เรามีอะไรกับกีฬาไทย 100%
เรามีอะไรกับกีฬาไทย 100%
เรื่องของกีฬาที่ทั่วโลกให้การยอมรับนั้นมันมีอยู่มากมายหลายชนิด บางประเภทถูกจัดไว้เพื่อคนของเขาโดยเฉพาะ เช่นบาสเกตบอล ฟุตบอล วอลเล่ย์บอล ฯลฯ คือถ้ามันจะต้องปีนบันไดขึ้นไปสู้กับเขาก็บอกได้เลยว่า “จบตั้งแต่ยังไม่เริ่ม” นั่นคงเป็นเพราะตามสายพันธุ์ของคนเอเชียเราจะหาสูงใหญ่ขนาดนั้นมันยากเต็มที ถึงมีก็กลายเป็นคนแปลกไปฉิบ สรุปว่าความใหญ่ยาวที่มีกลายเป็นโทษเสียมากกว่าประโยชน์ไปฉิบ ลองคิดตริตรองกันให้ดีๆ แทบจะทุกชนิดกีฬามันถูกสร้างเพื่อเขาทั้งนั้น ของเราเองจะได้บ้างก็แค่โรงตีนศาลเท่านั้นเอง บางท่านอาจแย้งว่ากอล์ฟไงเรามีหวังตลอดข้อนี้ไม่ขอเถียงว่าเรามีดีพอที่จะไปอวดกับใครเขา แต่ถ้ามองในรูปของการลงทุนมันขาดทุนป่นปี้เลยนะขอบอก นักกอล์ฟเราเดินสายแข่งขันล่าเงินรางวัลกันเป็นสิบๆ คน ทั้งชายหญิง แต่อะไรบ้างที่พอจะเป็นสินค้ากับเขาได้บ้างมีสักกี่ตัวเลือกกันที่ชาวบ้านชาวช่องในต่างแดนยอมรับในสินค้ากัน…
กลับสู่ความจริงเสียทีว่านักกีฬาของเราถึงแม้จะมีบรรดาเจ้าของแบรนด์สนใจก็จริงแต่สรุปก็เป็นของต่างชาติแทบทั้งสิ้น เรียกได้ว่าตั้งแต่หัวจดเท้าก็ว่าได้ เรามีอะไรที่จะเป็นอุปกรณ์ที่จะเล่น เสื้อผ้า รองเท้าเรามีบ้างไหมตอบว่า “ไม่มีเลยครับ” แต่เรื่องที่พอจะคุยได้ก็แค่ “เรามีโรงงานในไทยนะ” แต่เจ้าของโรงงานเป็นใครก็ต่างชาติล้วนๆ สรุปว่าเราได้อะไรกลับมาเมื่อสินค้าอยู่บนตัวทั้งที…
ความคิดแบบนี้ไม่ทราบว่ามีใครเขาคิดเหมือนผมหรือเปล่าเอาแบบนี้ดีกว่า “ตระกร้อ” อาชีพของเราทุกอย่างเป็นตัวตนที่แท้จริง 100% แต่สรุปสุดท้ายมันไปสู่นานาชาติได้บ้างหรือเปล่า เมืองนอกเมืองนาเขาอยากทำทีมมาสู้กับเราบ้างไหม ยุโรปหรืออเมริกาหรือในดินแดนอื่นๆ เขาชายตามามอง ถ้าอยากรู้ว่าของเราแน่จริงหรือเปล่าเอาทีมตระกร้ออาชีพที่แข่งกันอยู่นี่แหละจัดสัก 4 ทีมไปแข่งยุโรปดู ก็แค่ศึกตระกร้อของเราย้ายไปแข่งที่โน่นแล้วดูว่าผู้คนในอีกซีกโลกเขาสนเราหรือเปล่า และถ้าเขาไม่สนใจมันมีจุดบกพร่องตรงไหนที่จะไม่ทำให้กีฬาเราไปเกิดในนานาชาติ หรือต่อยอดไปสู่ประเทศอื่นเพื่อการถ่ายทอดไปให้คนอื่น ถ้าเขาชอบมันอาจมีสปอนเซอร์สนใจกันบ้าง เพราะลำพังเราๆ กันเองมันคงจะลำบากที่คนเล่นกีฬาจะอาศัยเพื่อเลี้ยงชีพหรือเป็นกีฬาอาชีพเต็มตัว…
อีกชนิดกีฬาที่ถือว่าสอบผ่านเต็มตัวนั่นคือ “มวยไทย” ที่ผ่านฉลุยแต่กว่าจะผ่านก็ต้องยืมมือคนอื่นเขาเอาไปทำ เพราะของเราเองมวยไทยเป็น “การพนัน” ไปฉิบสุดท้ายปลายทางมวยไทยไปอยู่สิงคโปร์ไปทำเป็นธุรกิจเต็มตัวที่ไม่มี “การพนัน” ผู้คนทั่วโลกได้ชมนักกีฬาได้เต็มค่าตัวติดหลักแสนหรือล้าน…แบบนี้นักมวยมันก็มีกำลังจิตกำลังใจที่จะซ้อมกันหน่อย เหมือนว่าซ้อมเต็มชกเต็มได้น้ำได้เนื้อกว่า…เพราะชกที่ไทย 5 ครั้ง ยังไม่รู้ว่าจะได้ค่าตัวเท่าที่โน่นหรือเปล่า…แบบนี้นักมวยไทยไปไกลในสังเวียนโลกแน่นอน
ครูไก่