ทุกข์กับความสำเร็จของนักกีฬา

ทุกข์กับความสำเร็จของนักกีฬา

นับแต่จำความได้ครูไก่เคยรับรู้และรับฟังเรื่อง “ความสำเร็จนักกีฬา”ทั้งไทยและเทศ เช่นนักมวยสมัยเก่าแก่ลายครามชื่อที่ได้ยินเป็นประจำคือ “ โจ หลุย” ถึงแม้จะอยู่คนละมุมของโลก ข่าวสารจะมาถึงได้แต่ละครั้งก็เนิ่นนานสุดๆยิ่งภาพด้วยแล้วไม่ต้องพูดถึงกว่าจะได้ยลแต่ละรอบต้องมี “บุญญาธิการ” จริงจึงจะได้เห็น หรือราชามวยโลกรุ่นยักษ์ที่ได้ยินชื่อแต่ไม่เคยเห็นภาพสักคราก็ฉายานี้ครับ “หมัดภูผาหิน” รอดกี้ มาเชียโน เจ้าของแชมป์ผิวขาวที่ชื่อกระฉ่อนโลก ทั้งๆที่ร่างกายไม่สูงมากมายอะไรเลย แต่ด้วยพลังกำปั้นที่หนักหน่วงทำให้เขาผู้นั้นสามารถยัดเยียดความปราชัยให้คู่ต่อสู้คนแล้วคนเล่าลงไปนอนตีแปลงไม่ครบยกมานักต่อนัก…

ส่วนนักกีฬาที่อยู่ในยุคถัดมาก็ต้อง โมฮัมหมัดอาลี ในรุ่นยักษ์ และอีกหลายคนที่ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันมาเป็นแชมป์ แต่ที่น่าสนใจที่สุดของแชมป์โลกรุ่นยักษ์นี่ต้องยกให้เขาคนนี้ครับ “ THE ICE MAN” เจ้าของเรือนร่างแต่ล่ำเป็นมะขามข้อครึ่ง เคยเข้าคัดตัวเป็นนักชกสมัครเล่นทีมชาติของสหรัฐอเมริกา แต่ก็ต้องอกหักผิดหวังในรอบชิง ชวดการเป็นตัวแทนไปเสียฉิบ แต่พอหันเหเร่เข้ามาสู่สังเวียนมวยแบบอาชีพ คือฟาดปากกันโดยไม่ต้องมีเฮดการ์ด หมอนี่ทุบคู่ต่อสู้ดับดิ้นสิ้นสงสัยไปคนแล้วคนเล่า

ครับเขาคือ “ไมค์ ไทสัน” ผู้เป็นแชมป์โลกรุ่นยักษ์ด้วยอายุที่น้อยที่สุดในโลก เพราะตอนที่ได้แชมป์มาเนี่ยอายุพี่แก 20 ปี กับไม่กี่เดือนเอง…เอ้าแล้วทุกข์มันมาจากแห่งใดก็เป็นแชมป์ทั้งนั้น เงินทองน่าจะมีเป็นฟ่อนๆชื่อเสียงไม่ต้องพูด…ใครก็รู้จัก…ใครก็อยากเห็นตัวเป็นๆสักครา…หรือบางคนขอแค่เห็นเงาก็ยังดี…ในความสำเร็จมันส่งผลอย่างไรต่อชีวิตพวกเขาเหล่านั้น…

คนแรก “โจ หลุย” แชมป์โลกผิวสีที่มีลีลาการชกแบบสวยงามดุดันเป็นที่สุด…กำปั้นทั้งซ้ายขวาเนี่ยมันหนักพอๆกันเรียกได้ว่า “ขวาตายซ้ายพิการ”เขาครองแชมป์โลกมานานพอควร ถึงแม้จะเคยพ่ายแพ้เสียแชมป์ไปในบางครั้งแต่ก็กลับมาทวงคืนได้ในเวลาต่อมา พอเวลาล่วงเลยเข้าสู่วัยปลายอาชีพของการค้ากำปั้น เขาพ่ายแพ้นักชกรุ่นลุกแบบหมดสภาพนั่นคือการปิดฉากชีวิตบนผืนผ้าใบ แต่กับสังเวียนชีวิตมันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้นเอง…จากชื่อเสียงที่เคยมี…เงินทองที่เคยได้หมดสิ้นไปกับวันเก่าๆเพื่อนฝูงที่เคยอยู่ใกล้ก็สลายกลายเป็นเพียงความทรงจำเก่าๆเท่านั้นเอง…ในช่วงท้ายปลายทางแชมป์ผู้นี้เป็นโรค “พิษสุราเรื้อรัง” ยากที่จะถอนตัวออกจากโรคนี้ได้จริง…เขาเสียชีวิตด้วยสังขารที่แทบจะไม่เหลือเค้าลางของแชมป์โลกผู้ยิ่งใหญ่อีกเลย…

