ความรัก คือ ความผูกพัน

กาลเวลาผ่านไปทั้งพบและแพรยังคงแวะเวียนมาดูแลบ้านเรือนไทยของยายพริ้มอย่างสม่ำเสมอตามที่เคยรับปากกับยายพริ้มไว้ ด้วยสายใยของความรักความผูกพันของคนทั้งสองที่มีกันมาตั้งแต่วัยเยาว์ จากเพื่อน เป็นพี่ เป็นน้อง ความรักและความเอื้ออาทรที่มีเสมอต่อกันมา จนที่สุด…กลายเป็นสายใยของความรัก โดยไม่รู้ตัว ทั้งคู่จึงเข้าพิธีหมั้นโดยผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายต่างเห็นชอบ ผู้ใหญ่แคล้วเป็นผู้ใหญ่บ้านที่พบนับถือมาเป็นผู้สู่ขอตามประเพณี

พบ…จำคำพูดของหญิงชราได้เสมอ “เจ้าจงเก็บแหวนมรกต วงนี้ไว้ให้กับหญิงที่เจ้ารักนะลูก เพราะมันคือแหวนประจำตระกูลของยาย ยายไม่มีใครอีกแล้วนอกจากเจ้าที่เป็นผู้สืบสกุลของยายต่อไป”

เสียงโห่ร้อง…กลองยาวนำหน้าขบวนขันหมากดังมาแต่ไกล ในขบวนขันหมากเอกประกอบด้วย พานขันหมาก พานสินสอด พานธูปเทียนแพ พานแหวน เครื่องขันหมากก็มี ต้นอ้อย ต้นกล้วยประดับกระดาษแดง ไก่ต้ม หมู มะพร้าวอ่อน กล้วย ส้ม สุรา โดยจัดเป็นคู่ทุกถาด 9 คู่ ส่วนอาหารสด และผ้าไหว้จัดไว้สำหรับไหว้หญิงชราที่ล่วงลับไปแล้ว

ทางฝ่ายพบ…ก็ตระเตรียมซองไว้เพื่อแจกคนกั้นประตู ขบวนขันหมากเข้ามาใกล้บ้านเจ้าสาว แพร…ได้ตระเตรียมพานขันหมากไว้รับ ชุดขันหมากเอก ซึ่งเป็นพานสินสอด พานแหวน ธูปเทียนแพ จัดวางไว้ในที่ทำพิธีนับเงินสินสอด ส่วนพานอื่นก็นำมาวางในส่วนที่แพรเตรียมไว้ ผู้ใหญ่แคล้วก็เจรจาสู่ขอตามประเพณี โดยมีชาวบ้านที่เป็นญาติผู้ใหญ่นั่งล้อมวงกันอยู่ ส่วนแพรยังคงถูกเก็บตัวไว้ก่อนไม่ให้เห็นหน้ากันในยามนี้ จากนั้นก็เปิดพานสินสอดโดยการปูผ้าห่อขันหมากที่พื้น ใบเงิน ใบทอง ใบนาคเรียงบนผ้าก่อนแล้ววางสินสอดลง ตัวแทนผู้ใหญ่ทางฝ่ายพบก็โปรย ถั่ว งา ข้าวตอกไว้ข้างบนเพื่อความเป็นสิริมงคล ตัวแทนผู้ใหญ่ทางฝ่ายแพรก็ห่อผ้าสินสอดแบกขึ้นบ่าตามประเพณี แล้วพูดว่า “ห่อเงินนี้หนักเสียจริงๆคงจะมีเงินทองงอกเงยออกมามากมายเต็มบ้านเรา”

ผู้ใหญ่แคล้วซึ่งเป็นมัคทายกประธานกรรมการวัด และเป็นผู้รวมชาวบ้านรับเลี้ยงเด็กกำพร้าโดยอาศัยอยู่ที่วัดและนางชุ่มภรรยาก็นำเจ้าสาว ซึ่งแพรในวันนี้แต่งกายด้วยผ้านุ่งจีบห่มสไบงดงามไม่ใช่เด็กน้อยกะโปโลอีกต่อไป

