ความฝันที่ใกล้เป็นเป้าหมาย

ความฝันที่ใกล้เป็นเป้าหมาย

ใครที่เคยติดตามผมมาสักระยะหนึ่ง คงเคยได้อ่านเกี่ยวกับโปรเจคของผมที่จะสร้าง World Golf Academy ที่เพชรบุรี ตอนก่อนโควิดเล็กน้อย แต่ต้องล้มเลิกไป เพราะคนที่ครอบครองที่ดินยึกยักไม่ขายที่ดินตามที่ตกลงกันไว้ และเผอิญมีโควิด-19 เข้ามา

โครงการที่คิดไว้ เป็นการสร้างสนามกอล์ฟ 18 หลุม ที่มีลักษณะพิเศษไม่ไปในสไตล์เดียวกัน และมีที่ฝึกที่ครบวงจรและกว้างขวางพอเพียง

ไม่ได้สร้างสนามกอล์ฟเพื่อให้รอคนมาตีกอล์ฟ แต่เป็นการสร้างสนามกอล์ฟเพื่อเป็นสถานที่ฝึกนักกีฬา เป็นสถานที่สร้างบุคคลากรกอล์ฟในอุตสาหกรรมกอล์ฟหลายสาขา ไม่ว่าจะเป็นนักกอล์ฟอาชีพ คนสอนกอล์ฟ คนสร้างซ่อมดัดแปลงไม้กอล์ฟ คนดูและสนามกอล์ฟ คนทำงานในอาคารสนามกอล์ฟ คนจัดการแข่งขัน กรรมการ แคดดี้อาชีพ เป็นต้น

เมนหลักคือการสร้างนักกีฬา ตั้งแต่ตีกอล์ฟไม่เป็น จนถึงเล่นเป็นอาชีพ ทุกระดับฝีมือ

คนที่จะมาเป็นลูกค้าของสนาม ไม่ได้เน้นหาคนไทย แต่จะมุ่งไปที่ชาวต่างชาติ จะมีคนไทยคือคนที่สนใจจริง และยอมจ่าย

การเข้ามาเป็นลูกค้า คือต้องการมาฝึกเล่นกอล์ฟมีทั้งหลักสูตรระยะสั้นและระยะยาว มีสถานที่พักที่เป็นเรือนนอน โรงแรม รีสอร์ทให้เลือก มีทีมงานในการดูแลไม่ให้ตกหล่น

ผมมีประสบการณ์ทำโรงเรียนสอนกอล์ฟของประเทศไทยมามากกว่า 25 ปี สร้างนักกอล์ฟเป็นหมื่นๆคน สร้างครู สร้างโปร หลายร้อยคน มีทีมงานที่ช่วยสอนกอล์ฟร่วม 50 คน ผมกล้าบอกว่า เรื่องการสอนกอล์ฟแล้วเราไม่เป็นรองชาติไหนในโลก

ผมพยายามเดินทางไปเยี่ยมชมอุตสาหกรรมกีฬากอล์ฟยังประเทศหลักๆ อาทิ เช่น อเมริกา อังกฤษ สก็อตแลนด์ ออสเตรเลีย ได้เห็นข้อดีต่างๆ ที่เขามีไม่ว่าจะเป็นสิ่งอำนวยความสะดวก สถานที่ แต่ผมก็มองเห็นว่าประเทศไทยเรามีแบบของเขาได้ และที่เรามีเหนือกว่าเขาคือ ทีมงานสอนที่เป็นมืออาชีพ แต่ไม่ได้เน้นสอนเป็นธุรกิจหนักๆ เรามีการสอนแบบช่วย แบบแถม แบบให้ฟรี แต่ต่างประเทศเขาไม่มี

ผมต้องการที่จะให้ประเทศไทยเป็นศูนย์กลางการเรียนรู้กอล์ฟอีกแห่งหนึ่งของโลก รองจากอเมริกา ยุโรปและออสเตรเลีย ส่วนเกาหลี ญี่ปุ่น มีนักกอล์ฟเก่ง แต่ไม่พร้อมที่จะเป็น academy เปิดสอนในระดับนานาชาติ ด้วยวัฒนธรรมที่เคร่งครัดจัด ด้วยการสื่อสารไม่เอื้ออำนวย

ปัจจุบันนี้ นักกอล์ฟอาชีพสตรีเรามีผลงานดี เป็นผลมาจากการส่งเสริมของผู้ปกครองและสปอนเซอร์หลักๆไม่กี่เจ้า ส่วนรัฐก็เพิ่งจะเข้ามาสนับสนุนด้วยงบประมาณที่น้อยมาก และสมาคมที่รับผิดชอบกีฬากอล์ฟก็ทำแบบไม่มีวิสัยทัศน์ที่มุ่งมั่นมากพอ มีแต่จะรักษาผลประโยชน์ส่วนตัวมากเกินไป

นักกอล์ฟผู้ชายผมไม่ขอพูดถึง เพราะไปยากไม่ใช่ฝีมือไม่ดี แต่ผู้ชายมีข้อจำกัดหลายๆประการ

นักกอล์ฟสตรีเราดูเหมือนน้อยที่เล่นในระดับ LPGA ประมาณ 10 คน จากจำนวนนักกอล์ฟสตรีของประเทศไทยที่มีเพียง 100 คนเศษ ถ้าคิดเป็นเปอร์เซนต์แล้วมากถึงเกือบ 10 เปอร์เซนต์ แต่ถ้าไปดูนักกอล์ฟเกาหลี อเมริกา ที่ดูเหมือนมาก ประมาณ 30 กว่าคน แต่เขามีประชากรกอล์ฟสตรีอาชีพเป็นพันๆคน เมื่อมาเทียบเป็นเปอร์เซนต์แล้ว ไม่ถึง 5 เปอร์เซนต์

