เพื่อน…ฉัน

เขียน..เมื่อมีลมหายใจ ๒
เพื่อน…ฉัน

ฉันเปรียบเพื่อนฉัน เป็นดวงดาว ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้เห็นกันตลอดเวลา แต่ฉันก็รู้ว่า…เมื่อถึงเวลา เพื่อนของฉันก็จะยังคงอยู่ในที่เดิมเสมอ… แล้วมันก็เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้จริงๆ ฉันวางทุกอย่างในหน้าที่ที่มีอยู่ วางหัวโขน วางทุกอย่างที่อยู่รอบตัว ฉันวันนี้คือฉัน ตัวฉัน ที่พร้อมจะเจอกับเพื่อนๆ อีก 50 กว่าชีวิต…เพื่อนฉันที่เป็นแกนหลัก ยังมีรอยยิ้มต้อนรับเพื่อนๆทุกคนด้วยหัวใจ ไม่มีอาการที่บ่งบอกว่าเหน็ดเหนื่อยเลยสักนิด…ทั้งที่ฉันรู้ว่าเขาเหนื่อยกว่าใครๆ เพราะเป็นเหมือนเจ้าบ้านที่คอยต้อนรับแขก ชื่นใจจริงๆ

เช้าของวันที่ 28 มกราคม 2566 ฉันตื่นแต่เช้ารู้สึกตื่นเต้นที่จะได้พบเพื่อนๆ ที่บางคนไม่เคยเจอกันเลยกว่า 50 ปี เพื่อนสนิทของฉันแวะมารับฉันเพราะบ้านฉันเป็นทางผ่านที่จะไปจังหวัดสระแก้วพอดี ฉันเตรียมเสื้อสกรีนสัญลักษณ์หัวใจ 2 ดวง ด้วยความหมาย ดวงที่ 1 คือตัวฉัน ดวงที่ 2 คือเพื่อนฉัน จำนวน 60 ตัว เพื่อมอบให้กับเพื่อนๆ แทนความรักจากฉัน…

ฉันนั่งเซ็นชื่อหนังสือที่ฉันเขียนทุกเล่มให้เพื่อนๆ ของฉัน “เขียน…เมื่อมีลมหายใจ๑”ปากกาที่ลงบนพื้นกระดาษจากพลังแห่งความรักที่ฉันมีให้กับเพื่อนทุกคนทุกตัวอักษร…หัวใจฉันยิ้ม ความรู้สึกเมื่อวัยเด็กที่ถูกบันทึกไว้ในความทรงจำกลับคืนมา แม้เพื่อนบางคนจะมีหน้าตาที่เปลี่ยนแปลงไปแทบจำกันไม่ได้…แต่ความรักผูกพันสัญญาจาก “เพื่อน” แค่ได้รื้อฟื้นความหลังที่เราเคยวิ่งเล่นหยอกล้อกันเมื่อวัยเด็กชั้นประถม มัธยม แม้มันจะผ่านมาเนิ่นนานแล้วก็ตาม..มันก็ไม่มีวันลืมเลือน… เพื่อนฉันคนหนึ่งที่เรียนกันมาตั้งแต่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 พูดกับฉันว่า….

“จำได้ไหม เราเคยเล่นหมากเก็บคู่กัน!” (สมัยนี้ เด็กๆ จะคงไม่รู้จักกันแล้ว เพราะเป็นของเล่นของเด็กยุคฉัน ซึ่งเป็นนักเรียนต่างจังหวัด โดยเอาก้อนหินก้อนสวยๆ ที่มีอยู่ใกล้ตัวมาโยนขึ้นแล้วเก็บอีกก้อนหนึ่งไว้) 
“จำได้ซิ! เพื่อน” ฉันยังหันไปบอกภรรยาเพื่อนของฉันที่ยืนอยู่ข้างๆอีกด้วยว่า…
“รู้มั้ย พวกพี่นั่งเรียนหนังสือกับพื้นกระดาน มีไม้แผ่นยาวๆ เป็นโต๊ะเขียนหนังสือ นั่งเรียงๆ กัน”

… ตั้งแต่วันที่เราได้เป็นเพื่อนกัน จากเด็กวันนั้น เนิ่นนานผ่านมาแค่ไหน ในความรู้สึก จารึกในห้องหัวใจ ไม่เคยหวั่นไหว รักษาไว้ด้วยมิตรไมตรี อาจจะมีบางคราวที่เราหายไป ก็เพราะช่วงวัย ให้เราต้องทำหน้าที่ ไปมีครอบครัว มีการงานไปตามวิถี นานหลายสิบปี ที่คิดถึงเพื่อนอยู่ทุกวัน คำว่า “เพื่อน”ไม่เคยเลือนหาย ยิ่งจากมาไกล ดีใจเมื่อได้เจอะกัน ไถ่ถามทุกข์สุข เรื่องราวเก่าๆเรานั้น ย้อนความผูกพัน รอยยิ้มนั่นยังจำได้ดี มิตรภาพของเราขอให้คงมั่น ห่วงใยต่อกัน สายสัมพันธ์นั้นยังเต็มที่ วันนี้เพื่อนเรา อายุมากขึ้นทุกปี

นับจากวันนี้ สัญญากันไม่มีวันลืม นับจากวันนี้ สัญญากัน…เพื่อนกันตลอดไป…              

เพื่อนฉัน…จึงเป็นดวงดาวทุกดวง

สุชาภา ผลชีวิน