่านขึ้นไปปิดทอง เป็นอันว่าคุณพ่อกลับมาขี่จักรยานได้เหมือนเดิม แต่ลูกๆเริ่มหวงห้ามเพราะอายุท่านมากแล้ว

นี่แหละค่ะ ความปรารถนาดี บางทีเราก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่ามีผลกระทบกับหลายสิ่งหลายอย่าง

ผู้เขียนจึงตั้งใจแน่วแน่ที่จะสร้างองค์พิฆเณศวร ถวายหลวงพ่อปรีชา ธนวฑฺโก ที่เป็นครูบาอาจารย์ ซึ่งผู้เขียนเห็นว่าที่วัดเขาอิติสุคโตยังไม่มีองค์พระพิฆเณศวร

ผู้เขียนจึงไปกราบหลวงพ่อ และบอกเจตนารมณ์ ท่านตอบรับด้วยความยินดี

ผู้เขียนนึกถึงคุณพ่อ ซึ่งมีแต่ความปรารถนาดี อยากให้องค์พิฆเณศวรสวยงามแต่ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ และขณะนี้ผู้เขียนกลับนึกถึงขอบคุณคุณพ่ออย่างมากมาย ที่ทำให้ผู้เขียนได้มีโอกาสสร้างองค์พระพิฆเณศวรทดแทนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และแล้วความสำเร็จของผู้เขียนก็เสร็จสิ้นสมบูรณ์ พระพิฆเณศวรเทพแห่งศิลปะผู้ขจัดอุปสรรค

ก็เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ หลายปีติดต่อกันมา ผู้เขียนได้ทำงานร่วมกับบริษัทยักษ์ใหญ่ ภายใต้โลโก้ ช้าง! สร้างความสำเร็จงดงาม และขณะที่เขียนต้นฉบับมีน้องที่สนิทกัน ทำงานเป็นแอร์โฮสเตสอยู่สายการบินของอินเดีย “เจ็ทแอร์” นำองค์พระพิฆเณศวรมาฝากจากอินเดีย นำความปิติมาสู่ผู้เขียนเป็นอันมากพระพิฆเณศวรเทพแห่งความสำเร็จ

พระผู้ทรงสร้างปัญญาอันยิ่งใหญ่ และอำนวยความสำเร็จ

มณีจันทร์ฉาย