ความรัก กับ การพลัดพราก 3

ความรัก กับ การพลัดพราก 3

จุกสลัดศีรษะไปมา เหมือนเขากำลังฝันไปมันไม่ใช่ความจริง เขายังมึนงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัว มือสองข้างกุมอยู่ที่ขมับ เขายังจำประโยคสุดท้ายที่เขาพูดกับเปีย “เวลาทั้งหมดในชีวิตจุกมีไว้เพื่อรักลูกและเปียเท่านั้น”

น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงอาบแก้ม เขาสับสนสิ้นหวังในชีวิตทำอะไรไม่ถูก ชาวบ้านที่อยู่ละแวกนั้นต่างช่วยกันนำร่างไร้วิญญาณของทั้งสามคนขึ้นไว้บนศาลา
จุกยังคงนั่งเหม่อลอยน้ำตาไหลริน จนมืออันหยาบกร้านของเจ้หมวยมาแตะที่ไหล่

“จุกเอ้ย หักห้ามใจหน่อยเถอะลูก เขาไปสบายแล้วเราอยู่ทางนี้ก็ส่งบุญกุศลไปให้เขาเถอะลูก” จุกผวากอดเจ้หมวยร้องไห้โฮออกมาครั้งใหญ่

“เจ้หมวยไม่มีคนร้อยมาลัยให้เจ้หมวยอีกแล้ว เปียจากพวกเราไปอย่างไม่มีวันกลับ ทำไมโชคชะตาถึงโหดร้ายกับผมขนาดนี้ ลูกผมเมียผมทุกคนทิ้งผมไปหมดเจ้หมวย ผมจะอยู่ได้อย่างไรเจ้หมวย”

เจ้หมวยเอามืออันหยาบกร้านที่แฝงด้วยความอ่อนโอบอ้อมอารีย์ ลูบหัวจุกเหมือนลูกหลานของแก่แท้ๆ

“จุกเอ้ย เขาจากเราไปแล้วทำอย่างไรก็ไม่กลับคืนมา หักอกหักใจเสียบ้าง ไปล้างหน้าล้างตาเสียก่อนไปจะได้ไปดูเรื่องการจัดงานให้ลูกเมีย เย็นนี้ก็จะมีการรดน้ำ เดี๋ยวแขกเหรื่อก็จะทยอยกันมาแล้ว ไปลูกไปจุก”

จุกพยักหน้าตอบรับ เอามือปาดน้ำตาและทำตามคำของเจ้หมวยบอกอย่างว่าง่าย

เจ้หมวยตบที่บ่าเบาๆ “จุกเอ้ย มนุษย์เราก็แค่นี้ พระพุทธเจ้าทรงสอนไว้ว่า เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปในที่สุด เราก็ต้องมีวันนี้เช่นกัน”

จุกให้พันพายเรือนำเขากลับไปที่บ้านเรือนไทยอีกฝั่งคลอง เขาอดไม่ได้ที่จะกลั้นน้ำตาออกมาอีกครั้ง

ภาพต่างๆที่เขา เปียและลูกปรากฏเด่นชัดขึ้นจนเขาต้องสลัดมันทิ้งไปเป็นระยะๆ จุกหยิบกล่องไม้ใบเก่าที่บรรจุ สร้อยพญานาคสองเศียรที่เกี่ยวก้อยกันล้อมรอบด้วยอัญมณีเขียวส่อง แหวนมรกต ของรักของหวงของเปียติดมือไปด้วย

จุกอาบน้ำแต่งกายด้วยชุดขาวที่เขาใส่สวดมนต์กับลูกและเปียเป็นประจำ ก่อนออกจากเรือนชานเขาไม่ลืมที่จะจุดธูป 19 ดอก ปักไว้ใต้ต้นจำปาลาวที่เปียรักและโปรดปราน

“ข้าแต่พระพุทธเจ้า พระธรรมเจ้า พระสงฆเจ้า บิดา มารดา ครูบาอาจารย์ เทพยดาฟ้าดิน 16 ชั้นฟ้า 15 ชั้นดิน 14 ชั้นบาดาล

บัดนี้เหลือเพียงข้าเพียงคนเดียวเท่านั้น ลูกและเมียอันเป็นที่รักของข้าได้จากข้าไปหมดแล้ว ข้าขอสัญญาว่า ข้าจะประพฤติอยู่ในศีลธรรมดังเดิม และข้าจะขอพบกับลูกและเมียของข้าทุกชาติไป”

