Sport for Life

ออกตัวได้ดีใช้ได้

ออกตัวได้ดีใช้ได้

เรื่องของกีฬาที่จะพาให้ชาวบ้านร้านตลาดลืมตาอ้าปากได้เวลานี้เห็นจะมีไม่กี่ชนิดกีฬา ลองมองประเภททีมดูว่าอะไรที่พอจะจัดความหน้าจะเป็นหัวหอกเพื่อปากท้องชาวบ้านได้บ้าง ผมมองว่า “วอลเล่ย์บอลหญิง” ที่พอจะเป็นสินค้าระดับสูงสู่อาชีพในต่างบ้านต่างแดนได้ประเภทหนึ่ง เพราะบอกตรงๆ เลยว่าลำพังแค่ลีกในประเทศน่าจะเพียงพอต่อการดำรงชีวิตของตนเองให้สุขสบายได้เท่านั้นเอง ไอ้จะพอมีเหลือสู่ญาติพี่น้องมันยากโขอยู่นะครับ แต่พอมีทีมในต่างชาติต่างแดนมองเห็นความเก่งกาจและสามารถเพิ่มคุณภาพความสามารถให้เพิ่มขึ้นการซื้อตัวจะตามมา…

แน่นอนที่สุดการไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองนอกจากการปรับตัวแล้ว ความมีระเบียบวินับต่อตัวเองและทีม ข้อนี้จะมีส่วนที่จะถูกเลือกเป็นตัวจริงทุกแมทช์การแข่งขันหรือไม่… แต่เหนือสิ่งอื่นใด “เวลานักกีฬาไทยไปอยู่ต่างแดนความมีระเบียบวินัยก็จะตามมา” คงเป็นเพราะว่าการห่างเพื่อนห่างฝูงอันเป็นที่รักมันทำให้เวลาในการฝึกซ้อมไม่ต้องคิดเรื่องอื่นใด เลิกซ้อมก็เข้าที่พัก ไม่ต้อง “เฮ้ยไปโน่นมั้ย” หรือ “ศุกร์นี้เอาไงดี” เมื่อสมาธิมีเหลือเฟือในการเล่นผลที่ตามมาคือ ศักยภาพของแต่ละคนเมื่อกลับมารวมทีมเราจะเห็นได้ชัดเจนในการชิงแชมป์เอเชียคราวที่ผ่านมานี้เอง…

แล้วกีฬาอื่นมีหรือเปล่า…ผมมองว่ากอล์ฟครับที่พอจะไปเฉิดฉายในวงการเขาได้ถึงแม้จะไม่แจ๋ว… และสุดท้ายการแข่งขันมากก็ตามแต่เราก็พอรับได้ว่า ณ เวลานี้วงการกอล์ฟสตรีของเรามี “สาวเอเชีย” เป็นหลักอยู่ทั้ง เกาหลี ญี่ปุ่น และเราที่สอดแทรกมาตลอดเวลา ดังเราจะเห็นได้ว่ากีฬาอะไรก็ตามหากเราออกไปอยู่นอกประเทศนานๆ ผมหมายถึงการทำมาหากินนะครับ เพราะนอกจากมีข้อจำกัดในการเสียภาษีแล้ว การฝึกซ้อมที่ต้องสม่ำเสมอในต่างแดนตลอดจนการวางแผนในการเล่นในแต่ละซีกโลกมันก็มีความสำคัญอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว…

เอาเป็นว่าที่เขียนมาคือกีฬาสากลที่จะพอมองภาพรวมของการออกไปโลดแล่นแล้วรอดพ้นจากความอดอยากแล้วยังมีเหลือเผื่อแผ่ให้กับคนที่อยู่ด้านหลังได้บ้าง…เรามองมาย้อนดูว่าแล้วในประเทศเราพอจะมีอะไรให้ชาวบ้านได้พึ่งพาได้บ้าง ผมบอกได้เลยว่ามีแน่นอนเพียงแต่ว่า “รัฐ” จะออกนโยบายก่อนหรือให้ประชาชนเป็นผู้นำโครงการมาเสนอโดยตรง นั่นคือจากมือชาวบ้านสู่ “เจ้ากระทรวง” เลยได้หรือเปล่าเพราะการทำเช่นนี้มันจะเป็นการตัดตอนของคำว่า “อิทธิพล” ออกไปหรือคำว่า “หักหัวคิว” ก็จะน้อยลง…ชาวบ้านร้านตลาดก็จะได้แจ้งเกิดมีกีฬาชุมชนเป็นของตัวเอง… มีสนามแข่งที่เป็นส่วนกลางเพื่อทุกคนได้ใช้อะไรที่สามารถนำมาประยุกต์ได้ต้องนำเอามาใช้ประโยชน์ที่ดินว่างเปล่า บ่อดินที่ถูกตักดินไปขาย…ฯลฯ ทุกอย่างย่อมทำได้ทั้งหมด…ชาวบ้านขาดอย่างเดียวคือความไม่เข้าใจและไม่กล้าลงมือทำงาน “รัฐ” ควรที่จะนำความรู้และความคิดออกไปให้เขารับทราบกัน ครูไก่เชื่อว่าการดึงผู้คนเข้ามาดูกีฬาใหญ่ๆ ไม่ใช่เพียง “จังหวัดใดจังหวัดหนึ่งหากแต่จะเป็นทุกหัวระแหงก็มีสนามกีฬาของตัวเองได้”…ลองคิดอ่านดูนะครับกีฬาชุมชนกับการท่องเที่ยวมันน่าจะไปได้สวยกับคำว่า “ออกตัวได้ดีใช้ได้”… ครับท่าน….

ครูไก่