คนไม่เคยทำผิด คือคนไม่เคยทำอะไรเลย – อรินฒม์ เหวียนระวี

อรินฒม์ เหวียนระวี
กรุงกวีสโมสร
“คนไม่เคยทำผิด คือคนไม่เคยทำอะไรเลย”

ผมเป็นเด็กที่โตขึ้นมากับชีวิตกลางแจ้งเป็นส่วนใหญ่ ทั้งๆ ที่ในช่วงวัยเด็กของผม เทคโนโลยีรุ่นๆ ใหม่เริ่มมีบทบาทมากขึ้น เป็นยุคเริ่มมีวิดีโอเกมส์เกิดขึ้นแล้ว คุณพ่อคุณแม่ก็ไม่ได้ห้ามเล่น ปล่อยให้ผมมีอิสระในการเลือกทำกิจกรรม แต่ผมก็ยังสนุก ชอบในเรื่องกิจกรรมกลางแจ้งมากกว่าจะจ้องมองจอเล่นเกมส์อยู่ในบ้าน ต่างจากชีวิตของเด็กในปัจจุบัน ที่ครอบครัวอาจจะสบายใจ รู้สึกปลอดภัยมากกว่า ถ้าหากเห็นลูกๆ เล่นอยู่ภายในบ้าน ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะว่า ปัจจุบันเราไม่สามารถไว้ใจในเรื่องสิ่งแวดล้อมอีกต่อไปแล้ว

เด็กๆ รุ่นใหม่อาจจะติดกับคอมพิวเตอร์แทบเล็ต ติดมือถือกันมาก ซึ่งผมไม่อยากให้เด็กติดกับเทคโนโลยีแบบนี้มากจนเกินไป อยากให้เขาได้มีกิจกรรม สันทนาการนอกบ้าน แต่ผมก็เข้าใจดีว่า ถ้าปล่อยให้เด็กออกมาวิ่งเล่นข้างนอกบ้านในปัจจุบันทั้งเขาและเราก็อาจจะกลัว เป็นกังวลกับสิ่งแวดล้อมที่ควบคุมไม่ได้ โดยเฉพาะเรื่องของความเป็นพิษ

สังเกตดูง่ายๆ จากสิ่งรอบตัวที่เคยมีอยู่ในสมัยเด็ก แต่เดี๋ยวนี้หายไป หรือลดน้อยลงจนรู้สึกได้ เช่น ผีเสื้อ เมื่อก่อนเคยมีบินกันว่อนทุกบ้าน แต่ปัจจุบันบ้านไหนบ้างมีผีเสื้อให้เห็น ซึ่งผมว่านั่นเป็นดรรชนีชี้วัดอย่างหนึ่งว่าสิ่งแวดล้อมมีความเป็นพิษหรือมีความบริสุทธิ์มากน้อยแค่ไหน

คุณพ่อ (อ.กนก เหวียนระวี) เป็นคนรักต้นไม้ ทำให้ที่บ้านเต็มไปด้วยต้นไม้ มีสภาพคล้ายกับป่าย่อมๆ จำได้ว่าเมื่อผมวิ่งเล่นรอบบ้าน จะต้องพบกับสิ่งที่เด็กสมัยนี้เรียกว่า “สัตว์ประหลาด” เยอะมาก ทั้ง กิ้งก่า กบ เขียด อึ่งอ่าง คางคก หรือแม้กระทั่ง งู ที่ไม่ค่อยได้เห็นตัว อาจเป็นเพราะ เมื่อเราไม่ไปยุ่งกับเขา เขาก็ไม่มายุ่งกับเรา ทำให้ผมเติบโตขึ้นมาแบบใกล้ชิดธรรมชาติ ได้วิ่งเล่น ขี่จักรยาน มีกลุ่มเพื่อนเล่นซน ได้ใช้ชีวิตเหมือนกับเด็กๆ ส่วนใหญ่ในยุคสมัยเดียวกัน