พบ…บรรจงสวมแหวนมรกตวงที่ยายพริ้มมอบให้ที่นิ้วนางข้างซ้ายของแพรหญิงสาวที่เขาผูกพันมาตั้งแต่เด็กๆด้วยความทะนุถนอม แพรยิ้มรับด้วยความปิติจนน้ำตาคลอ

“ยายจ๋าแพรจะเก็บรักษาแหวนมรกตวงนี้ไว้เท่ากับชีวิตของแพรนะจ๊ะยาย”

“เก็บไว้ให้ดีๆนะแพร เป็นของมีค่าที่สุดที่ยายให้กับเราสองคน” โดยหญิงชราล่วงรู้ก่อนแล้วว่าเขาทั้งคู่คือคู่ชีวิตที่ติดตามกันมาหลายภพชาติ แม้หญิงชายทั้งสองจะไม่เคยรู้เลยก็ตาม

จากนั้นต่อมาอีกไม่นานทั้งสองก็จัดพิธีแต่งงานขึ้น ในวันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 3 เริ่มจากพิธีสงฆ์ โดยนิมนต์พระสงฆ์ 9 รูปมาเจริญพระพุทธมนต์ ทั้งพบและแพรร่วมกันตักบาตร ในขณะที่พระสงฆ์ถวายพรพระ(พาหุง) ซึ่งตักเฉพาะข้าวสวยใส่บาตรเท่านั้น ผู้หลักผู้ใหญ่ต่างยิ้มให้กันเมื่อเจ้าสาวแพรเอามือกุมด้านบนของพบ มีเสียงกระซิบเบาๆ “เจ้าแพรยอดเลยนะ”

เมื่อพระสงฆ์ฉันภัตตาหารและสวดให้ศีลให้พรกับผู้เฒ่าผู้แก่ เจ้าบ่าวเจ้าสาวแล้ว รวมทั้งพบและแพรก็ถวายเครื่องไทยธรรม กรวดน้ำ และรับน้ำพุทธมนต์

พบกับแพรและญาติพี่น้อง ทำพิธีเซ่นไหว้ หญิงชรา พระภูมิเจ้าที่ เทวดา พระแม่คงคา พระแม่ธรณี ผีบ้านผีเรือนและสัมภเวสี เพื่อเป็นการทำบุญทำทาน โดยไหว้กลางแจ้ง เพื่อให้ทั้งสองมีชีวิตอยู่อย่างมั่นคง เป็นสุขตลอดไป เมื่อได้ฤกษ์ทำพิธีหลั่งน้ำพระพุทธมนต์และประสาทพร ทั้งสองก็จุดธูปเทียนบูชาพระรัตนตรัย โดยถือเทียนชนวนด้วยกัน เริ่มจุดเทียนเล่มซ้ายมือและขวา และจุดธูป 3 ดอกที่ปักรอไว้ โดยเริ่มจากดอกกลาง ต่อด้วยซ้ายและขวา แล้วทั้งสองเดินมาที่ตั่งหลั่งน้ำสังข์และไหว้ขอบคุณแขกและญาติผู้ใหญ่ ก่อนลงนั่งตั่งทั้งคู่ซึ่งหันไปทางทิศเหนือ แพรนั่งด้านซ้ายของพบ โดยมีเพื่อนของทั้งสองยืนด้านหลัง และผู้ใหญ่แคล้วและนางชุ่มก็สวมมงคล เจิมหน้าผากอวยพรให้ทั้งคู่พร้อมกับหลั่งน้ำสังข์ประสาทพร เมื่อน้ำสังข์แรกได้หลั่งลงแล้วเป็นอันว่าพบและแพรก็ได้เป็นสามีภรรยากันโดยสมบูรณ์