อีกคนก็เป็นแชมป์โลกรุ่นยักษ์ที่มีพลังกำปั้นปานค้อนปอน เจ้าของฉายา “หมัดภูผาหิน” คงไม่ได้มาเพราะชกแพรวพราวหรอกนะครับ เช่นกันครับเขาเป็นแชมป์โลกถัดออกมาจากคนที่แล้วที่อยากจะพูดถึง แต่ชื่อเสียงเรียงนามอาจได้รับการยอมรับมากกว่ารายแรกคงเป็นเพราะเขาเป็นคน “ขาว” ซึ่งอดีตการเหยียดผิวในเมืองลุงแซมนี้มันสุดๆก็ว่าได้ เขาเป็นขวัญใจคนขาวในเวลาอันสั้น ถ้าจำไม่ผิด “รอคกี้”ผู้นี้เคยส่ง “โจ หลุย”ลงไปนอนหลับกลางเวทีมาแล้วในช่วงท้ายปลายทางของของ “THE BROWN BOMBER” นั่นเอง…

เขาไม่เคยแพ้ใครบนผืนสังเวียนผ้าใบ ชื่อเสียง เงินทอง มีเพียบพร้อม แล้วตัวเขาเองว่ากันว่า “เป็นคนตระหนี่ถี่เหนียว” เรียกว่าเงินข้าใครอย่าแตะ ดังนั้นทุกอย่างเขาทำเองหมด ผู้จัดการที่จะช่วยลดภารกิจในการชกก็ทำเองหมด กระทั่งการเดินทางก็จัดการตัวเอง ขนาดขับเครื่องบินเองเข้าไปนั่น สุดท้ายก็จบชีวิตด้วยเครื่องบินส่วนตัวตกขณะบินไปไหนหรือทำอะไรสักอย่าง…อันนี้จำไม่ได้…เจ้าของฉายาหมัด “ภูผาหิน” ก็จบชีวิตด้วยความ “ตระหนี่ถี่เหนียว”ของตัวเองโดยแท้…ส่วนฉายา “หมัดพิมพ์ดีดหรือหมัดไก่จิก”เราพบเห็นกันได้ทั่วไปในปัจจุบัน…

อีกคนที่ทำให้กระแสมวยยักษ์ดังแบบสุดพลังหมดยุค “สิงค์รถบรรทุก”ก็ต้องเขาเลย “THE ICE MAN” “ไมค์ ไทสัน”ผู้พกพาความล่ำสันชนิดมะขามข้อเดียวในรุ่น ความจริงมวยรุ่นนี้น้ำหนักตัวน่าจะแตะ 200 ปอนด์ความสูงใกล้ๆ 2 เมตร แบบนี้พอรับได้ แต่รายนี้น้ำหนักตัวแค่ 190 ปอนด์ไม่เต็มดี ความสูงราว 180 นิดๆแต่พลังกำปั้นก่อนได้แชมป์เขาตะบันเอาคู่ต่อสู้ล้มกลิ้งล้มหงายมานับไม่ถ้วนแล้วที่สุดๆของนักชกคนนี้คือ “นักมวยที่เป็นคู่ชกมักจะล้มชักตาตั้งก่อนยก 3”เสียส่วนใหญ่ ดังนั้นภาพตอนที่เขาเป็นแชมป์โดยโค่นแชมป์เก่าลงเหมือนเสาไฟฟ้าล้มอย่างไรอย่างนั้น…ด้วยความเร็วบวกกับพลังหมัดที่หนักทั้งซ้ายขวาเพียงอายุ 20 นิดๆก็เป็นแชมป์ไปแล้ว…

แชมป์ของเด็กอเมริกันผิวสีที่มาจากแหล่งต้องห้ามในการท่องเที่ยวค่ำคืนมันครองตัวยากมาก ใครๆก็อยากเอาตัวไปจัดแข่งเพื่อผลประโยชน์ ซึ่งในเวลานั้นมีเขาคนเดียวจริงๆ ทั่วโลกต่างยกให้เป็นมวยแม่เหล็กคนเดียวที่สามารถทำเงินทำทองได้เป็นพันล้านบาท เมื่อใดที่เขามีโปรแกรมชกผู้คนทั่วโลกก็จะตั้งหน้าตั้งตารอคอยกันเลยทีเดียว…ความจริงเขาหาเงินทองได้มากมายก่ายกองอะไรก็ต้องเขาเลย “ไมค์ ไทสัน”สินค้าหลายอย่างขายไม่ได้พอมีเรื่องพาดพิงถึงก็ขายดีเป็รเทน้ำเทท่า…แล้วตอนจบเป็นอย่างไร…ฉบับหน้าจะแจงให้ทราบ

ครูไก่ ลำพอง ดวงล้อมจันทร์