จบคำกล่าว เสียงฟ้าร้องคำรามกึกก้องจนจุกสะดุ้ง พันที่นั่งคอยอยู่ริมตลิ่งก็พลอยสะดุ้งกับเสียงฟ้าร้องกึกก้องไปด้วย พันรำพึงในใจ “พี่จุกช่างรักลูกเมียจนหาที่เปรียบไม่ได้ โลกนี้ช่างโหดร้ายเหลือเกิน ถ้าไม่เกิดกับใครก็คงไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บปวดขนาดไหน นี่ขนาดเรายังไม่มีครอบครัวเรายังรู้สึกเศร้ามากมายไปกับพี่จุกเขาเลย” พันถอนหายใจยาวจนได้ยินเสียงจุกเดินมาและเอ่ยว่า

“ไปเถอะพันเดี๋ยวทางโน้นเขาจะคอยเรา”

“พี่จุกไม่รอให้ธูปเทียนดับเสียก่อนเหรอครับ”

“ไม่หรอก จุดไว้ใต้ต้นจำปาลาวอย่างนี้แหละไม่อันตรายหรอก อีกอย่างเปียเขาจะได้รับรู้ความรู้สึกของข้าว่าข้ารักเขามากมายขนาดไหน”

พันพยักหน้าพร้อมตอบรับ “ครับพี่จุก”

ทั้งคู่ลงเรือพายข้ามฝั่งโดยไม่มีเสียงพูดคุยแม้แต่คำเดียว ได้ยินแต่เสียงถอนลมหายใจ กับสายลมพัด

“เปียเอ๋ย…บัวหลวงสีชมพู หุบกลีบดอกใบ มันคงเศร้าใจไม่ต่างจากพี่ ต่อจากนี้ไปจะมีใครมาหยอกล้อพูดคุยกับมันในยามเช้า ใครจะเก็บมันไปไว้บนพานยามมันบานแล้วร่วงหล่น…มันคงอยากถามว่าเปียไปไหน ถ้ามันพูดได้…มันคงร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายแล้วไหลลงน้ำโขง เปีย…จุกจะอยู่ได้อย่างไร”

“พี่จุกๆถึงตลิ่งข้างวัดแล้วครับ” เป็นคำแรกที่พูดกันตั้งแต่เรือพายออกจากฝั่งโน้น

“ขอบใจมากนะพัน”

ทั้งคู่ไปยังศาลาวัดโดยไม่ปริปากพูดกันอีกเลย ถึงศาลาจุกยกมือไหว้แขกเหรื่อชาวบ้านละแวกนั้น ซึ่งทุกคนมีสายตาแดงกร่ำ มโหรีจากโรงเรียนวัดหนองกก บรรเลงเพลงธรณีกรรแสง ยิ่งทำให้บรรยากาศในเวลานั้นเศร้าสลดลงไปอีก

จุกจุดธูปเทียนบูชาพระรัตนตรัย ภาพที่ทำให้จุกกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้อีกครั้ง คือภาพเหมือนคนนอนหลับของลูกและเมียที่ถูกวางไว้บนแท่นในศาลา มาลัยฝีมือของเปียที่เตรียมส่งเจ้หมวยกลับได้มาใช้ในงานของเปียเอง ต่อจากนี้ไม่มีแล้วมาลัยฝีมือของเปีย สุดท้ายๆจริงๆ…

เปีย…ความรักที่จุกมีให้เปียเป็นรักที่ปราศจากเงื่อนไขเป็นมิตรภาพอันยั่งยืน เป็นความรักที่มีแต่ให้ ให้ด้วยความพอใจสุขใจ ชีวิตที่จุกให้เปียเป็นความรักเช่นนี้จริงๆ การจากไปครั้งนี้หากเป็นด้วยชะตาชีวิต ชะตากรรมเป็นผู้กำหนด ก็ขอให้เปียกับลูก และแก้ว สู่สุคติภพเถอะนะ

จุกจุดธูปต่อหน้าลูกเมียอีกครั้ง

เขากล่าวขึ้นเสียงดังจนคนทั้งศาลาได้ยินกันทั่วทุกคน

“ผมจะบวชให้ลูกกับเมียผมชั่วชีวิต ตลอดที่ผมมีลมหายใจ”

สิ้นเสียงคำกล่าวของจุก แขกเหรื่อทั้งศาลายกมือขึ้นท่วมหัวกล่าว “สาธุๆ” โดยพร้อมเพรียงแบบไม่ต้องนัดหมาย

ทันใดนั้นเอง เสียงฟ้าคำรามกึกก้อง ฝนห่าใหญ่ก็ตกลงมาแบบมาลืมหูลืมตา คนทั้งศาลามองหน้ากันเหมือนรู้ในความหมาย

เจ้หมวย น้ำตาไหลพรากยกมือขึ้นท่วมหัว “สาธุจุกเอ้ย ขอให้อานิสงส์ของเอ็งจงสมปรารถนา ได้พบกับลูกเมียของเอ็งทุกชาติไปด้วยเทอญ”

มณีจันทร์ฉาย