จากนั้นแขกที่มาร่วมงานทยอยกันหลั่งน้ำสังข์จนถึงคู่สุดท้ายที่ต้องเป็นทั้งพ่อและแม่ของแพรและพบ แต่ทั้งคู่ไม่เคยแม้กระทั่งเห็นหน้าของพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดตั้งแต่ลืมตามาดูโลกใบนี้ ทั้งคู่จึงกำหนดจิตถึงยายพริ้มที่เป็นเสมือนพ่อและแม่ของเขาพร้อมกันโดยไม่ต้องนัดหมาย ผู้ใหญ่แคล้วและนางชุ่มภรรยาจับมือทั้งสองลุกขึ้นพร้อมกัน หลังจากนั้นทั้งคู่ก็มอบผ้าไหว้เป็นผ้าแพรให้กับผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่าย ผู้ใหญ่แคล้วและนางชุ่มภรรยาส่งตัวทั้งคู่เข้าหอโดยเป็นคนปูผ้าปู่ที่นอนแล้วนอนเพื่อเอาเคล็ดเพราะเป็นคู่สามีภรรยาตัวอย่างมีแต่คนนับถือกันทั้งหมู่บ้าน พร้อมกับพรมน้ำมนต์โปรยข้าวตอกดอกไม้เหรียญเงิน เหรียญทองบนที่นอน แพรกราบเท้าพบเนิ่นนาน…และค่อยๆขยับวงหน้าอันเรียวงามขึ้นมามองพบแล้วเอ่ยว่า “รักเราเป็นนิรันดร์นะพบ”

เสร็จพิธีเช้า สัญญาที่ให้ไว้กับหญิงชราว่าจะช่วยกันดูแลบ้านเรือนไทยหลังเก่านี้นานเท่านานตราบชีวิตจะหาไม่ ทั้งคู่จึงพร้อมใจกันใช้บ้านเรือนไทยหลังเก่าของหญิงชราเป็นเรือนหอ ค่ำคืนของงานฉลองการแต่งงานคืนนี้ พระอาทิตย์ ยังคงส่องแสงสีทองระยิบระยับทาบคลื่นระรอกพลิ้วของลำน้ำโขง เสียงเรือยังคงวิ่งผ่านไปมา ลมพัดโบกพลิ้วดอกจำปาลาวที่หญิงชราปลูกไว้ปลิวว่อนตามลม ส่งกลิ่นหอมกระจาย ราชาวดีชูช่อแข่งส่งกลิ่นหอมเย็นชื่นใจ บรรดาผู้เฒ่าผู้แก่ในหมู่บ้านต่างก็ร่วมกันฉลองแสดงความยินดีกับทั้งคู่ ต่างมีแต่รอยยิ้มและพูดคุยถึงแพรกับพบเด็กกะโปโลที่เป็นเพื่อนวิ่งเล่นกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ทั้งสองคนต่างเป็นคู่กันมาอย่างแท้จริง อาหารคาวหวานถูกจัดวางตามประเพณีโบราณ ฝีมือการจัดดอกไม้ไม่ใช่ใครอื่น แพรนั่นเอง…แพรหวนคิดถึงหญิงชราขึ้นมาฉับพลัน เมื่อกวาดสายตาไปยังแขกเหรื่อที่มาร่วมงานฉลองต่างแต่งองค์ทรงเครื่องอย่างสวยงาม นี่ถ้ายายอยู่ยายคงนุ่งโจงกระเบน เสื้อลูกไม้สง่าตามแบบฉบับหญิงไทยและยินดีกับแพร…แต่วันนี้ยายอยู่บนฟากฟ้าไกล แต่แพรรู้ว่ายายส่งยิ้มให้แพร ยามพระจันทร์เต็มดวงเช่นคืนนี้ แพรหันไปมองที่พบ

“พบ…แพรคิดถึงยายเหลือเกิน” พบจับมือแพรกุมไว้อย่างแผ่วเบาขณะที่แสงจันทร์สาดส่อง ผ่านกิ่งจำปาลาว ลงมากระทบ มรกต เม็ดงามที่ประดับอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายทำให้นิ้วอันเรียวงามดุจลำเทียนของแพรวันนี้งดงามยิ่งนัก

“แพร…ยายรับรู้แล้ว นั่นไง พระจันทร์ยิ้ม…ให้เรา”

มณีจันทร์ฉาย