เส้นทางนักกีฬาอาชีพกอล์ฟมันไม่ง่ายเลย

เส้นทางนักกีฬาอาชีพกอล์ฟมันไม่ง่ายเลย

นักกีฬากอล์ฟอาชีพ คือ นักกีฬาที่เล่นกอล์ฟเพื่อเลี้ยงชีพ

ความจริงนอกจากเลี้ยงชีพตัวเองแล้วยังต้องเลี้ยงครอบครัวได้อีกด้วย

การแข่งขันในอาชีพมันไม่เหมือนสมัครเล่น ทั้งๆ ที่ก่อนจะเป็นนักกีฬาอาชีพก็ต้องผ่านการเป็นนักกีฬาสมัครเล่นมาก่อน

การเข้าเป็นนักกีฬาอาชีพก็ถือว่ายากอันดับหนึ่ง

แต่การเล่นในการแข่งขันเพื่อให้ได้เงินรางวัลมาเลี้ยงชีพนั้นมันยากยิ่งกว่า

คนที่เก่ง ได้ถ้วยรางวัลตอนเป็นนักกอล์ฟสมัครเล่นนั้น ก็ถือว่าเก่งในระดับรุ่นอายุของตัวเอง

หลายคนแค่รู้ตัวเองว่าตีไกลกว่าเพื่อนหน่อย หรือทำสกอร์ดีกว่าเพื่อนในกลุ่มหน่อยก็คิดเทิร์นโปร

คิดว่าเข้ามาเป็นโปรแล้วก็คงง่าย

แต่มันไม่ง่ายขนาดที่คิด แข่งครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ไม่ผ่านตัดตัว หรืออาจมีผ่านตัดตัวบ้าง ก็เข้าที่ท้ายๆ และเงินที่ได้ก็ไม่คุ้มกับการลงทุนไป

ตอนแรกๆที่เป็นเยาวชน หรือสมัครเล่น มีพ่อแม่เป็นสปอนเซอร์หลัก จ่ายได้ตลอด เพราะเป็นการจ่ายที่มีความหวัง

หวังว่าลูก(อาจ)จะเป็นนักกีฬาอาชีพที่เก่ง รวย เข้าไปเล่นใน แอลพีจีเอ และพีจีเอได้

แต่พอเป็นนักกีฬาอาชีพแล้ว มันไม่เป็นอย่างที่คิด ไม่ผ่านการตัดตัวตลอด เป็นใครๆก็ท้อ แล้วก็จะผลักให้ไปความกดดันที่ลูกว่า ลูกเป็นนักกีฬาอาชีพแล้ว ลูกก็เก็บเงินส่งตัวเองแข่งเองนะ พ่อกับแม่ไม่ไหวแล้ว และถ้ายิ่งความมีวินัยไม่ดี มีแฟนก่อนถึงเวลา ก็ยิ่งทำให้พ่อแม่ที่เป็นสปอนเซอร์หลักขอถอนตัว

เมื่อสปอนเซอร์หลักถอนตัว การฝึกซ้อม การแข่งขันก็ไม่เต็มที่ จะรอหาสปอนเซอร์รายใหม่มาสนับสนุนก็รอไปเต้ออ หรือบางรายได้สปอนเซอร์บ้างแล้ว ก็ได้พอหอมปากหอมคอ แค่ประทังชีวิตแมทช์ต่อแมทช์ ไม่มีทุนต่อที่จะไปแมทช์ใหญ่ๆ

เมื่อเป็นอย่างนั้น หลายๆคนก็หยุดเส้นทางของการเป็นคนแข่งขันเพื่อเป็นอาชีพ หันมาสอนกอล์ฟหรือเป็นโค้ชกอล์ฟเร็วกว่าที่ควรจะเป็น บอกตรงๆ ว่าเสียดายเพราะมีฝีมือดี เพียงแต่ไปต่อไม่ได้เพราะไม่มีงบประมาณ

เพราะคนที่เข้าเล่นในทัวร์นาเม้นท์แทบทุกคนก็เป็นคนเก่ง ว่าไปแล้วมีโอกาสเป็นแชมป์กันได้หมด แต่มีเหตุที่เป็นไปทำให้ตีไม่ได้ดี

