ตอนที่ 26 ความรัก คือชีวิต (2)
๒๖.ความรัก คือชีวิต ๒
คืนสุดท้ายของการสวดอภิธรรม มีสิ่งที่ทำให้พบและชาวบ้านละแวกนั้นประหลาดใจ
อยู่ๆก็มีพระธุดงค์เดินทางมาจากแดนไกลประเทศธิเบต ขอร่วมสวดอภิธรรมต่อด้วย บทสวดพระมหากรุณา ทำให้ชาวบ้านซาบซึ้งจนขนลุกและกล่าวขานกันว่าเป็นบุญของสามแม่ลูกและแก้ว ที่มีพระมาโปรด เหมือนสวรรค์เบื้องบนรับรู้ พอรุ่งเช้ากำหนดประชุมเพลิงกลับหาพระธิเบต ๙ องค์ไม่เจอ กลายเป็นเรื่องคุยกันถึงความแปลกอัศจรรย์ในงานครั้งนี้ พบเองก็ยังรู้สึกงงๆอยู่เหมือนกัน
“พบ…เจ้หมวยถามเอ็งหน่อยเถอะ ใครเป็นคนไปนิมนต์พระจากธิเบตมาสวดเมื่อคืน”
“ไม่รู้เลยเจ้หมวย ฉันเองก็ยังงงๆอยู่เลย อยู่ๆพระ ๙ องค์ ก็มาโปรด บทสวดก็ช่างไพเราะ และสามารถอธิบายคำแปลเป็นภาษาไทยได้อีก จนชาวหลายคนมาถามฉันน่ะเจ้หมวย”
“เออ..แปลกดีนะพบ แล้วเช้าวันนี้เจ้เตรียมของมาใส่บาตร จะถวายปัจจัยท่านก็ไม่พบท่านทั้ง ๙ องค์ แปลกจริงๆพบ”
“นั่นซิเจ้หมวย คงเป็นนิมิตหมายอันดีให้ลูกกับเมียฉันอยู่สุขสบายให้ฉันไม่ต้องห่วง”
เจ้หมวยมีสีหน้าครุ่นคิด
“เจ้หมวยก็คิดอย่างเอ็งแหละพบ แล้วนี่เตรียมข้าวของชำร่วยเรียบร้อยรึยัง”
“เรียบร้อยแล้วครับ เอาของที่แพทำไว้แหละเจ้หมวย แพถักไหมพรมเป็นผ้ารองแก้วน้ำไว้เยอะมาก เมื่อเวลาแพเขาว่างๆ ฉันเลยคิดว่ามีประโยชน์เลยจะเอามาแจกในงานประชุมเพลิง เก็บไว้ฉันก็คงไม่ได้ใช้หรอกเจ้หมวย”
“เอ่อ…ดีๆ ตอนแรกถ้าไม่มีอะไรเจ้หมวยก็จะช่วยจัดให้เอ็งอีกแรง”
“ขอบคุณครับเจ้หมวย”
พบคิดในใจ เจ้หมวยช่างดีกับเขาและครอบครัวเหลือเกิน เจ้หมวยเปรียบเสมือนแม่ของพบคนหนึ่ง เขาเอาของชำร่วยที่แพถักไว้ใส่ถุงมาจากบ้านเตรียมเอาออกมาจัดผูกโบใส่พาน โดยให้เด็กๆสาวๆหลายคนที่มาช่วยงานช่วยกันคนละไม้คนละมือ และในทันใดที่เขาหยิบที่รองแก้วออกมาเพื่อเตรียมให้เด็กๆผูกโบ พบถึงกับน้ำตาคลอ ถุงมือ ถุงเท้าสีฟ้า สำหรับเด็กผู้ชาย แบ่งแยกอยู่ในถุงอย่างเรียบร้อยในถุงใบใหญ่นั้น เขารำพึงกับตัวเอง
“แพเอ๋ย…เจ้าช่างเป็นกุลสตรีเพียบพร้อมเสียทุกอย่าง ข้ามิอาจจะรักใครได้อีกเลย ไม่มีใครมาทดแทนเมียรักของข้าได้เลย..”
“พบ”
เสียงเรียกจากเจ้หมวย ทำให้เขาที่กำลังเหม่อคิดสะดุ้งสุดตัวขึ้นมาอีกครั้ง
“พบเอาของชำร่วยให้เด็กๆเขาทำ เอ็งไปเรื่องผ้าไตรจีวรกับเจ้หมวย”
“เดี๋ยวเจ้หมวย เจ้หมวยมาดูนี้”
“อะไรของเอ็งพบ”
“เจ้หมวยดูนี่”
พบยื่นถุงผ้าที่ใส่ ถุงมือ ถุงเท้าที่ถักด้วยไหมพรมสีฟ้า ด้วยน้ำตาคลอ
เจ้หมวย…เปิดดูถึงกับน้ำตาไหล…เจ้หมวยลูบหัวพบเบาๆแล้วพูดว่า…
“เมียเอ็งนี่ช่างน่ารักเสียจริงๆ พบเอ้ยสมแล้วที่ใครๆกล่าวขานสมเป็นแม่ศรีเรือนเป็นกุล
สตรี พบเอาถุงมือ ถุงเท้าไปใส่พานต่างหาก แล้วเอาเผารวมกันแล้วไม่ต้องมาเก็บไว้นะพบ”
“ครับ”
พบรับคืนด้วยดวงตาอันแดงก่ำ เจ้หมวยรีบบอกว่า
“ไปๆ ไปเตรียมผ้าไตรจีวรเดี๋ยวบ่ายๆแขกเหรื่อก็จะมากัน เพราะเสียงเล่าขานพระธิเบต
มาโปรด แล้วหายไปโดยไม่มีวี่แวว แปลกจริงๆสาธุๆ”