กาลเวลาที่พาไป (1)

กาลเวลาที่พาไป (1)

สรุปสุดท้ายก็กลายเป็นนางรองเมื่อสิ้นสุดการแข่งขันจบ 4 วัน LPGA ที่เพิ่งจบลงไปหมาดๆ ของเรามือที่เคยเป็นเต็งจ๋าก็ทำท่าว่าจะมา แต่ว่าม้ามืดนอกสายตากลายเป็นตัวเรียกแขกให้เข้ามาเชียร์มาชม… ใครที่เป็นคอกอล์ฟก็ยิ้มจะตั้งความหวังไว้สูงกับผู้นำวันที่ 3 โดยนำอยู่ตั้ง 4 สโตรก ที่สองเดี่ยวของเราอีก จะว่าไหมถ้าจบอกว่าบ่อนที่ถูกกฎหมายให้อัตราต่อรอง 1: 400 พอล่วงเข้าวันที่ 3 จบลงแหลือ 1: 40 สำหรับ “ซิม 300” แล้วตอนหลังเป็น “ซิม 300 กว่า” เข้าไปอีกใครก็คาดหวังกันทั้งนั้นสำหรับ  “MADE IN THAILAND” ทั้ง 3 คนที่ออกมาก๊วนสุดท้าย แล้วนอกจากอากาศที่เปลี่ยนแปลงในวันสุดท้ายของการแข่งขันคือว่าอากาศเย็นลงลมแรงโขอยู่ ฯลฯ แต่อย่าลืมทุกคนก็เล่นกันในสภาพที่เหมือนกัน ของเราก็ไม่ขึ้นไปไกลหนีไม่พ้นคนที่ตาม… จบสี่วันก็ได้เพียงนางรองทั้งๆ ที่เป็นภาษามวยคือ “นอนมา”

แต่อยากจะบอกว่าของเราอาจโดนอะไรมากกว่า “ลมธรรมชาติ” นั่นคือ  “ลมปาก” ที่กระพือกันทั้งบ้านทั้งเมืองจาก “ซิม 300 “ เป็น “ซิม 300 กว่า” อะไรทำนองนั้นและนี่ก็อาจจะเป็นอีกหนึ่ง “แรงกดดัน” ที่ถาโถมเข้าหานักกอล์ฟของเรานอกเหนือลมธรรมชาติที่แรงกว่าทุกวัน ส่วนใครที่มีส่วนร่วมอยู่บ้างส่วนแชมป์อาจโชคดีที่ไม่รู้ภาษาไทยเลยจดไปแบบรัวๆ รับแชมป์แบบหน้าเจ็บกระดองใจของคนไทยทั้งปวง… ขอจบเรื่องนี้ไว้ก่อนแต่เพียงนี้ขอคุยเรื่องของ “กาลเวลาที่พาไป” มันคืออารายกานน…

ความจริงก็เป็นเรื่องของ “กอล์ฟ” เหมือนกันแต่เป็นอีกซีกของการแข่งขันแบบสมัครเล่นคือที่พัทยามาเครื่องบิน ส่วนที่ครูไก่ไปมาเราใช้ “รถไฟ” ไปเล่นกอล์ฟที่ลำพูนคือ รฟท. ออกตัวสองทุ่มนิดๆ จากสถานีกลาง “บางซื่อ” ที่อ่านตามภาษาฝรั่งที่ติดไว้ด้านหน้า เช้ามืดก็ผ่านถ้ำขุนตานที่เป็นเป้าหมายจากทีมงานรวมคนเล่นรอบชิงต้องมีริมๆ 60 คน ขนข้าวขนของลงก็สบายๆ ด้วยการปูเสื่อนั่งทานอาหารเช้ากันตรงนั้นเลยจ้า…เป็นความสนุกสนานที่หายากมากในวงการกอล์ฟที่ถือว่ากีฬาของคนมีคลาสหน่อยแต่ลองเอา “อดีตที่สวยงามมมารวมกับปัจจุบันที่มี” มันน่าสนใจใช่น้อย…ว่าไหม

ครูไก่