ว่าไปแล้ว คนที่ผ่านเข้ามาเป็นนักกีฬาอาชีพได้ และยังเล่นอยู่ในทัวร์นาเม้นท์นั้น เป็นการรวมคนเก่งหลายรุ่นอายุ หรือเรียกได้ว่าหลายทศวรรษ(1  ทศวรรษ = 10ปี) เข้ามาด้วยกัน

ประสบการณ์ที่ได้เห็นมายาวนานมากกว่า 20 ปี และได้คลุกคลีกับการเล่นของนักกีฬาอาชีพตอนที่ได้ไปเป็นแคดดี้ช่วง 2 ปีที่ผ่านมา

พบเห็นนักกีฬาที่เคยเก่งสมัยเป็นเยาวชน หรือบางคนเคยเก่ง เคยเป็นแชมป์ตอนเป็นนักกอล์ฟอาชีพช่วงแรกๆ แต่ปัจจุบันกับมาต่อสู้กับการเล่นเพื่อให้เข้ารอบ ทั้งนักกอล์ฟไทยและต่างประเทศ

และสิ่งที่พบเห็นต่อไปก็คือ เขาเหล่านั้นสนใจแต่จะปรับวงสวิงให้ดี ให้ไกล ให้ตรง ให้สม่ำเสมอ มีท้้งทีแรกๆก็ไปจ้างโปรปรับวงให้ แล้วก็เอามาทำแบบฝึก แต่ตอนหลังไม่มีตังค์จ้างก็ปรับเอง ให้เพื่อถ่ายวงสวิงให้ดู เข้าห้องซิมูเรเตอร์เช็คตัวเลขอย่างละเอียดยิบหรือบางคนก็ไปเข้ายิม ไปเล่นเวท ไปทำร่างกายให้แข็งแรง เพื่อหวังว่าจะมาทำให้การเล่นของตัวเองดีขึ้น โดยเข้าใจว่านักกีฬาอาชีพต้องทำกันแบบนั้น

แต่เมื่อไปออกสนามจริง วงสวิงที่ดีๆ(หรือเปล่า) ร่างกายที่แข็งแรง ก็ไม่สามารถช่วยให้ไม่ตีสั้น ไม่ตีทะลุ ไม่ตีหลังลูก ไม่ตีลูกเลี้ยวเข้าป่า ไม่ตีลูกชนกิ่งไม้ ไม่ตีลูกตกน้ำ ไม่ตีท็อป ชิพฉึก ชิพทะลุ ชิพสั้น ระเบิดทรายไม่ใกล้หลุม ระเบิดทรายไม่ขึ้น ระเบิดทรายบิน ตีลูกไม่ออกจากป่า ตีลูกไม่พ้นรัฟ หรือพัตต์ใกล้ๆ ไม่ลง ทำ 3 พัตต์

สิ่งที่ผมพูดมานี้ คือสิ่งที่กำลังจะบอกว่า แก้ปัญหาไม่ถูกจุด

คุณมีปัญหาเรื่อง Mindset  มีปัญหาเรื่องการควบคุมความคิด มีปัญหาเรื่องการวางแผนการเล่น มีปัญหาเรื่องการเล่นลูกสั้น ลูกพัตต์ มีปัญหาเรื่องการตีลูกแก้ไขปัญหา แต่ไปเสียเวลากับการทำร่างกาย การปรับวงสวิงมากมาย ทั้งๆ ที่มันไม่ใช่ปัญหาที่ทำให้คุณเล่นไม่ดี

ไม่ใช่ผมจะบอกว่าการปรับสวิงไม่ดี การทำร่างกายให้แข็งแรงไม่ดี มันดีแน่นอน แต่คุณต้องบาลานซ์ให้ได้ วิเคราะห์ปัญหาให้ถูก วิเคราะห์เองไม่ได้ก็ต้องให้คนอื่นที่เขามีความชำนาญวิเคราะห์ให้ แล้วก็แก้ให้ตรงจุด แต่ก็นั่นแหละ เหมือนไปหาหมอ ก็ต้องไปหาหมอที่มีความชำนาญกับโรคจริงๆ และไม่โชคร้ายที่ไปเจอหมอเลี้ยงไข้

