วิ่ง วิ่ง วิ่ง

วิ่ง วิ่ง วิ่ง

การออกกำลังกายที่ถือว่าสำคัญมากอย่างหนึ่งของคนเรา เพราะพื้นฐานของมนุษย์ทุกเผ่าทุกชาติทุกภาษาหากนอกจากหายใจเพื่อต้องการมีชีวิตแล้วไม่มีการออกกำลังเพื่อเสริมสร้างร่างกายให้เกิดความสมบูรณ์แข็งแกร่งสม่ำเสมอรับรองได้ว่า คำว่า “ซากเดินได้” มันก็จะเข้าใจได้เลย ผมเคยเห็นเด็กน้อยคนหนึ่งนอกจากการหายใจ กินอาหารแล้วกิจกรรมที่ทำเสมอก็คือ “การเล่นเกมส์” ออนไลน์หลายปีผ่านไปแบบไร้จินตนาการผมไปเจอกับหนุ่มแบบเต็มตา ความคิดที่จะได้พบเจอวัยรุ่นที่กำลังปราดเปรียวสิ่งที่เห็นก็เป็นเพียงหนังที่หุ้มเนื้อลีบๆ เพราะกดลงไปคงเป็นกระดูกเท่านั้นเอง สอบถามไปมาก็ได้ความว่า “เด็กเมื่อก่อนกับวัยรุ่นปัจจุบันเขาไม่เคยออกนอกห้องเพื่อไปเดินเหิรอะไรเลย” เช่นนี้คงไม่แปลกที่การพัฒนาร่างกายคงเป็นได้เท่าที่เห็น..

ในสมัยที่เรียนวิทยาลัยพละศึกษาที่สมุทรสาคร หรือ วน.สมุทรสาคร ในสมัยนั้น ทุกวันนอกจากการเรียนวิชาการแล้วการเรียนภาคปฏิบัติกิจกรรมที่ต้องทำคือ “วิ่ง” ก่อนออกมาเรียนรู้ทักษะกระบวนยุทธ คิดดูว่าวันหนึ่งๆ เรียนทักษะกีฬาวันละ 3 ชนิด มันจะต้องวิ่งกันกี่กิโลเมตรจากวันเป็นอาทิตย์มุ่งสู่เดือนไปเป็นปีพวกเราต้องวิ่งกันเท่าไหร่ บางวันเคยค้นภาพเก่าๆ เมื่อเกือบ 40 ปีก่อนมาดูแล้วรู้สึกถึงความสนุกสนานในการเรียน เด็กตัวดำๆ หัวเกรียนกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ หาไขมันมาทำยายาก… จากวันนั้นยันปัจจุบันขอขอบคุณบรรดาอาจารย์ที่คอยสั่งสอน หนักบ้างเบาบ้างตามแต่ชนิดกีฬา บางทีอาจถึงมือถึงไม้มันก็สนุกดีไอ้จะโกรธหรือไปบ่นกันลับหลังหาได้น้อยมาก…

วนกลับมาที่เรื่องของการออกกำลังกายกันอีกที่ว่าของแบบนี้ความสำคัญกับชีวิตอย่างไร เวลาเราดูหนังสารคดีเกี่ยวกับสิงห์สาราสัตว์นอกจากกิจกรรมการล่าแล้วการเล่นหยอกกันบางทีถึงเลือดถึงเนื้อก็คงเป็นการออกกำลังกายเตรียมความพร้อมไว้เช่นกัน ต่างกับมนุษน์เราที่หลุดจากการล่าเพื่อการดำรงชีพกินเนื้อกินหนังเป็นอาหารมาเป็นการปักหลักอยู่กับที่ กิจกรรมการล่าก็ลดน้อยถอยลงร่างกายก็อาจจะไม่แข็งแกร่งดังเดิม สุดท้ายก็ต้องอาศัยการเวลาที่เหลือจากภาระหน้าที่ประจำมาเล่นมาวิ่งเพื่อชดเชยกิจกรรมที่ขาดหายไป นานเข้าๆ การทดสอบมันก็คงมีตามมาแกก็แน่ฉันก็เนี๊ยบมาเจอกัน…

เช่นเดียวกันกับช่วงเวลานี้เรามีกรีฑาชิงแชมป์เอเชียมาลงที่ไทยเราแล้วมีสถานที่ซึ่งมีความขลังในวงการเช่นสนาม “ศุภชลาสัย” เป็นสังเวียนสิ่งที่เรามีความภูมิใจอยู่คือ “กรีฑา 4 x 100 ชาย” ทั้งๆ ที่รูปร่างหน้าตาบางประเทศเขา “ยุโรป” ชัดๆ แต่สรุปสุดท้ายก็กลายเป็นของเราที่โกยอ้าวเข้าเส้นชัยขาดลอยในช่วงท้ายๆ ของเรามาดีในเทคนิคการรับการส่งไม้ถ้าจำได้ผมว่ากว่า 20 ปี ที่เรายังไม่พลาดเอาเลย… แล้วประชาชนอย่างเราๆ ท่านๆ การวิ่งมันเหมาะควรแค่ไหนลองดูนะครับสังคมคนเมืองคงต้องเลือกและหาเวลาที่เหมาะสมกับการออกมาวิ่งเพื่อสุขภาพ แต่กับสังคมของคนต่างจังหวัดพอจะหาเวลาและสถานที่เพื่อการนี้โขอยู่ ส่วนใครจะลุยกันเต็มสูบแล้วเลยกินไปสู่กีฬาอื่นซึ่งก็เป็นของดีลองดูนะครับตังเราใจเราจะเอาอย่างไรหรือจะปล่อยให้เลื่อนลอยไปวันๆ ชอบแบบไหนก็ไปทางนั้นเลยแล้วกัน..

ครูไก่