ทำสิ่งที่ชอบและชอบสิ่งที่ทำ

ทำสิ่งที่ชอบและชอบสิ่งที่ทำ

ความที่อายุอานามเข้าสู่ปีที่ 62 หลายๆ ท่านอาจขอพักผ่อนอยู่กับลูกหลาน หรือไม่ก็ปลีกวิเวกไปอยู่ให้มันห่างไกลจากผู้คน แต่มันมีอยู่อย่างหนึ่งที่เราเองก็อาจแปลกใจว่า “ทำไมความคิดหรือความต่ออะไรสักอย่างมันยังวนเวียนอยู่ในหัวอยู่ตลอด” ด้วยวัยขนาดนี้มันยังมีเรื่องอะไรให้คิดให้ทำอีกรึแก… มีครับสมัยเด็กฝันว่าอยากมีบ้านที่เป็นบ้านไม้สนหรือถ้าไม่ใช่ก็ขอให้มันใกล้เคียงซึ่งของแบบนี้ยิ่งอายุมากมันยิ่งคิดถึงเพราะเมื่อสมัยเด็กหากไปพบเจอกับไม้สักชิ้นที่มีความงามของเส้นสายบนลายไม้ ผมในสมัยเด็กก็จะเก็บและเอามาสะสมแล้วก็คิดว่าจะเอาไม้เหล่านั้นมาทำอะไรเป็นชิ้นงานกันดี… ส่วนมากก็จะจบลงที่ด้ามมีด หน้าไม้ โต๊ะหรือเก้าอี้เล็กๆ ฯลฯ ซึ่งมันก็สามารถสร้างความภาคภูมิใจในยามเด็กได้โขอยู่เสมอนะครับ…

แต่สุดท้ายความคิดสมัยเด็กมันก็ค่อยๆ ถูกลืมเลือนกันไปด้วยภาระหน้าที่ซึ่งมันก็เพิ่มมากขึ้น ทั้งเรียนทั้งกีฬากว่าจะวนเอาความรักต่อสิ่งที่ตัวเองชอบมันก็ปาเข้าไปเกือบจะ 60 เข้าไปแล้ว อย่ากระนั้นเลยครับรออะไรอยู่เล่าเริ่มลงมือทำ “บ้านที่อยากมี” มันจะดีจะชั่วแค่ไหนทำแล้วจะอยู่ได้หรือเปล่า ทำแล้วหน้าฝนบ้านจะเป็นตะกร้าหรือเปล่า สุดท้ายมันก็ออกมาอย่างที่เห็น ค่อยๆ สร้าง และเก็บรายละเอียดของลายไม้ร้านไหนไม้ดีไม้ถูกใจเราเองก็จะไปค่อยๆ ขนมา พอมาระยะสุดท้าย “ช่างที่รักงานจริง” มันหาได้ยากยิ่งในที่สุดก็ต้องลงมือทำเองค่อยๆ เกลา จากที่เราให้ช่างมาดู 3-4 รายสุดท้ายก็ไม่เอา…มันเป็นเหตุผลเดียวกัน “ถ้าเจ้าของทำได้ขนาดนี้เขาไม่กล้าแล้วครับ” ในที่สุดก็ต้องลงมือทำเสียเอง วันละสามหรือสี่ชั่วโมงในบางวันคือเช้าสอนเสร็จราวเก้าโมง แล้วก็รีบเขี่ยนรถไปทำ บ่ายกลับมาสอน เข้าปีที่สี่แล้วที่ทำแบบนี้ออกมาก็ถูกใจวัยเก๋าอย่างเรา ตอนนี้เหลือทำสีติดไฟต่อน้ำก็พร้อมเข้าอยู่แล้ว…นี่แหละครับอะไรที่เราอยากทำอยากมีไม่ว่าจะนานแค่ไหนจงอย่าทิ้งมันไปเพราะนี่คือความรักและความชอบในอดีตจากเด็กสู่ปัจจุบัน..

ครูไก่