ความรัก คือชีวิต (2)

คืนสุดท้ายของการสวดอภิธรรม มีสิ่งที่ทำให้พบและชาวบ้านละแวกนั้นประหลาดใจ อยู่ๆก็มีพระธุดงค์เดินทางมาจากแดนไกลประเทศธิเบต ขอร่วมสวดอภิธรรมต่อด้วย บทสวดพระมหากรุณา ทำให้ชาวบ้านซาบซึ้งจนขนลุกและกล่าวขานกันว่าเป็นบุญของสามแม่ลูกและแก้ว ที่มีพระมาโปรด เหมือนสวรรค์เบื้องบนรับรู้ พอรุ่งเช้ากำหนดประชุมเพลิงกลับหาพระธิเบต 9 องค์ไม่เจอ กลายเป็นเรื่องคุยกันถึงความแปลกอัศจรรย์ในงานครั้งนี้ พบเองก็ยังรู้สึกงงๆอยู่เหมือนกัน

เจ้หมวย… “พบ…เจ้หมวยถามเอ็งหน่อยเถอะ ใครเป็นคนไปนิมนต์พระจากธิเบตมาสวดเมื่อคืน”

“ไม่รู้เลยเจ้หมวย ฉันเองก็ยังงงๆอยู่เลย อยู่ๆพระ 9 องค์ ก็มาโปรด บทสวดก็ช่างไพเราะ และสามารถอธิบายคำแปลเป็นภาษาไทยได้อีก จนชาวหลายคนมาถามฉันน่ะเจ้หมวย”

“เออ..แปลกดีนะพบ แล้วเช้าวันนี้เจ้เตรียมของมาใส่บาตร จะถวายปัจจัยท่านก็ไม่พบท่านทั้ง 9 องค์ แปลกจริงๆพบ”
“นั่นซิเจ้หมวย คงเป็นนิมิตหมายอันดีให้ลูกกับเมียฉันอยู่สุขสบายให้ฉันไม่ต้องห่วง”
เจ้หมวย…เจ้หมวยก็คิดอย่างเอ็งแหละพบ แล้วนี่เตรียมข้าวของชำร่วยเรียบร้อยรึยัง”

พบ… “เรียบร้อยแล้วครับ เอาของที่แพรทำไว้แหละเจ้หมวย แพรถักไหมพรมเป็นผ้ารองแก้วน้ำไว้เยอะมาก เมื่อเวลาแพรเขาว่างๆ ฉันเลยคิดว่ามีประโยชน์เลยจะเอามาแจกในงานประชุมเพลิง เก็บไว้ฉันก็คงไม่ได้ใช้หรอกเจ้หมวย”

“เอ่อ…ดีๆ ตอนแรกถ้าไม่มีอะไรเจ้หมวยก็จะช่วยจัดให้เอ็งอีกแรง”
“ขอบคุณครับเจ้หมวย”

พบคิดในใจ เจ้หมวยช่างดีกับเขาและครอบครัวเหลือเกิน เจ้หมวยเปรียบเสมือนแม่ของพบคนหนึ่ง พบเอาของชำร่วยที่แพรถักไว้ใส่ถุงมาจากบ้านเตรียมเอาออกมาจัดผูกโบใส่พาน โดยให้เด็กๆสาวๆหลายคนที่มาช่วยงานช่วยกันคนละไม้คนละมือ และในทันใดที่เขาหยิบที่รองแก้วออกมาเพื่อเตรียมให้เด็กๆผูกโบ พบถึงกับน้ำตาคลอ ถุงมือ ถุงเท้าสีฟ้า สำหรับเด็กผู้ชาย แบ่งแยกอยู่ในถุงอย่างเรียบร้อยในถุงใบใหญ่นั้น เขารำพึงกับตัวเอง

“แพรเอ๋ย…เจ้าช่างเป็นกุลสตรีเพียบพร้อมเสียทุกอย่าง ข้ามิอาจจะรักใครได้อีกเลย ไม่มีใครมาทดแทนเมียรักของข้าได้เลย..”
“พบ”…เสียงเรียกจากเจ้หมวย ทำให้เขาที่กำลังเหม่อคิดสะดุ้งสุดตัวขึ้นมาอีกครั้ง “พบเอาของชำร่วยให้เด็กๆเขาทำ เอ็งไปเรื่องผ้าไตรจีวรกับเจ้หมวย”
“เดี๋ยวเจ้หมวย เจ้หมวยมาดูนี้”
“อะไรของเอ็งพบ”
“เจ้หมวยดูนี่” พบยื่นถุงผ้าที่ใส่ ถุงมือ ถุงเท้าที่ถักด้วยไหมพรมสีฟ้า ด้วยน้ำตาคลอ

เจ้หมวย…เปิดดูถึงกับน้ำตาไหล…เจ้หมวยลูบหัวพบเบาๆแล้วพูดว่า… “เมียเอ็งนี่ช่างน่ารักเสียจริงๆ พบเอ้ยสมแล้วที่ใครๆกล่าวขานสมเป็นแม่ศรีเรือนเป็นกุลสตรี พบเอาถุงมือ ถุงเท้าไปใส่พานต่างหาก แล้วเอาเผารวมกันแล้วไม่ต้องมาเก็บไว้นะพบ”

“ครับ” พบรับคืนด้วยดวงตาอันแดงก่ำ

เจ้หมวย… “ไปๆ ไปเตรียมผ้าไตรจีวรเดี๋ยวบ่ายๆแขกเหรื่อก็จะมากัน เพราะเสียงเล่าขานพระธิเบตมาโปรด แล้วหายไปโดยไม่มีวี่แวว แปลกจริงๆสาธุๆ”

มณีจันทร์ฉาย