บ้านเรามีหนังสือเยอะมาตั้งแต่สมัยรุ่นคุณปู่ คุณพ่อก็รักการอ่าน ผมจึงโตมากับหนังสือ ได้หัดอ่านหนังสือที่อ่านยากๆ อย่าง ผู้ชนะสิบทิศ เล่มหนาๆ ใหญ่ๆ ตั้งแต่อ่านยังไม่ค่อยเข้าใจ เล่มไหนที่อ่านยังไม่ได้ เช่นตำราหรือหนังสือของคุณพ่อที่มีเยอะ ก็อาศัยดูภาพเป็นหลัก ทำให้รักการอ่านมาตลอด อ่านทุกเล่ม ทุกแนว ที่อยู่ใกล้ตัว อาจจะเหมือนกับคนในยุคนี้ที่ท่องอินเตอร์เน็ตเพื่อหาข้อมูล แต่จะต่างกันบ้างตรงที่ เมื่อก่อนอ่านหนังสือเพื่อรับข้อมูลในนั้นเพียงทีละเล่ม แต่การเล่นอินเตอร์เน็ตยังใช้เพื่อติดต่อสื่อสารด้านอื่นๆ พร้อมๆ กัน ใช้เพื่อเป็นกิจจกรรมด้านความบันเทิงได้มากกว่าอีกด้วย

เมื่อผมเรียนจบได้กลับมาร่วมงานที่กรุงกวี งานที่รับผิดชอบโดยตรงในโครงการฯ คือการดูแล ตัวสนามกอล์ฟ ซึ่งงานในสนามกอล์ฟนั้นกว้างมาก ครอบคลุมต่อเนื่องเกี่ยวข้องกันเกือบทุกเรื่อง ทำให้ตอนไปเรียนต่อปริญญาโท หลังจากเรียนจบปริญญาตรีวิศวกรรมศาสตร์ จึงเรียนต่อทางด้านเศรษฐศาสตร์ เพราะมีเนื้อหากว้างด้วยเช่นกัน งานในกรุงกวี มีทั้งในส่วนที่เกี่ยวกับสิ่งมีชีวิต สนาม การก่อสร้าง การบริการ จะให้รู้เรื่องทั้งหมดโดยละเอียดจึงเป็นเรื่องยากมาก

สิ่งสำคัญของการเรียนรู้คือ การอ่าน คุณพ่อเองก็สอนหนังสืออยู่แล้ว ท่านก็ให้ตำราต่างๆ มาศึกษา เช่น พื้นฐานหลักของต้นไม้ก็คือสิ่งมีชีวิต ก็มีอาการเจ็บป่วยได้เช่นกัน เมื่อต้นไม้มีอาการไม่สบายเกิดขึ้น ก่อนที่จะให้ยารักษาหรือระหว่างรักษา ต้องหาวิธีที่จะทำให้ต้นไม้ได้ “กิน” เข้าไปให้ก่อน เช่นเดียวกับวิธีรักษาคน ที่หากต้องให้ยา ต้องให้กิน ให้สารอาหารทดแทน ทำยังไงก็ได้ให้เขามีพลังงานเข้าไปให้ได้ซะก่อน แล้วระหว่างนั้นการรักษาจะเห็นผลดีขึ้น ซึ่งทั้งหมดนี้ต้องอาศัยประสบการณ์ อยู่กับต้นไม้ ใช้เวลาคลุกคลีใกล้ชิด

ช่วงปี พ.ศ.2554 เกิดน้ำท่วมใหญ่ แต่กรุงกวีไม่ท่วม เพราะเราได้เตรียมการป้องกันมาตั้งแต่เมื่อเริ่มก่อสร้าง และก่อนมวลน้ำจะมาถึงราวหกสัปดาห์ ได้มีการเสริมความสูงเขื่อนคันกั้นน้ำขึ้นไปอีกจนถึงระดับที่คาดการณ์ว่าปลอดภัย มีการวางเครื่องสูบน้ำไว้ตามจุดต่างๆ ในกรณีที่หากมีน้ำเข้ามาในพื้นที่ เป็นการป้องกันเครื่องจักรสำคัญ จนทำให้เราไม่พบกับปัญหาน้ำท่วม

