มองกีฬาแบบครูไก่

ด้วยความที่ผมเป็นคนมองอะไรเป็นเรื่องสนุกสนานเสียเป็นส่วนใหญ่ ขนาดเป็นเด็กบ้านนอกที่จะหาหนังสติ๊กมายิงนกสักเส้นยังยาก ดังนั้นอะไรที่ลอยน้ำมาติดชายคลองหน้าบ้านดูเหมือนมันจะเป็นประโยชน์ที่จะก่อให้เกิดเรื่องสนุกไปเสียหมดเช่นวันหนึ่งเจอไม้ท่อนขนาดสักศอกหนึ่ง ผมจะเอามาประดิษฐ์ทำเป็นไอ้โน่นไอ้นี่ไปหมด และที่เป็นงานประจำคืองาน “สร้างเรือ”จากมีดโต้ที่บ้านมีอยู่ สุดท้ายมันก็เป็นเรือจนได้แต่ก็เป็นเรือที่หน้าตาแปลกๆ เอาเป็นว่าหัวเรือแหลม ท้ายเรือป้านๆ ก็โอแล้วเรา…

หรือเรื่องของ “ธนู” นี่มันเป็นอะไรที่ใฝ่ฝันมานาน นั่นคือไม้ที่จะเอามาทำมันต้องเป็นไม้ไผ่ที่โตได้ขนาด ดังนั้นการที่เราอยู่น้ำเค็มต้นไผ่ที่ไหนมันจะมาขึ้น สุดท้ายทำได้ก็เพียงการรอให้ไม้อย่างที่ว่าลอยจากทะเลมาติดหน้าบ้าน ตอนนี้อายุจะเข้าแซยิดแล้ว “ธนู”ดังว่ายังไม่เกิดขึ้นเลย… แต่ยางวงที่เราเก็บสะสมมานานเป็นแรมปีมันเป็นได้มากมายกายกอง จะทำเป็นหนังสติ๊กยิงนกหรือเกลียวยางที่เอาไปต่อกับใบจากเรือ ฯลฯ เห็นได้ว่าจากความคิดที่อยากจะมีของเล่นเป็นของตัวเอง แล้วด้วยขีดจำกัดที่เรามีอะไรทำได้ก็ทำกันตามมีตามเกิดแต่เมื่อลองแล้วจะดีหรือพังก็พอใจในผลงานที่ออกมา…

แต่พอมามีชีวิตอยู่ในเมืองเข้าเราเจอของมากมาย ไอ้โน่นก็น่าสนใจ ไอ้นี่ก็น่าสนุกดังนั้นการที่จะคิดนอกลู่นอกทางมันแทบจะไม่เอาเลย เครื่องไม้เครื่องมือที่บ้าน “คุณหลวง”ท่านมีมันน่าสนุกจริงๆ ขนาดว่าจักรยานที่กว่าจะเก็บเงินซื้อมาได้ใช้เวลาเป็นปีสุดท้ายมันก็ถูกปรับเปลี่ยนให้มีรูปแบบที่แทบจะจำไม่ได้ จากเดิมมันเป็นแค่ “จักรยาน”สุดท้ายมันเดินเข้าไปใกล้ “มอไซด์”เข้าไปทุกทีทั้งโช้คหน้า, หลัง ขาดก็แต่เครื่องยนต์เท่านั้นเองที่เราไม่สามารถหามาได้จะด้วยที่มีราคา สูงและหายากเย็นนัก “จักรยาน”มันก็จบลงเท่านั้นเอง…

จากที่เป็นเด็กที่มองอะไรเป็นกีฬาเป็นการแข่งขันไปเสียหมดดังนั้นอะไรที่อยู่ข้างตัว ถ้าเรามีทุนทางความคิดอยู่แล้วที่เหลือคือ “เงินลงทุน”ก็อย่างที่บอกอะไรที่อยู่ข้างตัวหากรู้จักคิดรู้จักทำมันสามารถทำให้เกิดประโยชน์ได้ทั้งสิ้น จะได้มรรคได้ผลต่อตนเองหรือชุมชนก็ล้วนเป็นเรื่องดีทั้งสิ้น ลองมอง “กีฬา”ในเวลานี้มันมีอะไรที่ตอบโจทย์ต่อความเป็นอยู่ของผู้คนได้บ้าง แต่ละชนิดที่เรามีล้วนมีต้นทุนในการดำเนินการสูงมาก แต่ผลตอบแทนที่เราทราบมันไปตกอยู่กับคนเพียงไม่กี่คนเท่านั้นเอง ผู้คนรากหญ้าก็เดินหน้าแห้งเช่นเดิมเพราะจะทำอะไรกันทีก็ติดนี่ติดโน่นมันแลดูยุ่งไปหมด หรือใครจะเข้ามามีส่วนร่วมก็ต้องจ่ายกันก่อนแล้วค่อยมาว่ากันอีกที แค่นี้ชาวบ้านก็ไม่เอาแล้วจ้า…

กีฬาที่ควรจะมีในบ้านเราเมืองเรามันควรจะต้องเป็นกิจกรรมที่ทุกคนเข้าร่วมได้ถึงแม้จะเล่นไม่ได้มันก็ต้องมีอะไรสักอย่างที่เขาพอจะทำได้ เห็นได้ว่ากีฬาที่เรามีอยู่ ณ ปัจจุบันมันจะถูกแบ่งแยกกันระหว่างคนดูและคนเล่นเพียงเท่านั้นเอง หากวันหนึ่งงานใดไม่มีใครดูกีฬามันก็จบเท่านั้นเองเหมือนเวลานี้ กีฬามันควรจะอยู่รอบตัวเราอะไรที่หยิบจับได้หากไม่เอาเหลือบ่ากว่าแรงมันควรเป็น “กีฬา”เข้าสักวันหากคนเราคิดอย่างที่ว่ามา ความวุ่นวายในโลกมันจะไม่มาถึงขนาดนี้… “กีฬาสร้างโลกครับ”…

ครูไก่