สัญญาณแห่งสัญญา

เขียน..เมื่อมีลมหายใจ
ตอนที่ 8 สัญญาณแห่งสัญญา

เธอส่งสัญญาณมาเตือนฉันให้ทำหน้าที่ตามสัญญาที่ให้ไว้กับเธอ…กำไลเชือกปอผูกข้อมือเป็นโบสวย รายล้อมด้วยเมล็ดข้าวเปลือก…มันคือเมล็ดพันธุ์ของความรัก ความเมตตา ที่กำลังเจริญงอกงามอยู่ในใจของฉัน โดยมีเธอเข้ามามีความเกี่ยวโยงผูกพัน เธอ…คือผู้ให้ความรู้สึกเช่นนี้กับฉัน ความรักอันยิ่งใหญ่ของเธอ มันทรงพลัง และคงไม่มีอิทธิพลใดจะทรงพลังเท่าพลังแห่งรักของเธอ ซึ่งเป็นสิ่งสวยงาม อบอุ่น มั่นคง และปลอดภัย เธอใช้ความพยายามที่จะทำให้ความรักของเธอ ไม่ให้มีทุกข์เจือปนด้วยสติอันแจ่มชัดของเธอ เป็นสิ่งที่เป็นไปได้ในทางพุทธศาสนา เพราะเป็นความรักอันบริสุทธิ์ ความรักของเธอจึงเป็นอาหารหล่อเลี้ยงจิตใจของเธอเอง เธอเฝ้าเพียรปฏิบัติธรรม สร้างกุศล ฉันรับรู้ความรู้สึกอันแสนมหัศจรรย์ระหว่างเธอกับเขา เพียงแค่เธออยากเจอเขาของเธออีกสักครั้ง…ฉันมั่นใจเธอทำได้…แม้จะเป็นเรื่องยากมากสำหรับเธอ สำหรับฉัน หรือมนุษย์อย่างเราๆ ทั่วไป  ความสุขของชีวิตก็เกิดจาก ความรัก ความทุกข์ของชีวิตก็เกิดจาก ความรัก เช่นกัน จิตใจของมนุษย์จะสมบูรณ์ไม่ได้หากปราศจากความรักความเมตตา ซึ่งอนุภาพแห่งความรักความเมตตา หากเจริญงอกงามขึ้นในจิตใจแล้ว เราก็จะตระหนักว่าเรารักชีวิต ปรารถนาความสุขในชีวิตด้วยกันทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นชีวิตคน หรือชีวิตสัตว์ ก็ปรารถนาเช่นเดียวกัน ความรักความเมตตาจะนำพาความสุขความเบิกบานใจแก่ทุกชีวิตจริงๆ

ฝนตกโปรยปรายจนกระหน่ำทั้งที่ยังไม่ถึงฤดูกาลบ่งบอกถึงความเปลี่ยนแปลงอะไรหลายอย่างที่ไม่มีสิ่งใดแน่นอนอีกต่อไปบนโลกใบนี้ อยู่ๆ ฟ้าก็ทรงพิโรธเหมือนโกรธใครมาก็ไม่รู้ได้ ส่งเสียงคำรามเปรี้ยงปร้าง อย่างน่าสะพรึงกลัว  บนท้องฟ้าแปรเปลี่ยนมีสีแดงเข้ามาแทนที่สีฟ้าอย่างมีนัยยะ ฉันเพ่งมองผ่านม่านหน้าต่าง…ลีลาวดีโบราณขาวพวงที่ออกดอกบานสะพรั่งขาวโพลนถูกแรงลมแรงฝนพัดกระหน่ำร่วงหล่นเกลื่อนหลังคา…

ฉันรู้สึกคิดถึงเธอขึ้นมาจับใจในเวลานี้ คิดถึงศาลาหลังน้อยริมบึงบัว คิดถึงอ้อมกอดของความรักความอบอุ่นและสายใยของความอาทรของทุกคนที่มีให้กับฉัน ครั้งใดที่ฉันกลับมาพักพิงปฏิบัติธรรม ฉันรู้สึกเบิกบานเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข เหมือนกลับบ้านแล้วมีทั้งพ่อทั้งแม่ทั้งพี่ทั้งน้อง โดยเฉพาะแม่ชีย่า ที่ฉันเปรียบเสมือนแม่ของฉัน ฉันยังจำได้แม่ชีย่าเล่าให้ฉันฟังว่าเธอเข้ามากราบแม่ชีย่า เพื่อขอพักพิงในครอบครัว “คลายคีรี” เมื่อครั้งกระโน้น ฉันคิดว่าเธอคงรับรู้ได้เช่นเดียวกันกับฉัน

วันนี้วันพระ เธอก็คงเตรียมทำวัตรเย็นเฉกเช่นทุกวันที่ศาลาบัวพ้นน้ำที่พ่อเจี๊ยบเพิ่งติดตั้งน้ำพุไว้หลายแห่งงดงามมากทีเดียว ฉันอยากจะกลับมาหาเธอแต่ระยะนี้เราคงต้องห่างกันสักระยะหนึ่งเพราะฉันมีหน้าที่ต้องไปทำไกลโพ้น ฉันแค่เพียงปรารถนาเหลือเกินว่า ท่ามกลางความเรียบง่ายในความเป็นอยู่ของเธอ จะได้รับการปกป้องเป็นอย่างดี

สุชาภา ผลชีวิน