เก็บไว้กินคนเดียว

เก็บไว้กินคนเดียว

เดี๋ยวนี้เห็นอะไรไม่ชอบมาพากลนอกจากความหงุดหงิดที่ตามมาแล้วมักจะมีคำถามขึ้นมาว่า “ทำไมไม่…” ส่วนมากก็พบคำตอบกับตัวเองเสมอเพราะนั่นมันเป็นความคิดของเราคนเดียว  ดังนั้นมันก็จะไม่มีเรื่องราวอะไรใหญ่โตตามมาคือสงสัยเอง คิดเอง แก้ปัญหาเองอยู่ในตัวเราคนเดียวนี่แหละ นี่เรื่องของ “โควิด-19” เริ่มเป็นของธรรมดาในหลายภูมิภาคของโลก การใช้ชีวิตก็มิได้ลำบากยากเข็ญเช่นที่ผ่านมาสองสามปีก่อน ใครเป็นใครป่วยก็รักษากันไปตามอาการ เดี๋ยวนี้เป็นเร็วหายเร็วก็ดูว่าชีวิตโดยรวมเริ่มดีขึ้น ช่วงนี้แหละคือเวลาของการ “ท่องเที่ยว” ทั้งไทยทั้งเทศแบบว่า “แกมาข้าไป” มันก็วินวินกันดี ในประเทศแถบเอเชียของเรานี่ประเทศยอดนิยมของคนไทย “ญี่ปุ่น” และ “เกาหลีใต้” ซึ่งตอนนี้เงินที่ใช้ในการท่องเที่ยวเงินออกหรือเงินเข้าส่วนไหนจะมีจำนวนมมากกว่ากัน..

 พูดถึงสองประเทศนี้ทั้งญี่ปุ่นและเกาหลีใต้มันมีความแปลกอยู่อย่างหนึ่งคือพวกเครื่องดื่มที่เป็นของมึนเมาของทั้งสองประเทศมีอยู่เพียบทั้ง “สาเก” และ “โซจู” มีจำหน่ายกันมากมายหลายเกรดและขนาดจะเป็นขวดเล็ก, กลาง, ใหญ่ จัดไปได้หมด คือ ถ้าเปรียบกับน้ำดื่มบ้านเราบอกได้เลย “สูสี” บางทีเราก็ถามผู้นำเที่ยวว่า “ ทำไมถึงมีเครื่องดื่มประเภทนี้มากมายนัก” คำตอบก็คือส่วนมากจะเป็น “วิสาหกิจชุมชน” ของแต่ละเขตแต่ละเมืองรสชาติและสูตรของแต่ละพื้นที่ก็แตกต่างกันไปด้วยวัตถุดิบที่นำมาผลิตสุดท้ายก็ถึงบางอ้อ…ทำเองขายเองเงินทองก็ตกไปอยู่กับชุมชนที่ผลิตและจัดจำหน่าย ส่วนกระผมเองหากลิ้นและคอสามารถแยกแยะออกได้ว่า “ยี่ห้อไหนเป็นอย่างไรมันก็คงดี” แต่นี่ได้แต่เล่าสู่กันฟังเท่านั้นเอง

แล้ว “เก็บไว้กินคนเดียว” นี่คืออะไร มันก็ไม่มีอะไรมากมายหรอกจ้าเพียงแต่ว่าเวลาผมเดินเข้าร้านสะดวกซื้อมันมักไปสะดุดตาอยู่ที่เครื่องดื่ม “แอลกอฮอล์”  ที่วางเรียงรายอยู่หลังเคาน์เตอร์ไม่ว่าจะเป็น “เหล้าขาว” หรือ “เหล้าสี”  มันก็มีอยู่ลานตาแล้วมันยังมีเหล้าผสมกึ่งยาดองที่เรียกกันว่า “เซี่ยงชุนตราเสือ”  ซึ่งทั้งหมดเป้าหมายคือ “เพื่อเมา” ล้วนๆ บอกตรงๆ เลยนะ “ราคาของเหล้าขาวหรืออะไรต่อมิอะไรที่มีอยู่มันแพงมาก” ราคาขนาดใหญ่ กลาง เล็ก เทียบกับรายได้แล้วมันไม่เหมาะสมกันเลยอย่างขวดใหญ่นี่ราคาเป็นร้อยทำงานทั้งวันถ้าจะกินแล้วแบบชาวบ้านเอาขวดเดียวพอมันกดไป 1 ใน 4 ของรายได้เข้าไปแล้ว…

แต่จะอะไรก็ช่างเรื่องของการดื่มกินเหล้ามันห้ามกันไม่ได้ก็มีตังค์ใครจะทำไม แต่ลองมาคิดดูเมื่อวันสองวันก่อนเห็นข่าวเรื่องของการจะยกเลิกกฎหมายการผลิต “เหล้า” เหมือน “กัญชา” ที่ปลดล็อคได้ ก็ดูว่าจบลงไปเสียแล้ว สำหรับเรื่องนี้ที่เสนอไปคงจะถูกปัดให้ตกลงข้างทางไปก่อนโดยอ้าง “มาตรฐานความสะอาด” หรืออะไรก็ช่างที่ยกมา นี่แหละคือที่มาของคำว่า “เก็บไว้กินคนเดียว” ลองตรองดูดีๆ หากแต่ละชุมชนมีของดีที่สามารถผลิตได้เองอย่างน้อยมันก็เป็นเงินหมุนเวียนอยู่ในชุมชน แต่นี่มันผูกขาดการผลิตแต่เพียงไม่กี่เจ้าแล้วถ้า “ฮั้ว” กันขึ้นมามันก็จบ ในยุโรปมีเบียร์เป็นร้อยยี่ห้อ ในจีนมีเหมาไถ ในญี่ปุ่นมีสาเกหรอ โซจูที่เกาหลีเขามีมากมายหลายชื่อ แต่เราจะมีอยู่ไม่กี่ชื่อแล้วแต่จะชื่อไม่แน่อาจจะมาจากโรงกลั่นเดียวกันหรือเปล่า…คิดดูแล้วเปรี้ยวปาก…เอามะขามเปียกกับเกลือมา…ดื่ม…..

ครูไก่