ระหว่างนั้นลูกค้ามีน้อยมาก แค้ดดี้ เจ้าหน้าที่ ที่ประสบปัญหาน้ำท่วมไม่สามารถกลับบ้านได้ก็มาอาศัยอยู่ที่นี่ เราจึงถือโอกาสนั้นทำการปรับปรุงสนามครั้งใหญ่ จากเดิมที่เคยโดนบ่นว่า กรีนฝืด ทรายแข็ง เราก็แก้ไขทั้ง กรีน หญ้า วัชพืช และสภาพสนามโดยทั่วไป พัฒนาคุณภาพของสนามขึ้นไปจนถึงจุดที่ควรจะเป็น เมื่อน้ำลดกลับสู่สภาวะปกติ นักกอล์ฟก็เริ่มกลับเข้ามาเล่น อาจจะอัดอั้นจากการว่างเว้นในช่วงน้ำท่วม พอได้มาพบกับสนามโฉมใหม่ จำนวนนักกอล์ฟก็เริ่มเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ

ผมคิดว่าเราจะหวังพึ่งตลาดแค่เพียงภายในประเทศไม่ได้ เราจะต้องขยายฐานลูกค้าให้กว้างออกไป สนามกอล์ฟในประเทศไทยปัจจุบันมีอยู่ราวสองร้อยสี่สิบกว่าสนาม และเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แต่อัตราการเพิ่มของนักกอล์ฟก็ไม่เพียงพอกับการเพิ่มของสนาม ทำให้เราต้องหาตลาดใหม่ๆ เพื่อเพิ่มจำนวนนักกอล์ฟ

เราเลือกกันแล้วว่าในบรรดานักนักกอล์ฟชาติต่างๆ คนญี่ปุ่นอยู่กับนักกอล์ฟคนไทยได้ เวลาเล่นกอล์ฟด้วยกันในสนามไม่ว่าก๊วนของใครจะอยู่หน้าหรือหลังก็ไม่มีปัญหา และชาวญี่ปุ่นก็ยังมาทำงานอยู่ในบ้านเราเยอะ ผมจึงมองว่าน่าจะเจาะตลาดทางนี้ รวมถึงตลาดนักท่องเที่ยว กรุ๊ปทัวร์ ที่เข้ามา เราได้ลูกค้านักกอล์ฟมาเล่นในสนาม ประเทศไทยได้นักท่องเที่ยว เป็นการสร้างรายได้ในหลายชั้น ไม่เพียงแค่ธุรกิจกอล์ฟ ยังต่อเนื่องไปถึง อาหารการกิน ที่พัก ช้อปปิ้ง ซึ่งคนญี่ปุ่นชื่นชอบสินค้าที่เป็นฝีมือของคนไทย อาหารไทยสำเร็จรูป แล้วก็จะซื้อหอบกลับไป สร้างรายได้เข้าประเทศไทยได้อย่างมหาศาล

กีฬากอล์ฟเป็นการสันทนาการอย่างหนึ่ง ทำให้นักกอล์ฟทุกคนมีความคาดหวังว่า เขาจะได้รับความพึงพอใจในทุกด้าน หากมาเล่นแล้วสมหวังในสิ่งที่คาด เขาก็จะกลับมาเล่นซ้ำแล้วซ้ำอีก เราจึงพยายามทำให้สนามอยู่ในระดับคุณภาพมาตรฐาน ซึ่งต้นทุนเหล่านี้มีค่าใช้จ่ายสูงมาก เราต้องการให้นักกอล์ฟมีความรู้สึกว่าคุ้มเกินราคา

สิ่งที่เรานำเสนอตลอดมานั่นคือ ความเป็นไทย เราเป็นสนามกอล์ฟโดยคนไทย ใช้ชื่อไทยๆ และยังเป็นสนามมาตรฐานชั้นแนวหน้า อีกทั้งทำเลที่ตั้ง การเดินทางสะดวก ติดมอเตอร์เวย์ เชื่อมต่อจากใจกลางเมือง จากสนามบิน โดยใช้เวลาไม่มากนัก ภายในยังเป็นพื้นที่สีเขียวผืนใหญ่ มีต้นไม้นานาชนิด มีระบบการจัดการที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม

เลย์เอ้าท์สนามออกแบบโดย มร.มาโนบุ ซาคาโมโต้ ชาวญี่ปุ่นที่ไปโตอเมริกา ซึ่งเป็นนักออกแบบสนามกอล์ฟโดยเฉพาะ เพื่อจะทำให้กรุงกวีเป็นสนามกอล์ฟที่เล่นสนุก ปลอดภัย บ้านที่พักอาศัย ไม่อยู่ในทางเดินของลูกกอล์ฟ ไม่รบกวนการใช้ชีวิต