และในนักกอล์ฟอาชีพไทยเราที่อยู่ใน LPGA ถ้ามีคนถามว่า ถ้าฉันอยากส่งลูกหลานมาฝึกกอล์ฟในประเทศไทยให้เก่งเหมือนเธอ จะต้องไปฝึกที่ไหน คำตอบ น่าจะอ้ำอึ้งละครับ เพราะไม่รู้จะแนะนำไปที่ไหนดีในประเทศไทยที่เหมาะสม สะดวก ปลอดภัย ครบถ้วนเรื่องการฝึกซ้อม มีสถานที่ออกรอบ มีสถานที่ฝึกหัด มีที่พัก มีทีมโค้ชดีๆดูแล เบ็ดเสร็จในที่เดียวกัน แต่ถ้านักกีฬาที่ Academy ที่เราสร้างขึ้น ได้มีโอกาสเข้าไปในนั้นเขาเหล่านั้นก็จะสามารถบอกได้

อีกประการหนึ่งที่ผมคิดว่าเป็นปัญหาสำหรับบ้านเรา คือ เจ้าของ และผู้บริหารสนามกอล์ฟบ้านเรา ยังไม่เข้าใจว่า ถ้าคุณอยากสร้างนักกอล์ฟเพื่อเป็นลูกค้าคุณในอนาคต คุณต้องสร้างนักกอล์ฟ และนักกอล์ฟที่จะสร้างขึ้นมาไม่มีอะไรดีเกินคือเด็กๆ ที่อนาคตจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ที่จะมาเป็นลูกค้าสนามกอล์ฟ บางคนจะมาเป็นผู้บริหารสายอาชีพอื่นๆ และมาช่วยวงการกอล์ฟ บางคนอาจจะเป็นฮีโร่เป็นนักกอล์ฟอาชีพที่มีชื่อเสียง มาเป็นแรงบันดาลใจให้กับเด็กๆรุ่นใหม่ให้หันมาเล่นกอล์ฟเพิ่ม

ถ้าคุณเข้าใจคุณจะต้องสนับสนุนการสร้างนักกอล์ฟเด็กๆ ด้วยการเอื้อต่อการให้เด็กได้มีโอกาสออกรอบบ่อยๆ เก็บเด็กถูกๆ มีข้อยกเว้นสำหรับเด็กๆ และผู้เกี่ยวข้อง เช่น จัดเวลาให้เด็กออกรอบราคาถูกมากๆ ลดการเก็บค่าผู้ติดตามทั้งโค้ชและผู้ปกครอง สนับสนุนการจัดการแข่งขันให้เด็กไม่ต้องจ่ายแพง ให้เด็กๆ ได้ลากถุงเอง ไม่ต้องจ่ายค่าแดคดี้ค่าทิป

ตราบใดที่แนวคิดนี้ไม่เกิด นั่นคือปัญหาของการพัฒนาและส่งเสริมอุตสาหกรรมกีฬากอล์ฟบ้านเรา

ถามหน่อยว่า เด็กไปตีกอล์ฟในสนาม สนามมีอะไรเสียหายบ้าง และสูญเสียอะไรบ้าง อย่าตอบว่าสูญเสียรายได้ เพราะเก็บแพงเขาก็ไม่มา หรือมาน้อย คุณก็ไม่ได้อยู่ดี

และหวังว่าคงไม่ได้ยินคำพูดที่ว่า ”ไม่เป็นไรหรอก คนเล่นกอล์ฟรวยทุกคน“

ส่วนคำพูดที่ผู้บริหารและเจ้าของพูดกันมักได้ยินเสมอๆว่า  ก็รัฐบาลเก็บภาษีสรรพสามิต เก็บภาษีโน่นนั่นนี่เต็มไปหมด ทำให้เขาต้องเก็บ…เหตุผมนี้ ถ้ามีใจสักอย่าง มีหรืออะไรๆที่จะแก้ไขไม่ได้ มันไม่ยากหรอก ทีพวกตำรวจ ทหารยศใหญ่ๆ สรรพากรพื้นที่ อบต.อบจ.พื้นที่ ไปตีทำไมดูแลได้ ไปเก็บเงินเขาหรือเปล่า เขาตีฟรี หรือตีตั๋วพิเศษหรือเปล่า

คอนเซปท์สนามที่ผมจะทำ ใครไคร่ใช้แคดดี้ใช้ ใครไคร่ใช้รถกอล์ฟใช้ ใครไคร่เดินๆ ใครไคร่เอาผู้ปกครองไปเป็นแคดดี้เชิญ เพียงแต่ทุกๆคนต้องลงทะเบียนเป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการในราคาที่จับต้องได้

และสนามนี้จะจัดแข่งขันทุกวันอาทิตย์ให้เด็กๆ เพื่อการพัฒนาในราคาที่พิเศษสุดๆ

….ทั้งหมดทั้งมวลที่ผมเคยมีความฝันอยากทำ มีเป้าหมายที่จะทำ แต่พลาดโอกาสที่จะได้ทำไป

ตอนนี้ความฝันนั้นมีโอกาสที่จะเป็นเป้าหมายที่จะทำได้แล้ว

หลังวันศุกร์ ที่ 27 กันยายน พ.ศ.2567 นี้ จะมีข่าวดีให้ได้ยิน บอกให้ท่านทราบชื่อไว้ก่อน โครงการชื่อ ”Area 340” The Journey of life

“Area 340” เป็นอย่างไร จะมานำเสนอในครั้งต่อๆไปครับ

โปรเชาวรัตน์ เขมรัตน์