ผมเคยคิดผิด

ผมเคยคิดผิด

มีอยู่ครั้งหนึ่งผมเคยคิดว่า “หากมีหน่วยงานใดสักที่ผลิตยาบ้าให้มันราคาถูกกว่าที่ขายกันมันอาจเป็นทางแก้ของยาบ้าที่ทะลักเข้าไทยหรือเปล่า” สุดท้ายผมก็ยอมรับว่าความคิดที่ว่ามันผิดจริงๆ เพราะยาบ้าหรือสารเสพติดอื่นๆ มันมีราคาที่ถูกลงกว่าแต่ก่อนมากมายหลายเท่าการเข้าหามันช่างง่ายดาย ส่วนราคาค่างวดก็จับต้องได้แทบจะเรียกได้ว่า “แค่ค่าขนม” ก็แลกยาบ้าได้แล้ว ดังนั้นความทุกข์ของประเทศไทยกับยาเสพติดปัจจุบันลุกลามไปลึกถึงเด็กเล็กๆ กันแล้ว และกำลังคิดว่าแค่ 5 เม็ดมันจะอะไรกันนักกันหนาเขาก็แค่คนป่วยเข้าไปบำบัดก็จะจบเรื่อง ใช้ครับมันก็จบลงตรงนั้น “เข้าไปบำบัด” หรือ “เข้าไปต่อทะเบียน” เพิ่มดีกรีให้เด็ดขาดกว่าเดิมจะถูกกว่า

ขณะนี้ความที่เราคิดแต่จะจบเรื่องให้ง่าย “กระท่อม” ก็ปลดล็อกจากพืชที่เป็นหนึ่งในพืชที่ห้ามปลูก ปัจจุบันก็จัดไปตามใจใครใจมัน… “กัญชา” ก็ใช้ได้ในการบำบัดโรคบางอย่างหรือบางประเภทแต่สรุปสุดท้ายก็กลายเป็นขายกันเกลื่อนบ้านเกลื่อนเมืองมีกระทั่งร้านรวงขึ้นกันเพียบอยู่ระยะหนึ่ง แต่ที่ชัดเจนคือเมื่อคราวที่มีนักร้องสักคนมาเปิดทำการแสดงที่สนามราชมังคลาฯ ขนาดบัตรยืนยัง 4,000 บาท ถ้าเข้าใกล้ต้องมีเป็นหมื่นๆ แต่หลายคนที่เป็นสายที่เขาชอบเพลงที่ว่าออกมาแล้วบอกว่าดูไปเมาไปเพราะแทบจะทุกโซนพวก “พี้กัญชา” กันควันโขมงไปหมด ที่คงจะมีไปกันแทบจะทุกมุมของสนามกระมังครับ…

อยากจะพูดกันตรงๆ นะครับคนไทยเราเนี่ยความคิดความอ่านบางทีก็จะเอาแต่สนุกสนานอยากลองมันไปเสียทุกเรื่องยิ่งความ “ระยำตำบอน” นี่ชอบนักจะคิดจะอ่านอะไรที่เป็นประโยชน์ต่อผู้คนไม่ใคร่จะชอบ อะไรที่ลำบากยากเข็ญมากหน่อยก็ปล่อยวาง หนักไม่เอาเบาไม่สู้อยู่กันไปวันๆ คิดให้น้อย ถ่อยให้มาก เหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่สิงสู่อยู่ในคนไทยส่วนมาก การที่ผมเขียนแบบนี้ใช่ว่าจะรังเกียจรังงอนก็เปล่า แต่เราก็เฝ้าดูพฤติกรรมมนุษย์ที่ขี้เกียจเหล่านี้มานาน ขนาดงานแม่บ้านคนเลี้ยงเด็กเล็กปัจจุบันมีชาวบ้านชาวเมืองในอาเซียนเราเข้ามาทำแทนกันมากมายโดยเฉพาะฟิลิปปินส์ อินโดนีเซีย ที่เขามีภาษาอังกฤษที่ใช้ได้กว่าคนบ้านเรา ซึ่งของแบบนี้ความจริงไม่ได้ยากเย็นอะไรที่จะทำการฝึกพูดฝึกเขียน…

ลำพังกระดาษแผ่นเล็กๆ ที่ผมเขียนจะพลิกฟ้าผ่ากระแสไปได้หรอกเพียงแต่เขียนสิ่งที่ได้เห็น และเพราะเห็นจึงได้ถ่ายทอดกันมาเป็นตัวหนังสือให้ได้อ่านกัน ส่วนตัวผมอายุอานามปาเข้าไป 60 กว่า ยังคงเป็น  CEO ให้ตัวเองอยู่เสมอตราบที่ยังมีแรง สมองยังไม่ฝ่อขอทำงานไปเรื่อยๆ เลิกหายใจก็เลิกทำงาน ส่วนงานที่เริ่มไว้ใครจะเอาไปทำต่อก็ตามสบาย…ขอแค่ประโยชน์ตกแก่คนในชาติเป็นพอ…

ครูไก่