จุดแข็งของกรุงกวีที่เราพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำคือ เราเป็นสนามที่ไม่เป็นพิษกับสิ่งแวดล้อม ไม่เป็นพิษกับนักกอล์ฟ ตราบใดที่คนเรายังต้องกินยาที่มาจากสารเคมี สนามกอล์ฟก็ย่อมต้องใช้สารเคมีเช่นเดียวกัน แต่ปริมาณสารเคมีที่ใช้เราใช้นั้นน้อยมากๆ หากเทียบกับที่อื่นๆ เพราะเราใช้เฉพาะที่จำเป็นและใช้อย่างถูกวิธี ทำให้ไม่เกิดผลเสีย สิ่งหนึ่งที่เห็นได้ชัดเจนคือน้ำที่รดต้นไม้ รดต้นหญ้าในสนาม เมื่อไหลกลับลงสู่แหล่งน้ำ ที่มีสิ่งมีชีวิตทั้งปลา เต่า อาศัยอยู่เต็มไปหมด ต่างก็ปลอดภัยดี เติบโตอย่างปกติ จนกินบัวที่เลี้ยงไว้ในบ่อจนหมดเกลี้ยงเพราะโตไม่ทันเป็นอาหารปลา ทำให้มาเล่นกอล์ฟที่นี่ ได้สนุกกับเกมส์กอล์ฟ ได้สัมผัสบรรยากาศร่มรื่นจากการจัดวางพื้นที่ให้เหมาะสม มีต้นไม้นานาพรรณเต็มไปด้วยความหลากหลาย ไม่เป็นพิษทั้งกับตัวเองและสิ่งแวดล้อม เล่นกอล์ฟเสร็จยังได้พักผ่อนกับห้องอาหารครัวรังสิต

เรามั่นใจในรสชาติว่าที่นี่อร่อยถูกปาก เพราะเมนูไหนที่เราชอบทาน เราก็ทำให้ลูกค้าด้วย เรื่องคุณภาพของวัตถุดิบมั่นใจได้เลยว่าใช้ของที่ดีที่สุดเท่าที่หาได้ อะไรที่เราทานแล้วสบายใจก็นำแบบนั้นมา เช่น บะหมี่ เราต้องให้ฝ่ายจัดซื้อวิ่งเข้าไปที่เยาวราชเพื่อซื้อบะหมี่ไข่ เพราะ สด ใหม่ ดีกว่าบะหมี่ธรรมดาทั่วๆ ไปอย่างแน่นอน และยังมีเมนูอื่นๆ อีกหลายรายการที่เราตั้งใจนำมาให้บริการในห้องอาหาร คุณแม่ชอบทำอาหาร เลยทำให้มีเมนูต่างๆ ออกมาที่ห้องอาหารอยู่เรื่อยๆ ซึ่งเมนูเหล่านี้ผมทานมาตั้งแต่เด็กๆ

คลับเฮ้าส์ของเราน่าจะเป็นอีกหนึ่งแห่งที่ปิดค่อนข้างดึก เพราะนักกอล์ฟเมื่อเล่นเสร็จก็มักจะสังสรรค์กันต่อที่นี่ แล้วยังมีลูกค้าจากข้างนอกที่ไม่ได้เล่นกอล์ฟเข้ามาใช้บริการพอสมควร ตอนกลางวันจะมีหน่วยงาน บริษัท ในละแวกนี้ มาทานอาหารเหมือนกับเป็นร้านรับแขก นั่งคุยกันสบายๆ ส่วนช่วงเย็นค่ำๆ นอกจากนักกอล์ฟแล้วก็มีจะครอบครัวที่อาศัยอยู่ใกล้ๆ เข้ามากันเรื่อยๆ เราเองก็กำลังคิดจะขยายครัวและเวลาปิดให้ดึกขึ้นไปอีกในวันหยุดอีกด้วย

