การทดสอบที่ต้องจดจำ(ไปตลอดชีวิต)

“การทดสอบที่ต้องจดจำ(ไปตลอดชีวิต)”

เรื่องของความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในบ้านเมืองเราเวลานี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไรกันแน่ ก็อย่างที่ทราบกันดีว่า “มหกรรมกีฬา”ที่ทุกคนต้องขอมีส่วนร่วมสักนิดก็ยังดี ความสนใจและความใส่ใจกับฟุตบอลโลกมันมีแทบทุกหัวระแหงบนโลก การเสนอข่าวแบบนาทีต่อนาที ทีมไหนเป็นอย่างไรว่ากันไปแบบผู้คร่ำหวอด บางสื่อดูเสมือนจะเป็น “พยาธิ”ในไส้ของนักฟุตบอลเหล่านั้น พี่แกรู้จริงๆแล้วรู้แบบตัวจริงเสียด้วย “เช่นนี้ยอมจำนนเขาเลย” ส่วนสำนักใด “พลาดตลอด” ก็เตรียมโดนสวนได้ ส่วนบรรดา หมู, หมา, กา, ไก่ ถูกนำมาเป็น “กูรู”กับเขาด้วยก็ “ฮากันไป”สนุกดีครับ

ขณะที่โลกกำลัง “ระเริงไฟ” “ฟุตบอลโลก”ในบัดดลก็มีข่าวทีม “ฟุตบอลเด็ก”ติดอยู่ในถ้ำ แล้วดันผ่าเข้าไปตั้ง 13 ชีวิต ขืนถ้าช้าน่าจะลำบากยากจะมีชีวิต จากข่าวฟุตบอลโลกมาเป็น “ฟุตบอลถ้ำ” เรียกว่าติดยกทีมขาดก็ลูกฟุตบอลแค่นั้นเอง ทั่วโลกยกทีมความช่วยเหลือกันมาเกือบทุกทวีป ทั้งรุ่นเก่ารุ่นใหม่ใส่กันแบบเต็มๆระดมสมองกับสองมือกว่าจะเอาออกมาได้หมดก็ทุกลักทุเลพอดู แต่ก็มีการสูญเสียไปจนได้สิ้นใจไปเสียหนึ่งคนก็ขอให้วิญญาณไปสู่ความสงบเถิดครับ…

ด้วยมันสมองที่ระดมมาแทบทุกมุมโลกจึงทำให้เราสามารถช่วยชีวิตทีมหมูป่าออกมาได้ แต่ก็อย่างว่าเมื่อรอดออกมาแล้วเด็กๆเหล่านี้จะรู้ถึงคุณค่าของลมหายใจต่อไปจากนี้หรือไม่ พวกเขาจะมีชีวิตที่รอดมาได้คุ้มค่าแค่ไหน เราก็ลองมาดูกันต่อไป ส่วนใครจะสนใจหาเหตุแห่งทุกข์ที่เผชิญกันหรือไม่ครูไก่ไม่สน แต่ถ้าเป็นลูกหลานแล้วละก็ “หนูต้องเคลียร์” ไม่เช่นนั้นมีงานไม่มากก็น้อยรับรองได้เลย สมัยเด็กแค่คิดจะทำผิดอะไรสักนิดแค่คิดถึงหน้าพ่อหน้าแม่กับเรียวไม้แก่ๆที่เหน็บอยู่ข้างฝา ทุกอย่างก็สงบจบอยู่แค่คิดพอแล้ว…

“ความวัวยังไม่หายความควายเข้ามาแทรก”

ขณะที่การช่วยเด็กๆกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม มันมีเรื่องความตายในน้ำเค็มเข้ามาแทรก “เรือนักท่องเที่ยวชาวจีนล่ม” พานักชมธรรมชาติ” “ชาวจีน”สิ้นลมไป 40 กว่าคนอลหม่านกันทั้ง “ภูเก็ต”แถมมีข่าวเล้ดลอดออกมาว่า “เป็นทัวร์ศูนย์บาท” คาดว่าจะสาวลึกลากไส้เจ้าของมากองคงยากยิ่ง เขาว่าพี่แกดิ่งตรงลงเมืองจีนเสียแล้ว คลาดแคล้วกับโปลิสที่คิดจะจับตัวเจ้าสัวตัวใหญ่…คงได้แต่ลิ่วล้อ ส่วนตัวพ่อไปเสวยสุข เรื่องติดคุกรอชาติหน้าได้เลย…ฮะ…เคอย…เดี๋ยวจะหาว่ามีแต่ข่าวเศร้า…ขอเข้าข่าวดีบ้างซิต้องเรื่องนี้เลย “พ่อใหญ่ในวัยเฉียด 90 น้ำฝนได้ยลสาวคราวลูกคราวหลาน” น่านเป็นงาย…สบายไปแล้วครับท่านในบั้นปลายท้ายชีวิตมีใครมาคอยดูแล แหมชื่นใจ…นี่คือของดีในวัยแบบนี้ เฉียด 90 ปียังมีงานแต่งให้ใครๆ “งง” ส่วนตัวผมคงชอบใจเพราะอะไรรึ…? เหตุผลคือ “ไม่ต้อง”อดทนอะไรกันเป็นครึ่งค่อนชีวิต จะโกรธจะเกลียดกันอีกไปกี่ปีต่อจากนี้ก็คงไปสู่สุคติกันแล้ว อะไรที่ทำดีกันได้ช่วงบั้นปลายท้ายชีวิตคงคิดแต่เรื่องดีๆ เอ้าคิดได้แบบนี้อีกราว 30 ปีผมจะแต่งงาน…คงไม่สายเกินไป.

ครูไก่ ลำพอง ดวงล้อมจันทร์