เทนนิสบ้านเรา (1 )
เทนนิสบ้านเรา (1 )
พอใกล้เปิดเทอมของโรงเรีนนบ้านเราบรรดานักกีฬาโดยเฉพาะเยาวชนก็ถือได้ว่าเข้าสู่ช่วงพักฤดูกาลแข่งขันที่กรำฝึกกันมายาวนานเกือบ 3 เดือน ส่วนใครจะรุ่งหรือจะร่วงก็ตามผลงานที่แข่งขันมาก่อนหน้า ของวงการเทนนิสเยาวชนเราเนี่นรายการแข่งขันถ้วยใหญ่ที่สำคัญเวลานี้แหละครับ ทั้งชิงแชมป์ประเทศไทยในแต่ละรุ่น หรือแม้แต่การแข่งขันเพื่อสะสมคะแนนในการใช้สิทธิของการแข่ขันในต่างประเทศระดับเยาวชน…
บางครอบครัวที่มีลูกหลานเล่นเทนนิสมากกว่า 1 คน นอกจากต้องเตรียมร่างกายเพื่อการนี้แล้ว การวางแผนที่จะเข้ามาอยู่ในเมืองกรุงที่เป็นสังเวียนของการแข่งขันต้องสอดคล้องกับรายการแข่งขันด้วย กล่าวคือหากสนามแข่งขันอยู่ห่างจากที่พักแล้วละก็มันจะเกิดแรงกดดันลงมาที่ทุกคน…ทั้งการจราจรในเมืองหลวงที่อาจไม่คุ้นเคย…เรื่องนี้อย่ามองข้ามเด็ดขาด…หรืออีกเรื่องคือ “อาหารการกิน”ที่เหมาะสมก็เป็นอีกปัจจัยของการแข่งขัน…
ก็อย่างที่ว่าไว้หากครอบครัวใดที่มีจำนวนนักกีฬามากกว่า 1 คนแล้วละก็มักจะมีเรื่องปวดหัวตามมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะในห้วงเวลาเช่นนี้นอกจากรายการทางสมาคมแล้ว บางครั้งอาจมีรายการสะสมแต้มของรายการแข่งขันอีกเช่นกัน ดังนั้นการแบ่งภาคของครอบครัวมันย่อมเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เอาแค่ลูกสองคนแข่งเวลาใกล้เคียงกันก็แย่แล้วเพราะนอกจากจะต้องดูลูกเราว่า “พอไหวมั้ย”ถ้าพอได้ก็ต้องไปดูคู่ที่จะต้องมาเจอกันในรอบต่อไปอีกว่า เราและเขามีอะไรดีหรือมีอะไรที่ต้องแก้ไข…หากต้องโคจรมาเจอกันในรอบถัดไป
เทนนิสบ้านเราความจริงนั้นมีนักกีฬาเยาวชนเล่นกันเป็นจำนวนมากโขอยู่ แต่พอล่วงเข้าเวลาที่ต้องออกไปเก็บแต้มในต่างประเทศ กลับมีจำนวนน้อยลงอย่างน่าใจหาย ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตามมันอาจส่งผลต่อเด็กที่จะขึ้นไปเล่นในระดับสูงหรือระดับอาชีพต่อไป…เรื่องแบบนี้ใช่ว่าเด็กเราจะไม่สามารถเก็บเกี่ยวอะไรได้บ้างเลย บ้านเรานี่เคยมีแชมป์ในระดับสูงของเยาวชนมาแล้ว แต่สุดท้ายก็อย่างที่ทราบกันดี พออายุล่วง 17-18 ปี อันเป็นเวลาที่จะสิ้นสุดของเยาวชน เด็กเราหายไปไหนกันหมด…โจทย์ข้อนี้ลอนเทนนิสสมาคมแห่งประเทศไทยจะต้องแก้ไขกันให้ลุล่วงโดยเร็ว…
นักเทนนิสเยาวชนของเราเคยได้แชมป์ในระดับแกรนด์แสลมมาแล้วแต่พอมีแมวมองมาทาบทามเพื่อเอาไปฟักต่อกลับไม่เคยเห็นกันเลย มันเป็นอย่างไรกันหนอ ทำไมในแวดวงเทนนิสอาชีพเด็กเราหายไปหนายกานโหมด….ฉบับหน้าติดตามกันต่อไปนะครับ…
ครูไก่ ลำพอง ดวงล้อมจันทร์