ด้วยความที่เมืองได้มีการขยายตัวและเติบโตมาทางพื้นที่แถบนี้ เราจึงมีแผนงานที่จะทำกิจกรรมต่างๆ เพิ่มเติม โครงการทั้งหมดมีราวหนึ่งพันไร่ นอกเหนือจากสนามกอล์ฟ และสิ่งปลูกสร้างต่างๆ แล้ว ยังมีการจัดสรรพื้นที่สำรองไว้สำหรับเตรียมแปรรูปเพื่อทำกิจกรรมทางด้านธุรกิจ ทั้งส่วนที่เตรียมไว้สำหรับธุรกรรมด้านการค้า อาคาร สำนักงาน หรือกระทั่งคอนโด ที่พักอาศัย แต่โจทย์สำคัญที่ผมจะต้องขบคิดก็คือ ถึงเวลาที่เหมาะสมแล้วหรือยังว่าจะทำอะไร เมื่อไหร่จะเริ่มลงมือ ซึ่งในอนาคตนั้นต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอนในกรุงกวีสโมสร

ผมยังอยากทำทั้งโรงเรียนสอนขี่ม้า และโรงเรียนสอนกอล์ฟ ซึ่งต่างก็เป็นเรื่องของกิจกรรมกลางแจ้งทั้งคู่ หากผู้ปกครองให้เด็กๆ เข้ามาเรียน มาฝึกหัด เด็กๆ ก็จะอยู่ที่นี่ได้ทั้งวัน ได้อยู่กับสายลม แสงแดด กันบ้าง ไม่ต้องไปอุดอู้อยู่แต่ในอาคารทึบๆ ทุกวัน ก็ควรแบ่งเวลาให้เด็กๆ ได้ทำกิจกรรมที่หลากหลาย ทั้งวิชาการ ดนตรี กีฬา รวมถึงการได้อยู่กับธรรมชาติอีกด้วย

พื้นที่ว่างในกรุงกวี เราได้ปลูกพืชชนิดต่างๆ หมุนเวียนไปเรื่อยๆ อย่างเช่น ปลูกกล้วยหอม โดยไม่ใช้สารเคมี ไม่ใส่ยาฆ่าแมลง ผมอยากรู้ว่าผลออกมาจะเป็นยังไง บนคลับเฮ้าส์ก็มักจะมีผลผลิตแปลกๆ มานำเสนอให้กับนักกอล์ฟหรือแขกที่มาใช้บริการ บางปีผมอยากทานมะเขือเทศราชินี ก็จะปลูกเป็นแปลงๆ พอได้ผลผลิตซึ่งมากเกินที่ครัวจะใช้ เราก็คัดส่วนที่ดีที่สุดมาจับใส่ถุง เป็นพืชผักออแกนิก ต้องการให้ลูกค้าได้ทานของอร่อย ปลอดภัย ส่วนหนึ่งที่ทราบมาว่าพืชพรรณเจริญงอกงามได้ดีก็เพราะ ความแตกต่างระหว่างอุณภูมิกลางวันและกลางคืนต้องมีความเหมาะสม อย่างของกรุงกวีห่างกันราวสิบองศาเซ็นเซียส ปลูกต้นอะไรก็ได้ผลค่อนข้างดี แม้กระทั่ง อาโวคาโด ที่นำมาจากแถวทางใต้ของแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา ก็ให้ลูกกับเราทุกปี เป็นสายพันธุ์ที่นิยมใช้ทำอาหารแม็กซิกัน ผมเคยนำไปให้เชฟทดสอบคุณภาพ เขาก็บอกว่าเกรดไม่ต่างจากที่ขายในอเมริกา เรานำมาทำอาหารที่นี่ลูกค้าก็ชอบ แล้วเร็วๆ นี้คงมีเมล่อนญี่ปุ่นออกมาให้ทดลองกันอีก และยังมีผลไม้ไทยๆ หรือมีอะไรแปลกๆ หมุนเวียนออกมาอีกเยอะมาก

ผมเกิดและโตในเมืองไทย ยังไงก็ไม่มีวันทิ้งฐานลูกค้าที่เป็นคนไทย เราพยายามจัดโปรโมชั่นต่างๆ เพื่อเอาใจลูกค้าคนไทย อยากให้เขาได้มารู้จักเรา อยากให้เข้ามาทดสอบสนาม อยากให้เข้ามาเห็นความตั้งใจในการทำสนาม ในการให้บริการ มาเล่นกอล์ฟกับเรา มาทานอาหารกับเรา แล้วสิ่งที่ได้รับกลับไปนั้น คุ้มค่ากับสิ่งท่านจ่ายไปหรือเปล่า

