ตอนที่ 15 ความรัก คือ สายใย (2)
ความรัก คือ สายใย (2)
หลังจากแพและพบกินข้าวกินปลาอาหารกันเสร็จสรรพ พบเอามะยมที่ยายปลื้มหมอตำแยยื่นให้แพ แพถึงกับตาโตหยิบเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย แถมเปรยออกมา…
“โห…แซ่บหลายพบ”
พบอดขำเมียรักไม่ได้…เมื่อแพได้ลิ้มรสของมะยมจนอิ่มเอมใจ
“แพ…เราไปเดินเล่นริมโขงกันเถอะ พระอาทิตย์จะตกดินแล้ว แพชอบยามเย็นเช่นนี้ไม่ใช่เหรอ? อากาศกำลังเย็นสบายเลยเวลานี้”
แพพยักหน้ายิ้มอ่อนโยนเห็นฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ
“พรุ่งนี้เราไปทำบุญที่วัดหนองบัวกันนะแพ เป็นวันพระใหญ่หยุดเก็บดอกบัว ๑ วันจ้ะ”
“จริงเหรอ!ดีจังเลยพบ แพกำลังอยากทำบุญให้ยาย คิดถึงยายมากเลยช่วงนี้”
“เอ้า…แพรู้สึกดีขึ้นรึยังล่ะ?”
แพยิ้มแจ่มใส
“ดีขึ้นแล้วจ้ะ”
“นี่ยาหอม พบผสมน้ำอุ่นให้แล้ว ยายปลื้มบอกว่าดื่มแล้วจะสดชื่น”
แพรับแก้วยาหอม ยกขึ้นดื่มจนหมดแก้ว
“ไปๆ ริมโขงกัน”
พบจับมืออันเรียวงามของแพจูงเดินกันไปริมน้ำโขง ซึ่งยามนี้ลมพัดเฉื่อยฉิว กลิ่นดอกไม้
นานาพันธุ์ส่งกลิ่นหอมกำจาย โดยเฉพาะเจ้าดอกลั่นทมจะส่งกลิ่นหอมเย็นชื่นใจในเวลาตะวันคล้อยต่ำอย่างนี้ ตั้งแต่เขาทั้งสองจำความได้
ทั้งคู่เดินเคล้าคลอเคลียกันมาจนถึงศาลาหลังเก่าแก่ที่สร้างไว้ตั้งแต่สมัยปู่ย่าตายาย จนไม้บางชิ้นบางอันผุกร่อนลง แต่พบก็จะทะนุบำรุงรักษามันให้คงสภาพที่ยังใช้งานได้ ไว้พักผ่อนยามเช้าเย็นหากมีโอกาสมีเวลา ศาลานี้แพรักเป็นหนักเป็นหนา เมื่อยามที่ยายยังมีชีวิตอยู่ ยายนั่งศาลานี้ทีไรยายมักพูดทุกครั้งเมื่อลมพัดผ่าน …………..ลมพัดหวิวๆแบบนี้ยายคิดถึงลูกๆ หลานๆ ทุกๆ คนนะแพ
แพยังจำได้เสมอ แพเรียกศาลานี้ว่า ศาลายาย แต่วันนี้แพกลับไม่อยากไปนั่งเพราะมัน
ทำให้แพคิดถึงยายมากขึ้น แพเอ่ยว่า…
“วันนี้แพขอนั่งบนพื้นทรายนะพบ ใกล้ๆ กับหินที่เราเก็บมาจากแม่น้ำโขงตอนเมื่อเรายัง
เป็นเด็กๆ กันจำได้ไหม มันยังอยู่เป็นกองเนินทางโน้น เมื่อตอนน้ำท่วมก็ไม่เห็นมันไหลไปกับน้ำเลยนะพบ ไปตรงนั้นกัน”
พบ…นึกอยู่ในห้วงคำนึง เราควรบอกแพในเย็นนี้ดีไหมหนอ เรื่องสายใยรักในท้องของ
แพที่เขาทั้งสองตั้งจิตอธิษฐานไว้ แพคงดีใจแน่ อยากรู้นักว่าแพจะตื่นเต้นขนาดไหน…พบเองก็ยังตื่นเต้นไม่หาย พบบอกกับตัวเอง อดใจไว้หน่อยน่า…
“ไม่นึกเลยนะเราสองคนจะมาใช้ชีวิตร่วมกันฉันสามีภรรยา”
หินน้ำโขงนี้แพหยิบยื่นให้พบดู
“เราสองคนแย่งกันเก็บมาแล้วมาอวดกันว่าใครได้หินน้ำโขงสวยกว่ากัน ทะเลาะกัน แย่ง
กันเอาชนะ ยายก็จะเป็นกรรมการให้ทุกที”
พูดแล้วแพก็หัวเราะชอบใจเมื่อนึกถึงวัยเด็กที่ชอบเล่นซุกซน
พบ…เพ่งพินิจใบหน้าผุดผาดของแพและมองนิ้วเป็นลำเทียนเรียวงามของแพเมียรักที่ประดับด้วยแหวนมรกตเม็ดงามที่นิ้วนางข้างซ้าย ยามที่พระอาทิตย์สาดส่องมากระทบกับแหวนเป็นประกายวาววาม ทำให้เขาอดคิดถึงยายผู้ให้ชีวิตเขาทั้งสองไม่ได้ พบรู้สึกปลื้มปิติอย่างบอกไม่ถูก
“ยายครับพบไม่มีวันลืมพระคุณของยาย บุญที่พบทำมาเท่าที่มีลมหายใจ พบอุทิศให้ยาย
ได้รับเท่าๆ กันกับพบนะครับ”