หลักการโค้ชของผมอย่างหนึ่งที่ตั้งเป้ากับ“อาโป” คือ เรามีเป้าหมายที่จะทำอย่างน้อย 3 อันเดอร์ ทุก ๆ 18 หลุม ในพาร์ 72 คุณต้องพยายามสร้างโอกาสทำเบอร์ดี้ให้ได้ในหลุมที่ควรได้ และไม่ให้เสียกับหลุมที่จะทำให้เราเสีย รับรู้ความคิดตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่ามีความคิดอะไรที่จะทำให้เราเสียการควบคุมตัวเอง ทำอะไร คิดอะไรที่ทำให้การเล่นเราไหลลื่น(flow) ปรึกษาให้ข้อมูลกับนักจิตวิทยาประจำของเราตลอดทั้งก่อนการเล่น และหลังการเล่นในทุกๆวัน

ถ้าวันละ 3 อันเดอร์ 3 วันก็ 9 อันเดอร์ ถ้า 4 วัน ก็ 12 อันเดอร์ (สนามไหนง่ายก็ปรับให้เพิ่มมากขึ้น) บอกได้เลยว่าแมทช์ไหนๆในโลก คุณติดท็อป 15 ทุกครั้ง โดยที่ไม่ต้องสนใจว่าใครเก่งหรือไม่เก่ง เขาจะทำได้เท่าไร เราทำตามเป้าของเรา และวันไหนเกิดมีภาวะ Inzone (ทำอะไรก็ดี พัตต์ตรงไหนก็ลง) ขึ้นมา 7,8 อันเดอร์มา ก็มีโอกาสลุ้นแชมป์ได้

สิ่งไหนที่เคยเป็นข้อบกพร่องที่ทำให้เราเสียสกอร์ ต้องกลับมาฝึกฝนแก้ไขที่จะไม่ให้เกิดขึ้นอีก

ซึ่งข้อบกพร่องที่ทำให้เสีย ผมกล้าฟันธงเลยว่า ไม่ใช่วงสวิงไม่ดี ไม่ใช่ร่างกายไม่แข็งแรง แต่เป็นเพราะความคิด หรือจิต ที่เป็นนายร่างกาย ทำให้การตีไม่สมบูรณ์

ทุกวันนี้ วงสวิง”อาโป“ ไม่เคยต้องปรับกัน ไม่ต้องเข้ายิมเล่นเวท ได้แต่ยืดเหยียดกล้ามเนื้อก่อนเล่น และหลังเล่นทุกวันทำตามโปรแกรมที่ผู้เชี่ยวชาญของเราแนะนำไว้ แต่ก็สามารถเล่นติดต่อกันได้หลายๆสัปดาห์

แต่ต่อจากนี้ไป เรามีเป้าว่าจะทำให้ตีไกลขึ้นอีกสัก 10-20 หลา จึงมีแผนที่จะทำให้ร่างกายแข็งแรงขึ้นโดยรวม โดยเฉพาะไหล่ แขน ข้อมือมีความแข็งแรงขึ้นกว่าปัจจุบัน

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็ไม่ใช่อยากจะคุยโม้ ที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะผมลงทุนมาเดินใกล้ชิดกับ “อาโป” ตลอดการเล่น การฝึกซ้อม ด้วยการเป็นแคดดี้และผมมีวิธีโค้ชที่ไม่ผิดแนวทาง

ถ้าทำอย่างนี้ได้ ถึงจะเป็นนักกีฬากอล์ฟอาชีพ ที่เลี้ยงชีพได้

ก็อยากมาแลกเปลี่ยนเผื่อเป็นประโยชน์ ใครเห็นด้วยก็ยินดี ใครไม่เห็นด้วยก็ไม่เป็นไรครับ ตามนั้น

โปรเชาวรัตน์ เขมรัตน์