เสียงสะท้อนตอบรับกลับมานั้นดีมาก มีนักกอล์ฟเข้ามาหาเราเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เรามีกำลังใจในการทำงาน เดินหน้าจัดโปรโมชั่นต่างๆ สลับกันไปเรื่อยๆ เช่น สปอร์ตเดย์ในวันอังคาร เลดี้ส์เดย์ในวันศุกร์ เราอยากเห็นนักกอล์ฟสตรีได้เข้ามาเล่นกอล์ฟกันมากขึ้น ซึ่งปัจจุบันผู้หญิงให้ความสนใจกอล์ฟกันเยอะ ก๊วนคุณผู้หญิงก็เล่นกันเต็มที่ เสร็จแล้วก็ยังสังสรรค์ทานอาหารดื่มกันต่อ สนุกสนานไม่แพ้ก๊วนคุณผู้ชาย นับเป็นสีสันให้กับกีฬากอล์ฟได้เป็นอย่างดี

ทำงานอยู่ในสนามกอล์ฟอาจจะไม่ได้เล่นกอล์ฟเยอะอย่างที่หลายคนเข้าใจ ผมได้เล่นกอล์ฟครั้งแรกก็เพราะคุณปู่หัดให้ผมเล่นตั้งแต่ราว ป.4 – ป.5 หัดกันที่สนามรถไฟ ปัจจุบันท่านอายุ 102 ปี ยังแข็งแรงอยู่ เพิ่งเลิกเล่นกอล์ฟไปเมื่อตอนอายุได้ 97 นี้เอง สาเหตุที่หยุดไป ไม่ใช่เพราะเล่นไม่ไหว แต่ท่านเลิกเพราะเดินได้ไม่ครบ 18 หลุม เดินได้แค่ 9 หลุม แล้วที่เหลือต้องนั่งรถกอล์ฟ ท่านเลยเลิกเล่น หากยังเดินได้ครบทุกหลุมท่านก็คงยังไม่เลิกเล่นกอล์ฟ

เมื่อก่อนผมอาจจะได้เล่นกอล์ฟบ้างแต่ก็ไม่ค่อยบ่อยนัก เวลาเพื่อนชวนไปเล่นก็ลงสนามเลย เข้าสนามไดร์ฟก็ไม่เคยได้ซ้อม ไปดื่มไปกินมากกว่า แต้มต่อจึงคาอยู่ที่ 18 ยิ่งตอนหลังต้องเลี้ยงลูกอีก ทำให้การออกกำลังกายของผมต้องอาศัยการปั่นจักรยาน ปั่นไปทำงาน ปั่นตอนเย็นแทนการขับรถกอล์ฟตรวจงานในโครงการ ก็พอเรียกเหงื่อได้พอสมควร ส่วนความเครียดกับผมนั้นไม่ค่อยมี เพราะผมเป็นคนเงียบๆ ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงจริงๆ ก็จะอยู่นิ่งๆ ถ้ารู้สึกเครียดบ้างก็ต้องแยกตัวไปอยู่คนเดียวตามลำพัง แต่แค่สักพักก็ดีขึ้นแล้ว เพราะผมไม่เก็บปัญญาเอาไว้ให้ค้างคาอยู่ในใจ

ผมคิดเสมอว่า คนที่ไม่เคยทำอะไรผิดเลย คือคนที่ไม่เคยทำอะไรเลย คนที่ทำงานมาเยอะย่อมเคยมีความผิดพลาดเกิดขึ้นมาเยอะ แต่นั่นคือการเรียนรู้และการเพิ่มพูนประสบการณ์ให้กับชีวิต ดังนั้นไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็ตาม จงตั้งใจทำให้ดีที่สุด เพราะถึงแม้จะเกิดข้อผิดพลาดขึ้นบ้างแต่นั่นก็คือบทเรียน เพื่อวันข้างหน้าหรือครั้งต่อๆ ไป จะทำได้ดียิ่งๆ ขึ้น ซึ่งยังดีกว่าที่ทำไปอย่างไม่ตั้งใจ แล้วมีแต่ข้อผิดพลาด เสียดายทั้งต้นทุนวัสดุสิ่งของ เสียดายเวลาที่ต้องใช้กลับไปแก้ไขอีก และที่สำคัญที่สุดคือ การเสียดายโอกาสที่เมื่อผ่านไปแล้ว ซึ่งโอกาสนั้นอาจจะไม่ย้อนกลับมาหาเราอีกเลยครับ