หน้าที่ใครเมื่อลูกไม่สนใจกีฬา

จากหัวเรื่องที่จั่วขึ้นมาอาจไปโดนใจใครเข้าแบบเต็มๆโดยเฉพาะบรรดาผู้ที่รักกีฬาในการออกกำลังกายเป็นประจำ “แล้วเราจะโยนภาระหน้าที่นั้นไปให้ใครกันดี” เรื่องนี้ยาวแน่นอนเพราะทั้งผู้ปกครองและตัวเด็กต่างก็เกิดมาคนละยุคคนละสมัย หากแต่อยู่ในชาติเดียวกันเท่านั้นเอง ครูไก่เคยเจอกับปัญหานี้มาแทบจะทุกเมื่อเชื่อวัน พ่อแม่เป็นนักกีฬาตัวกลั่น แต่ลูกหลานเป็นนักรับประทานตัวยง พอจับเด็กๆลงสนามกีฬาเหมือนพาไปเข้าสถานอบรมความประพฤติยังไงยังงั้น…ทีนี้ก็เดือนร้อนถึงครุผู้สอนที่ต้องคอยสอนทั้งกีฬาแล้วพาเด็กสู่สังคมอีกด้วยบอกได้เลยเหนื่อยมากจริงๆ

เรื่องแบบนี้ต้องพูดต้องคุนกับบรรดาผู้ปกครองว่าควรปล่อยให้เป็นเรื่องของครูเขาว่าจะทำอย่างไรกันดี ต่อเมื่อเห็นความไม่ชอบมาพากลค่อยแสดงความคิดเห็นอะไรออกมา ส่วนตัวของครูไก่เองเลือกที่จะทำงานควบคู่กันไปทั้งผู้ปกครองและเด็ก นั่นคือ คุยกับผู้ปกครองและลงไปประคองเด็กๆให้อยู่กับร่องกับรอย…ขนาดเคยปล่อยให้บรรดาครูที่เป็นไก่อ่อนสอนขับลงไปรบรากับเด็ก สรุปแทนที่เด็กจะชอบกลับเหลือเด็กในคลาสการสอนแทบจะนับหัวได้ นั่นคงเป็นเพราะว่าการสอนที่เน้นแต่การเอาใจทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ไม่ใช่ทิศทางที่ควรกระทำ

สุดท้ายเราก็ต้องออกมาสอนเองทั้งหมด ปรับทัศนคติของครูใหม่ ใครที่แก้ไขตัวไม่ได้ก็ให้หยุดทำการไปเลย สุดท้ายทุกอย่างก็ราบรื่นจำนวนเด็กเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว จากห้าหรือหกคนกลายเป็นยี่สิบเข้าไปโน่น เด็กๆสนุกสนานกับการเรียนฝีมือก็พัฒนาขึ้นตามลำดับ ผู้ปกครองและเด็กเข้าใจกันดี จากผู้ปกครองที่คอยแต่จะดุว่าลูกหลานก็กลายเป็นชมเชยกับการกระทำของเด็กๆเอง และเหนือความคาดหมายจากเด็กที่เคยอิดออดที่จะลงสนามกลับกลายเป็นไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องหลังจบคลาสในปกติไปแล้ว และนี่คือเรื่องราวที่เกิดขึ้นมาจริงๆ

ทั้งหลายทั้งปวงการเรียนการสอนที่ต้องทุ่มเทกำลังกายและความคิดของครูเป็นกำลังหลักในการปรับปรุงคลาสการเรียนการสอนให้ผลิดอกออกผลให้เห็น ภายในเวลาอันสั้น แล้วอีกส่วรคือ “ความเด็ดขาด”ของผู้ที่ควบคุมการสอนเพราะเมื่อเราชี้ช่องทางที่ถูกต้องในการอยู่รอดของคลาสให้เขาเห็น หากยังไปปฏิบัติตามรูปแบบที่วางไว้ก่อนหน้า การเชิญให้ออกไปหากินที่อื่นดูจะเป็นเรื่องที่เลี่ยงได้ยากมาก ทั้งนี้และทั้งนั้นไม่ใช่เป็นการเชือดไก่ให่ลิงดูหรือก็เปล่า เพียงแต่เราเคยให้โอกาสเขารับผิดชอบมาแล้วทั้งสิ้น เมื่อยังทำตัวแบบเดิมก็ตัวใครตัวมันก็แล้วกัน

จากเด็กๆที่เคยเบื่อหน่ายต่อคลาสเรียนปัจจุบันมันกลับจากหน้ามือเป็นหลังมือ ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้วสรุปว่าเป็นหน้าที่ของใครก็ต้องกลับมาที่ “ครู”ทั้งนั้นแหละ เพราะความรับผิดชอบที่ถูกเวลามักจะนำมาซึ่งงานที่ไม่มีวันจบสิ้น

ครูไก่