ความท้าทายที่ต้องฟันฝ่า

ความท้าทายที่ต้องฟันฝ่า

นับแต่ที่คนไทยเราลงมือลงไม้ไปใช้สิทธิ์เลือกตั้งตอนนี้ก็เดือนหนึ่งแล้ว แต่จนแล้วจนรอดเราเองก็ยังไม่สามารถมองเห็นเค้าลางของคณะผู้บริหารประเทศได้เลย สิ่งที่คนไทยรับรู้และรับทราบกันก็คือ “หัวหน้าพรรคที่ได้เสียงข้างมากจะสามารถตั้งคณะผู้บริหารประเทศได้หรือไม่” หากตัวเต็งที่ว่ามาเขาไม่มีเรื่องของ “หุ้น ITV” ทุกอย่างจะจบได้หรือยัง จะด้วยเรื่องอะไรก็ตามอัศวินหนุ่มที่ว่านอนมาทำท่าจะต้องหามลงเวทีกระนั้นหรือ ไอ้เรื่องที่คนไทยเรามักจะใช้คำพูดกระทบกระเทียบเปรียบเปรยกับเหตุการณ์แบบนี้ว่า “ปลาตายน้ำตื้น”

 ก่อนที่ “พิธา” กระโจนเข้าสู่การเมืองทำไมไม่เคลียร์ตัวเองให้สะอาดเอี่ยมเรี่ยมเร้เสียก่อนแล้วค่อยออกศึก ไอ้เราเองอยากจะคิดแทนตัวเต็งท่านนี้ว่า “ใครเป็นกุนซือในเรื่องของกฎหมาย” หากเป็นนักรบมืออาชีพของแบบนี้มันต้องทำให้มันจบสิ้นเสียก่อน แล้วตอนนี้เป็นอย่างไรเล่าก็ “ประสาทแดก” ไงครับ…โลกและระบบการทำมาหากินมันไม่ได้หยุดรอประเทศใดประเทศหนึ่งว่าให้ประเทศนั้นๆ จัดการกับเรื่องและความวุ่นวายให้สะเด็ดน้ำเสียก่อนแล้วค่อยหมุนเดินหน้าต่อไป…

ขณะที่เรากำลังย่ำอยู่กับที่แล้วบางทีก็คืบหน้าหนึ่งก้าวแล้วถอยหลังสองก้าวเช่นนี้ใครเขาจะมาเชื่อถือกับประเทศไทยของเรา ก็แทนที่เขาจะโยกเอาธุรกิจของเขามาลงที่บ้านเราเจอแบบนี้การจดปากกาเซ็นสัญญาใครมันจะกล้า สู้เขาไปลงที่ประเทศเพื่อนบ้านในอาเซียนเราดีกว่าโดยเฉพาะ “เวียดนาม” ดูจะมีความพร้อมมากกว่าใครเพื่อนทั้งในทางภูมิภาคที่ไม่เสียเปรียบกับของเราเลย หรือรูปแบบของการปกครองถึงแม้จะอยู่ในรูปแบบของความเอนเอียงไปในมาง “ซ้าย” มากอยู่ แต่เขาก็ปรับตัวได้เป็นอย่างดี…แบบนี้ถ้าเปรียบเป็นมวยดูอย่างไร “เวียดนาม” ก็เริ่มเหลื่อมเราอยู่แบบเห็นได้ชัด สิ่งเดียวที่เราสามารถยึดเอาพื้นที่ในการทำมาหากินไว้ได้ ณ ขณะนี้คือ “ระบบการทำงานที่เรียกว่าประชาธิปไตย” มิใช่แบบ “สังคมนิยม” แต่ก็อย่างว่าที่เราเห็นๆ กันอยู่ว่า “เมืองจีนกับระบบสังคมนิยมทำไมมันพุ่งหน้าได้ขนาดนี้” หากเวียดนามยกแผงในการบริหารประเทศอย่างจีนผมรับรองได้ว่า “เราตาย”

ผมเคยไปงานที่เวียดนามสมัยสนามฝึกซ้อมกอล์ฟราคาโป้งละราว 5 บาท แต่นั่นมันก็กว่า 20 ปีมาแล้ว แต่ปัจจุบันทุกอย่างคงจะไม่มีอีกแล้ว เวียดนามครองความเป็นจ้าวเหรียญทองใน “ซีเกมส์” คราวที่ผ่านมา แบบนี้เราพอมองเห็นอะไรบางอย่างที่ว่าด้วยเรื่องความเอาจริงของเวียดนามเขา และนี่คือความแตกต่างที่เราและเขามีอยู่ความท้าทายที่คนไทยทุกคนต้องทำคือ “ก้าวข้ามความขัดแย้ง” ของคนที่จะมาบริหารประเทศหากทำได้เราคือ “เบอร์หนึ่งของภูมิภาคนี้” เราจะคอยดูกันต่อไป….ครูไก่.