เขารำพึงกับตัวเอง ยายมีเมตตากับเราสองคนมากล้นหาสิ่งใดเปรียบปรานมิได้ นี่ถ้ายาย
ยังอยู่และรู้ว่าแพกำลังจะมีสายใยชีวิต ยายคงดีใจเป็นที่สุด…
“พบๆ กำลังคิดอะไรอยู่เหรอดูนั่นพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าหายไปกับลำน้ำโขงแล้ว แต่โน้นเห็นมั้ย? พระจันทร์ขึ้นแล้วอยู่บนฟ้า จำได้ไหมยายเคยบอกว่า พระอาทิตย์พระจันทร์เป็นดวงเดียวกัน”
“จำได้ซิแพ เหลือเชื่อนะแพ ยายบอกเราไว้ทั้งหมดแล้ว แม้กระทั่งเรื่องบ้านเมืองที่เกิดกลียุคแบ่งดินแดน ๒ ฝั่งโขง รวมทั้ง ล้านนา ล้านช้าง จนกระทั่งสุขสงบเข้าสู่ยุคพระศรีอาริยเมตไตรยยุคของคนดีมีศีลธรรม ตอนนี้มีแต่คนเข้าวัดเข้าวาทำบุญทำทาน ถือศีล”
“พบมีอะไรเหรอ แพเห็นพบเหม่อคิดอะไรอยู่หลายครั้งวันนี้”
พบยิ้มให้เมียรักแล้วดึงมือเข้ามาโอบกอดไว้
“แพเชื่อคำอธิษฐานมั้ยล่ะ”
“โอ๊ย…เชื่อสิ”
…แพชายตามองพบเหมือนตัดพ้อว่าถามอย่างนี้ได้ยังไง
“พบรู้มั้ย ยายเคยบอกถึงคำอธิษฐานไว้ว่าอย่างไร”
“คำอธิษฐานที่เราจะอธิษฐานกัน เราต้องเป็นคนดีก่อนนะ ทำแต่ความดี และต้องมีพลังบุญเป็นปัจจัยเสริมให้มากพอ แรงอธิษฐานถึงจะส่งผลตามความปรารถนา เมื่อทุกอย่างสมบูรณ์ถึงจะสำเร็จสัมฤทธิ์ผล ยายยังบอกอีกว่า…การอธิษฐานเป็นการสร้างจิตให้เข้มแข็ง เป็นการตั้งเป้าหมายและพลังจิตต้องมากพอ พลังจิตต้องบริสุทธิ์สะอาด บุญบารมีที่ทำมาตั้งแต่เก่าก่อนและเสริมใหม่ จิตที่เข้มแข็งจะน้อมลงไปสู่การกระทำที่ตรงกับเหตุ ยิ่งปรารถนาแรงกล้า และมีพลังบุญสนับสนุนเพียงพอคำอธิษฐานนั้นจึงจะประสบผลซึ่งต้องเป็นพลังจิตบริสุทธิ์สะอาด ผ่องใส ต้องอาศัยการสร้างบุญอันมาจาก ทาน ศีล ภาวนา และต้องทำบุญแบบถูกต้อง ทำถูกจึงจะทำให้จิตผ่องใสขึ้น บุญบารมีที่ทำมาบุญเก่าบุญใหม่ต้องเป็นตัวเชื่อมระหว่างผู้อธิษฐานและเป้าหมายที่ต้องการ บุญนั้นจะต้องครบถ้วนและสมบูรณ์ เหมือนการอธิษฐานของพระพุทธเจ้าซึ่งนำไปถึงการตรัสรู้ สิ่งที่อธิษฐานต้องเป็นสิ่งดีที่เป็นประโยชน์ต่อตนเอง และไปในทางธรรมไม่ขัดแย้ง ไม่มีกิเลส และการอธิษฐานต้องไม่เกินบุญที่เราสร้างมา การอธิษฐานขอบุญกับครูบาอาจารย์ท่านผู้ทรงคุณความดี เป็นการเพิ่มบุญให้กับตัวเราเอง โดยพื้นฐานสำคัญเราต้องมีบุญร่วมกับทาน ซึ่งบุญเก่านั้นเราไม่สามารถล่วงรู้ได้ แต่เชื่อมบุญกับทานได้ ยายถึงให้เราไปวัดกราบหลวงพ่อเพื่อเชื่อมบุญกันไงพบ”
“โห”
พบทำสีหน้าล้อเลียน
“แพพูดจนพบเพลินเลย ดีจังพระอาทิตย์จะหายลับกับลำน้ำโขงแล้ว แพรู้เรื่องคำอธิษฐานละเอียดอย่างนี้เองนี่หล่ะ คำอธิษฐานของแพจึงสำเร็จสัมฤทธิ์ผลไง”
“อะไรเหรอพบ แพงงไปหมดแล้ว”
พบโอบเมียรักไว้แนบแน่น
“แพ…พบรักแพยิ่งชีวิต คำอธิษฐานของเราเป็นจริงแล้ว เราจะมีลูกด้วยกันแพ มีสายใย
ชีวิตอย่างที่ยายบอกแพ”
พบโอบเมียรักแน่นจนแพจับมือพบและคลายวงแขนออก แล้วหันมาหาพบ น้ำตาแห่ง
ความปิติยินดีไหลเป็นทาง
“พบ…แพดีใจที่สุดในชีวิต ยายคงดีใจกับเราสองคน”
“โน่นไง! ยายยิ้มให้อยู่บนปลายฟ้า”
ทั้งพบและแพแหงนหน้ามองฟ้าที่อยู่สูงขึ้นไป จินตนาการบังเกิดเป็นรอยยิ้มเอื้ออาทรของยายพริ้มปรากฏขึ้น ยายจ๋า…..คิดถึงยายเหลือเกิน
มณีจันทร์ฉาย