คอลัมน์ในอดีต

ตอนที่ 14 ความรัก คือ สายใย (1)

๑๔.ความรัก คือ สายใย ๑

                        ริมโขงเช้าวันนี้ดูสงบนิ่ง เรือหางยาวที่เคยวิ่งไปมาแทบไม่มีให้เห็นเลยสักลำ บรรยากาศดูเงียบเหงา…แพนั่งทอดสายตาไปยังลำน้ำโขง หวนคิดถึงภาพของตัวเองวิ่งเล่นซุกซนเก็บดินเก็บทรายตามชายโขงประหนึ่งเดียวกับชายหาดของทะเลยามน้ำเหือดแห้งทำให้เห็นโขดหินดินทรายน้อยใหญ่ โดยมีเพื่อนคู่ใจคือเจ้าพบ  คิดถึงเมื่อยามเป็นเด็กที่สองคนจะเก็บหินที่สวยงามของลำน้ำโขงขึ้นมากองเล่นกันอย่างสนุกสนาน เวลาผ่านไป พบเพื่อนเล่นตั้งแต่ยามเป็นเด็กกลับมาเป็นคู่ชีวิตในเวลานี้…นี่ถ้าไม่มีพบ แพคงเหงาเหลือเกิน ยายพริ้มที่เปรียบเสมือนแม่คนเดียวของแพก็มาจากไปตามวาระและสังขาร เช้าวันนี้พบไปส่งดอกบัวที่ตลาดเพียงคนเดียวเพราะแพรู้สึกเพลียจนไม่อยากออกไปไหน เธอครุ่นคิดถึงความฝันเมื่อคืนก่อนตอนใกล้รุ่ง…

                        “แพ”…

เสียงเรียกจากหญิงชรา…เหมือนเสียงปลุกให้เธอตื่น

                        “ยายจ๋า ยายมีอะไรเหรอจ๊ะ?”

สายตาของแพจับจ้องไปที่หญิงชรา

                        ยายพริ้มค่อยๆ เปิดกล่องไม้เก่าแก่และหยิบสร้อยพญานาคสองเศียรที่เกี่ยวก้อยล้อมรอบด้วยอัญมณีเขียวส่อง สวมให้ที่คอของแพ หญิงชราแย้มยิ้ม งามเหลือเกินหญิงชราเอ่ยพูดพร้อมรอยยิ้ม แพเก็บรักษาให้ดีนะลูก หญิงชราลูบหัวแพแผ่วเบาด้วยความเมตตาเต็มเปี่ยมและร่างของหญิงชราก็ค่อยๆ จางหายไป

                        แพสะดุ้งสุดตัว มือจับที่ต้นคอทันที…

“เอ้…นี่เราฝันไปนี่น่า”

                        แพยังคงนั่งทบทวนความฝันไปมา ยายมาบอกอะไรเรานี่ พระอาทิตย์เริ่มสาดส่อง ไอร้อนกระทบผิว แพจึงค่อยๆขยับเข้ามานั่งอยู่ใต้ต้นลั่นทมที่ยายโปรดปราน ทำให้แพยิ่งมีความรู้สึกคิดถึงยายมากขึ้น

                        “ยายจ๋า…แพคิดถึงยายเหลือเกิน พบไปตลาดยังไม่กลับมาแพรู้ว่ายายอยู่ข้างๆแพ แพคิดถึงยาย ยิ่งเวลานี้แพอยู่คนเดียว”

…ลมพัดโชยกลิ่นดอกไม้นานาชนิดที่ปลูกมาตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นย่าพากันส่งกลิ่นหอม ทำให้

แพรู้สึกเคลิ้มและหลับไปในที่สุดใต้ต้นลั่นทมต้นนั้น…

                        แพ…หญิงชราลูบที่ไรผมของแพอย่างแผ่วเบา ยายก็คิดถึงหนูเหลือเกินเช่นกัน หนูคือหญิงสาวผู้บริสุทธิ์ จงให้กำเนิด เด็กผู้หญิงตากลมใส เธอชื่อใบบัว เธอจะมาบังเกิดบนโลกมนุษย์ในยุคพระศรีอริยเมตไตรย ในยุคของคนดีมีศีลธรรม แพจงทำหน้าที่นะลูก ดูแลเขาให้ดี…นั่นไงเห็นไหมลูก หญิงชราชี้ไปทางสระบัวหลวง แพยิ้มด้วยความยินดี เมื่อมองเห็นเด็กหญิงตากลมใส ตัวขาวผ่อง เด็กน้อยยังคงนั่งอยู่บนใบบัวและส่งเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างมีความสุขมันคือเสียงมาจากสวรรค์…

……………………………………………………….

