สัพเพฯ กอล์ฟ

แม่แห่งชาติ

แม่แห่งชาติ

ทุกๆ 12 สิงหาคมหากเราเองยังเป็นนักเรียนเล็กๆ อยู่ มันก็ยิ้มได้เลย แล้วยิ่งเป็นวันศุกร์ด้วยแล้วจะยิ้มกว้างมากกว่าเดิมโขอยู่เพราะโรงเรียนจะหยุดต่อเนื่อง 3 วัน ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ จัดเต็ม พอเริ่มโตขึ้นหน่อยโรงเรียนก็เริ่มมีกิจกรรมให้บรรดานักเรียนนำผู้ปกครองที่เป็นคุณแม่มาที่โรงเรียนแล้วก็มีพิธีการระลึกนึกถึงพระคุณของแม่ที่มีมาก่อนหน้า บางคนก็น้ำตาเรื่อน้ำตาราดจะด้วยความซึ้งวันนี้หรืออย่างไรไม่ทราบ แต่พอย่างเข้าอายุ 60 ขวบปีพ่อแม่ที่เคยมีก็หายไปทีละคนๆ สุดท้ายก็กลายเป็นหัวหน้าครอบครัวของตัวเอง เวลานี้เองที่มีความรู้สึกว่า “แม่” มีความหมายมากกว่าที่เรารู้จักมักคุ้นกัน… ครูไก่เองชีวิตจะได้พบเจอกับแม่ต้องใช้คำนี้ครับ “นานๆ เจอที” เพราะความที่ตั้งแต่เด็กเราเองต้องเข้ามาเป็นเด็กรับใช้เพื่อแลกกับการศึกษาที่ทางบ้านไม่มีให้ ของแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกในสมัยนั้นเวลาที่ย้อนไปมันต้อง 50 กว่าปีโน่น กว่าจะจบ ป.7, ม.ศ. 3, ม.ศ.5 ตามเวลานี่มันมีอะไรที่ลำบากยากเข็ญอยู่ในแทบจะทุกวัน เพราะที่บ้าน “งานมาก่อนเสมอ”…แต่จะอะไรก็ช่างมาได้แค่นี้มันก็เลิศแล้วจ้า…

ความจริงนะ…หากจะรวมเวลาที่พบเจอกับคุณแม่จริงๆ ไม่น่าจะเกิน 7-8  ปี พอเราเรียนจบ ป.ตรี ผมต้องคิดอย่างเดียวว่าจะทำงานให้ได้สะตุ้งสะตังต์เพื่อจะพาพ่อแม่ไปเที่ยวกับเขาบ้างสุดท้ายปลายทางไม่ทันจะได้รับปริญญาแม่จากไปซะแล้ว ก่อนหน้าแค่เดือนเดียวเอง…ความรู้สึกถึงความรักที่แม่ให้มาก่อนหน้าเข้าใจได้เลย…เสียงบ่น…เสียงว่า…เสียงตำน้ำพริก…เสียงไม้เรียวที่ก่อนจะกระทบก้น…หรือแม้เวลาแม่อาบน้ำให้ในยามที่ต้องกลับเข้าเมืองกรุงเพราะปิดเทอมจะ 10 วันหรือ 15 วัน ที่ได้โอกาสมา… จากเด็กน้อยเราเองก็ดำเป็น “ลูกควาย”  ขนาดแม่ต้องเอา “กาบมะพร้าว” บวกกับ “น้ำมันก๊าด” มาขัดตัวให้คิดดูแล้วกันมันขนาดไหน…

แต่สำหรับแม่ของชาติไทยในเวลานี้จะมีใครเทียบได้กับ “องค์พระพันปีหลวง” ที่เรามีหากจะเทียบเวลาที่ชาวบ้านตาดำๆ ได้รับ “พระเมตตาจากพระองค์” ถ้าไม่ใช่คนไทยเขาคงไม่เข้าใจอะไรอย่างที่คนไทยรู้หรอกเพราะตั้งแต่ครูไก่จำความได้ผมเองไม่เคยเห็นเลยว่าพระเมตตาของพระองค์จะขาดหายไปจากคนไทย ไม่เลือกเป็นใคร…จะฝนตกแดดออกลำบากยากเข็ญแค่ไหนหากประชาชนเดือดร้อนพระมหากรุณาธิคุณของพระองค์จะส่งถึงทันที…

ช่วงนี้เองนอกจากการเรียนของเด็กนานาชาติที่ปิดเทอมอยู่ ส่วนเด็กไทยก็ปิดเรียนกันไปดังนั้นกิจกรรมที่ว่ามาก่อนหน้าก็ยังคงมีอยู่บ้างในบางโรงเรียน ส่วนโรงเรียนไหนไม่สะดวกก็คงงดกันไป แต่กับเด็กนานาชาติความรักความเข้าใจในวัน “แม่แห่งชาติ” จะมีมากน้อยแค่ไหนที่ต้องเขียนแบบนี้เพราะจากที่เราต้องพบเจอกับเด็กนานาชาติมาเป็นเวลาหลายสิบปี ความรู้สึกเคยรู้เคยเห็นและเคยเป็นในยามเด็กมันไม่เหลือให้เห็นเอาเสียเลย แบบนี้ไม่รู้ว่าโรงเรียนนานาชาติที่มีกันเกลื่อนกลาด ณ ปัจจุบันเขาสอนสั่งอะไรกันบ้าง แล้วยังได้พบเจอเด็กใน “SPORT CAMP” ที่ครูไก่รับผิดชอบบอกได้เลยความคิดของเด็กเหล่านั้นมัน “ทะแม่งทะแม่ง” อยู่นะ…เอาไว้จะมาเล่าสู่กันฟัง…วันแม่มีทุกวันนะครับ

ครูไก่