ตอนที่ 1 – ความรัก คือ ลมหายใจ
ตะวันคล้อยต่ำแสงแดดอ่อนยามเย็น ส่องสว่างลอดกิ่งไม้ใบไม้ลงมาเรื่อยตามแนว
ทอดยาวถึงลำต้นสูงใหญ่กว่าร้อยปีของลั่นทม ที่ขึ้นโดดเดี่ยวเพียงลำพังในป่าแห่งนี้ หญิงสาวนุ่งห่มด้วยเครื่องแต่งกายสีขาวสะอาดหมดจด ท่าทางสงบนิ่ง นั่งอยู่บนพื้นลาดของแผ่นหินริมลำธาร เสียงน้ำไหลเอื่อยแผ่วเบาคลอเคล้ากับสายลมพัดโชยอ่อน บนก้อนหินเนินลาดตรงหน้าเธอ สมุดบันทึกสีชมพู ยังคงเปิดค้างอยู่ ดอกลั่นทมที่ร่วงหล่นด้วยแรงลมเหมือนถูกจับมาวางไว้ประดับบนสมุดบันทึกเล่มนั้น ราวกับดอกไม้ที่ปักลงบนแจกันสวย สายลมพัดแรงขึ้นจนทำให้สไบที่หญิงสาวห่มอยู่ปลิวสะบัดพลิ้ว ลั่นทมส่งกลิ่นหอมเย็นอ่อนโยนมากระทบจมูกโด่งได้รูปงดงามเสมือนหนึ่งไม่เคยจางหายจากความทรงจำ น้ำใสๆเอ่อล้นจากดวงตาเป็นทาง เธอเหลียวมองเด็กน้อยทารกชายหญิงที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเบาะข้างๆตัว หญิงสาวเอื้อมหยิบปากกา…ย้อนอดีตบันทึกเรื่องราวอันเป็นนิจนิรันดร์
ความรักความเมตตาหากเกิดขึ้นมาพร้อมๆกับลมหายใจ ความรักความเมตตาจะยิ่งใหญ่และเป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่ทำให้ผู้ซึ่งมีความมั่นคงในความรักความเมตตาเกิดความหาญกล้าเดินทะลุกำแพงที่ขวางกั้นได้โดยปราศจากความกลัว การเดินทางของความรักความเมตตาเช่นนี้จึงงดงามเห็นทางเดินที่ชัดเจน ใสสะอาดและท้าทาย แต่ละวินาทีเล็กๆของการเดินทางอย่างเข้าใจ ด้วยมั่นใจในความรักแท้จึงรู้สึกอิสระผ่องใสไม่ขุ่นมัว เดินทางในความรู้สึกอ่อนโยน เดินทางไปข้างหน้าตามการเลื่อนไหลของกาลเวลา เดินทางอย่างมีความหวัง ความหวังจึงเป็นพลังใจให้ไม่เกรงกลัวต่ออุปสรรคใดๆ เพราะอุปสรรคไม่ใช่ศัตรู แต่กลับเป็นสิ่งท้าทายความสามารถ ความดีงามที่ซ่อนเร้นอยู่ในใจ ความหวังจึงเป็นตัวประคับประคองให้ก้าวเดินได้อย่างไม่หยุดยั้ง ความหวังรออยู่ข้างหน้า การเดินทางจึงไม่รู้สึกว่างเปล่าเคว้งคว้าง เสมือนหนึ่งวาดความเป็นจริงได้อย่างชัดเจน แจ่มกระจ่างเท่ากับจิตใจที่เปิดกว้างของตัวเราอย่างเต็มใจ แม้จะต้องเผชิญกับการเดินทางที่ต้องอดทน และต้องข้ามพ้นแบบไม่เกรงกลัวต่อความหนาวเย็น สายฝน แรงลม หรือแสงแดดอันแผดเผา ซึ่งการเดินทางที่แท้จริงแล้ว ต้องไม่หยุดยั้ง และมีการเติบโตอย่างต่อเนื่องเหมือนกระแสน้ำที่ไหลไปข้างหน้า ไหลลงไปเรื่อยๆแม้จะเผชิญกับโขดหิน เนินดิน ขวากหนามมันก็จะหาทางลัดเลาะแทรกไหลข้ามไปเป็นแนวทางสู่ความสำเร็จ ถึงจะรู้สึกท้อแท้บ้าง เดินหกล้มบาดเจ็บบ้าง แต่มันก็แค่แว๊บเดียว เป็นแค่การทดสอบใจ แท้จริงแล้วเป็นการเรียนรู้อันยากยิ่ง มันคือเพื่อนแท้สำหรับผู้หาญกล้า
ความรักอันเกิดจากสัญญาณแห่งสัญญาข้ามภพข้ามชาติ นาฬิกาแห่งวันเวลาที่เคลื่อน ติ๊กต๊อก…ติ๊กต๊อก..เลื่อนไหลมาบรรจบ สองภพ ตรงกันเป็นอัศจรรย์ยิ่ง สายใย สองภพ เหนือความรักใดๆคือเมตตา ความรักความเมตตาอันยิ่งใหญ่กำลังจะเกิดขึ้นในบรรณโลก
ขอความรักความเมตตาอันมั่นคงในใจเรา จงเป็นพลัง เป็นความหวัง ได้อยู่ร่วมเรียงเคียงคู่กันนิรันดร
มณีจันทร์ฉาย