                        “…มาหาแม่ซิลูก”

แพร้องเรียก เด็กหญิงตากลมโต ผิวขาวผ่อง ค่อยๆ คลานเข้ามาหาแพ แพอุ้มขึ้นมาโอบ

กอดไว้แนบแน่น นานมากเลยนะลูกที่เราจากกันไป แม่ดีใจที่สุดที่ได้เจอหนู ชื่นใจของแม่ เราจะไม่จากกันอีกแล้วนะลูก…แล้วภาพของหญิงชราค่อยๆ จางหายไปเช่นเคย

                        เสียงพบ…เขย่าตัวแพ…

“แพๆ”

แพลืมตาขึ้นใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม

                        “แพๆ เป็นอะไรหรือเปล่า? เรียกตั้งนาน”

                        แพส่ายหน้า เหมือนกำลังทบทวนความจำ แล้วกอดพบไว้แน่นเรียกพบเสียงรัว

“พบๆ”

พร้อมเขย่าแขนพบผู้เป็นสามี แพฝันเห็นยาย ยายให้สร้อยพญานาคในกล่องโบราณใบ

นั้นในห้องยาย เป็นสร้อยพญานาคสองเศียรเกี่ยวกัน หลับไปอีกเมื่อตะกี้ ฝันว่ายายมาสั่งให้ทำหน้าที่แม่ให้ดี  ลูกเราจะเป็นผู้หญิงชื่อ ใบบัว พบเหมือนเป็นความจริงไม่ใช่ความฝัน แพจำได้แม่น เหมือนเขามีชีวิตจริงๆ รู้สึกอบอุ่นเหมือนยังกอดเขาอยู่เลยพบ”

แพเอาหน้าแนบอกสามีอันเป็นที่รัก

“แพรู้สึกคิดถึงยาย ยายบอกให้แพทำหน้าที่แม่ให้ดี เด็กคนนี้ชื่อ ใบบัว”

มือทั้งสองของพบโอบกอดแพภรรยาคู่ชีวิตไว้แน่น…อธิษฐานซิแพ ถ้าเด็กคนนี้เป็นลูก

ของเรา มีสายใยผูกพันกับเรา เขาก็จะมาเกิดกับเราสองคน ไปขึ้นบ้านกันเถอะ วันนี้ดอกบัวได้ราคาเพราะพรุ่งนี้เป็นวันพระใหญ่ ไปกินข้าวกันเถอะ ตอนอยู่ตลาดพบเลยซื้อปลาน้ำโขงที่เขาตากแห้งมาเผื่อแพ เมื่อเช้าพบนึ่งข้าวเหนียวไว้แล้ว ดูแพเพลียๆ พบจะไปทอดปลาให้เอง”

……………………………………………..

ขณะที่นั่งกินข้าว แพรู้สึกวิงเวียนศีรษะเหมือนจะอาเจียน พบเห็นท่าทางไม่ดีเลยรีบไป

ต้มน้ำอุ่นให้เมียรักดื่ม และให้แพนอนพัก…

พบไปหาหมอชาวบ้านที่ชื่อ ยายปลื้ม อยู่ข้ามคลองไปนิดเดียว เล่าอาการให้ยายปลื้มฟัง

 ยายปลื้มพูดขึ้นว่า

“ถ้าเจ้าแพจะท้องแล้วละมั่งพบอาการแบบนี้”

พบละล่ำละลัก…ถามด้วยความตื่นเต้น

“จริงเหรอยายปลื้มแล้วต้องทำอะไรบ้างยาย?”

ยายปลื้ม…

“ไม่ต้องหรอกเป็นเรื่องธรรมดาของผู้หญิง ถ้าแพอยากกินอะไรก็หาให้กินแล้วกัน เอ้านี่

…ยายมีมะยมที่เก็บไว้เมื่อวานฝากไปให้แพมันด้วย อ้อ…นี่ยาหอม  ตำรับของยายทำเองนะ  เผื่อมันเป็นลมเป็นแล้ง ไม่ต้องตกใจนะพ่อพบ”

ยายปลื้มอดขำท่าทางอันตื่นเต้นของพบไม่ได้

“เอ้าไปรีบกลับไปดูเมียเอ็ง”

พบ…ยกมือไหว้ขอบคุณ ใจเต้นแรงตื่นเต้นไปหมดพบรีบแจวเรือข้ามคลองนึกถึงความ

ฝันที่แพเล่าให้ฟัง

“อธิษฐานเราเป็นจริงแล้วแพ”

มณีจันทร์ฉาย