ความรัก คือ พลังใจ

เริ่มต้นวันใหม่…ดอกไม้นานาพรรณที่ปลูกไว้รอบบ้านเรือนไทยหลังเก่าของต้นตระกูลยายพริ้มสร้างไว้เป็นมรดกตกทอดสืบต่อกันมา หลังจากตาแสงสามียายพริ้มจากไปแกเลยอพยพข้ามโขงจากฝากกระโน้นกลับมาฝั่งไทย กำลังเบ่งบานงามสะพรั่งส่งกลิ่นหอมตลบอบอวล โดยเฉพาะอย่างยิ่งจำปาลาวที่ส่งกลิ่นหอมเย็นมาตามสายลม ผีเสื้อกำลังบินว่อนดูดหาน้ำหวานจากเกสรช่องามอ่อนละไม กลิ่นไอของน้ำค้างยังเกาะอยู่ตามกิ่งไม้ใบไม้สะท้อนกับแสงแดดอ่อนยามเช้าช่างงดงามยิ่งนัก

หญิงชราค่อยๆพยุงตัวขึ้น เมื่อได้ยินเสียงของเจ้าพบซึ่งเป็นเด็กที่หลวงตารับเลี้ยงมาตั้งแต่ยังแบเบาะโดยมีแม่ชีที่อาศัยอยู่ในวัดช่วยกันเลี้ยงดู เนื่องจากพ่อแม่ของพบเสียชีวิตไปแล้วทั้งคู่ เจ้าแพรที่ส่งเสียงดังมาจากท้ายสวนก็เช่นกัน ยายของแพรนำมาฝากไว้กับหลวงตาตั้งแต่แบเบาะแล้วไม่กลับมาอีกเลย และยังมีเด็กอีกหลายคนที่หลวงตารับเลี้ยงไว้โดยให้พระที่วัดช่วยสอนหนังสือ แม่ชีช่วยอบรมบ่มนิสัย ช่วยเหลืองานในวัดส่วนใหญ่ก็บวชเป็นเณรเป็นพระกันอยู่ภายในวัดหนองบัว

“ยายจ๋าๆหลวงตามาแล้ว” เจ้าพบ เจ้าแพรมีหน้าที่เรียกยายพริ้มเพื่อลงมาใส่บาตรริมคลองข้างสวนซึ่งเต็มไปด้วยดอกบัวหลวงที่กำลังชูช่อเปล่งรัศมีสีชมพูสดสวยรับวันใหม่ เจ้าพบกับเจ้าแพรมักจะเก็บดอกบัวตูมมาให้ยายพริ้มหญิงชราใส่บาตรหลวงตาในยามเช้า เป็นประจำ นับตั้งแต่ยายพริ้มมาอยู่ที่บ้านเรือนไทยหลังนี้ แกก็ยังคงใช้ชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวเพียงลำพังด้วยความแข็งแกร่งจากพลังที่ซ่อนเร้นอยู่ภายใน ก็จะมีเจ้าพบ เจ้าแพรนี่แหละที่มาคอยวิ่งเล่นซุกซนและเป็นเพื่อนแก้เหงา

ยายพริ้ม…เตรียมอาหารคาวหวานไว้พร้อมใส่บาตรยามเช้าตั้งแต่ก่อนเข้านอนสม่ำเสมอ จึงไม่รู้สึกยุ่งยากในเวลาเช้า หญิงชราอธิษฐาน

“สุทินนัง วะตะ เม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง โหตุ อะนาคะเต กาเล ข้าวของข้าพเจ้า ขาวดังดอกบัว ยกขึ้นเหนือหัว ขอถวายพระพุทธ ขอบูชาพระธรรม น้อมนำถวายแด่พระสงฆ์ ด้วยจิตจำนง มุ่งตรงต่อพระนิพพาน ขอให้พบเมืองแก้ว ขอให้แคล้วบ่วงมาร ในอนาคตกาลเบื้องหน้าโน้นเทอญ สาธุ สาธุ”

แล้วหญิงชราก็จั้งจิตมั่นบรรจงตักข้าวปลาอาหารใส่บาตร ดวงตาคู่นั้นยังคงสดใสเต็มเปี่ยมด้วยบุญกุศล เมื่อรับพรจากหลวงตา “จัตตาโร ธัมมาวัฑฒันติ อายุ วัณโณ สุขัง พลัง” ยายพริ้ม…ยังคงเหลียวมองจนเรือพายของหลวงตาไกลโพ้นสุดสายตา ยายพริ้มพร้อมเจ้าพบ เจ้าแพรเดินเรื่อยมาจนถึงชายหาดริมฝั่งลำน้ำโขง แล้วพากันนั่งลงกับพื้นทรายขาวที่กระทบกับแสงแดดอ่อนยามเช้าเป็นประกายแวบวับ และกรวดน้ำลงบนพื้นทราย โดยมีเจ้าพบ เจ้าแพรนั่งพนมมือแต้อย่างเคย

“พระจตุโลก พระยมกทั้ง ๔ ส่งน้ำอุทิศนี้ เข้าไปในลังกาทวีป ในห้องพระสมาธิ เป็นที่ประชุมการใหญ่ ของพระแม่ธรณี ขอให้พระแม่ธรณี จงมาเป็นทิพยาน เป็นผู้ว่าการในโลกอุดร ขอแม่พระธรณี จงนำเอากุศลผลบุญในการกระทำครั้งนี้ นำส่งข้าพเจ้าในกาลบัดเดี๋ยวนี้เถิด”

ภายจิตใต้สำนึกของความทรงจำอันเนิ่นนานของหญิงชรา ยังคงมีพลังมหาศาลรับความรู้สึก และสัมผัสได้ด้วยจิตวิญญาณ หญิงชรา…เชื่อและศรัทธาในความรักความเมตตาที่สามารถอุทิศชีวิตให้แก่กันและกันทั้งร่างกาย และจิตใจ อุทิศเรี่ยวแรงกำลังให้กันและกันอย่างไม่นึกเสียดาย การพ้นจากความทุกข์โศกดังพุทธภาษิตที่ว่า ความโศกย่อมไม่มีแก่บุคคลผู้พ้นวิเศษแล้ว ไม่มีใครไม่เคยเดินหกล้ม เพราะการหกล้มมันจะรู้สึกเจ็บและยังเป็นการเตือนสติว่าหากเรายังไม่แข็งแรงพอก็ควรต้องเติมพลังให้แข็งแกร่งเสียก่อน ก่อนที่จะก้าวเดินต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง

“ยายจ๋า…ยายจ๋า” เจ้าแพร เด็กผู้หญิงตาแป๋วแหวว เอ่ยถาม
“ยายจ๋า ยายอยู่คนเดียวได้อย่างไร ยายไม่กลัวหรือจ๊ะยาย…”

ยายพริ้ม…ยิ้มแทนการตอบคำถาม ดวงตาคู่ใสของยายพริ้มยังจับจ้องไปที่ใบหน้ากลมใสของแพรด้วยความเมตตา
“โถเอ๋ย…เจ้าเด็กน้อย” หญิงชรารำพึงในใจ
“ยายอยู่อย่างนี้ได้ก็เพราะยายมีความรักเป็นพลังใจไงล่ะ เจ้าหนูน้อยของยาย”

ความรักคือพลังใจ สร้างขึ้นได้ด้วยศรัทธา
ไม่ต้องแสวงหา เพราะศรัทธาอยู่คู่ใจ

มณีจันทร์ฉาย